Negen maanden...waar zal ik beginnen?

Tja als het negen maanden geleden is dat je iets geschreven heb, is het lastig te bedenken waar je zult beginnen. Want in negen maanden kan er een hoop gebeuren. Maar ik ga proberen er een blog van te maken wat die negen maanden weer goed maakt zodat we weer verder kunnen waar we nu staan.

Negen maanden geleden ben ik gestopt met bloggen. Ik had het gevoel dat niemand op mij zat te wachten en ik mijn blogs voor de lucht zat te typen. Ondertussen ben ik erachter dat ik graag schrijf over mijn leven en ook al zou niemand het ik in ieder geval mijn verhaal kwijt ben. De laatste maanden is er het een en ander gebeurd. Ik loop met twee chronisch ontstoken achillespezen, is er fibromyalgie bij mij geconstateerd, staat mijn baan op het spel en ben ik in de ziektewet gekomen door overspanningsklachten.

Een hele opsomming als ik het zo opschrijf, maar vooral het laatste is natuurlijk niet iets wat van de ene op de andere dag gebeurd. Het is iets wat er langzaam insluipt. En als ik nu terug denk is het iets wat er al heel lang langzaam insluipt. Maar ik wist mij steeds weer op te laden tijdens een vakantie of een paar vrije dagen en dan ging ik gewoon weer door. Maar uiteindelijk lukte mij dat niet meer en zat ik twee dagen huilend op het werk. Nadat ik naar huis was gestuurd door een aantal collega's dacht ik dat ik zo weer aan het werk zou zijn, maar dat bleek helaas niet het geval. We hebben de afgelopen jaren thuis een hoop voor onze kiezen gekregen en dat, in combinatie met mijn fysieke klachten, kwam er nu allemaal tegelijk uit. Via de huisarts werd ik doorgestuurd naar een psycholoog die mij helpt om alles weer op een rijtje te krijgen. Want door alle problemen thuis was ik mijzelf behoorlijk kwijt geraakt. Stress, schaamte en onzekerheid hadden ervoor gezorgd dat ik onzeker en afhankelijk was geworden. Ik zette op veel momenten een masker op om mijn ware ik maar niet te laten zien. En ik was iedereen aan het pleasen om maar niet het gevoel te hebben dat ik niet goed genoeg was.
Tijd dus om mijzelf weer terug te vinden en weer gewoon Nathalie te worden. Of zoals mijn huisarts dit zo mooi zei: "Je moet jezelf weer ontmoeten." Jezelf weer ontmoeten maar ook ont moeten. Maar ik ben er nu na vier maanden wel achter dat dat niet zomaar gaat. Het liefst zet ik een knop, of mijn masker, weer om en ga ik gewoon door. Maar iedereen om mij heen waarschuwt mij dit te doen. Maar ik kan bekennen dat het echt erg moeilijk is dat niet te doen.
Momenteel ben ik weer 2 dagen vier uurtjes per week aan het werk en dat valt mij zwaar. Ik loop in het wit, wat betekent dat iedereen je als "goede" werknemer ziet, en niet als iemand die nog niet hersteld is. Dat betekend dat er een hoop van mij gevraagd wordt en dan gaat er bij mij meteen weer een knopje aan. Die vier uur dat ik er ben moet ik werken, klaar staan en voel ik mij verantwoordelijk voor alles. Want stel je voor dat iemand denkt dat ik het niet goed genoeg doe of mij niet goed genoeg vindt? En dat is dus waar ik mij nu mee bezig hou...hoe laat ik dit stoppen. En hoe krijg ik dit onder controle?
De psycholoog gaat mij hier nog verder mee helpen. Maar ik vind het erg lastig. Het is iets wat er al zo ingebakken zit en moeilijk is om aan te passen. Daarbij komt ook nog kijken dat ik de druk van mijn werk ervaar. Ik voel mij erg schuldig dat ik niet volledig aan het werk ben, maar trek het echt nog niet om nu meer aan het werk te gaan.
Dit is dus hoe ik er nu voorsta. Niet echt een rooskleurig plaatje, en niet echt een typische blog voor mij. Maar het is wat het is. Iets positiefs is dat ik na de vakantie gestart ben met een nieuwe levensstijl waarin ik probeer om zuurbase te eten. Hierbij probeer ik minder verzurende producten te eten in de hoop dat mijn fibromyalgie minder gaat worden. Hiervoor zal ik ook een andere manier de dag door zien te komen. Door een activiteit af te wisselen met ontspanning en meer selfcare toe te passen hoop ik dat ik meer kan genieten zonder pijn.

Niet echt de gezellige eerste nieuwe blog die jullie wellicht van mij verwacht hadden. Maar wel eerlijk en zoals het nu is. Dus als ik er iets verder op in ga weten jullie in ieder geval waar het over gaat.

Ik ga toch weer beginnen...

Waar ik bijna een jaar geleden besloot dat het genoeg was. Dat ik zou stoppen met mijn blog als Drakenmama merk ik dat ik het nu eigenlijk meer dan ooit nodig heb om van mij af te kunnen schrijven. Dus ik blaas het nieuw leven in door weer te gaan schrijven. Gewoon mijn dagelijkse leven om meer rust in mijn hoofd te krijgen.

Lees je weer mee? Gezellig!

Stoppen

De titel zegt het eigenlijk al, ik heb besloten te stoppen met mijn blog. Mijn blog dat ik al zeven jaar schrijf. Al zeven jaar deel ik al mijn verhalen via dit blog, maar nu ga ik stoppen.

Na bijna twee jaar Corona merk ik dat ik weinig zin heb om dingen te ondernemen. Ditzelfde geldt ook voor mijn blog. Voor wie schrijf ik dit? Wie leest dit nog? Etc. Dus daarom heb ik besloten om te stoppen. Ik ga deze zeven jaar aan blogs wel bewaren voor mijn kinderen. Ik hoop dat zij het leuk vinden om dit ooit terug te lezen.
Ik zal aan het einde van het jaar ook mijn instagramnaam gaan veranderen naar mijn eigen naam. En via mijn instagram hoop ik nog steeds mensen te kunnen verrassen, te laten lachen en te laten genieten van de dingen die ik meemaak, maar dus niet meer via een blog.

Via deze weg wil ik alle lieve mensen dichtbij mij, maar ook de mensen die mij volgen en wat verder weg staan hele fijne feestdagen toewensen. Geniet ervan met jullie naasten en laten we hopen dat 2022 een fantastisch jaar wordt waarin Corona steeds meer op de achtergrond verdwijnt en we weer met elkaar kunnen genieten van al het moois dat er is!
En ergens mee stoppen betekend vaak ook weer dat er weer tijd is voor wat nieuws!

Liefs Drakenmama (Nathalie)

30 september: Broers en zussendag!

Vandaag is het broers en zussendag. En dit is voor mij al een aantal jaar het moment om mijn zussen even te laten weten dat ik enorm van ze hou. Ook vandaag besteed ik hier weer aandacht aan. Alleen vond ik dat ik nu ook een blog aan deze toppers op moest dragen. We hebben elkaar in de coronatijd zoveel minder gezien dan normaal en dat knaagt...

Ik heb twee zussen. Monique is drie jaar ouder en Samantha zeven jaar jonger. Vroeger was er nog niet echt een eenheid. We hadden alledrie andere interesses en ook onze leeftijden verschilden teveel. Toen Mo en ik uit huis gingen werd Sam thuis heerlijk verwend door mijn ouders. Monique was druk met haar leven in Schalwijk en haar onregelmatige baan. Sam was toen een tiener en kwam op visite bij haar grote zus, klokte een cola weg en binnen een kwartier was ze altijd weer verdwenen. Pas later toen iedereen gesetteld was en we allemaal om beurten kinderen kregen werd onze band steeds sterker. We belden elkaar voor adviezen, facetimden met z'n drieën gewoon om even te lachen of we zochten elkaar op om even te ontsnappen aan man en kinderen. Het moment dat we met z'n drieën tegelijk zwanger waren was echt super bijzonder. Helaas liep deze zwangerschap alleen voor Samantha goed af. Maar ook toen zochten we elkaar op, gaven we steun en hielpen we elkaar.
Toen onze moeder ziek werd hebben we zo intens met elkaar geleefd en gezorgd. En ook na het overlijden van ma, de verhuizing van pa en het leeghalen van het huis heeft ons nog dichter bij elkaar gebracht.

We hebben zoveel met elkaar gedeeld. Feestjes, gekke momenten, heel veel lief en helaas ook wat leed. We zijn er altijd voor elkaar. En gelukkig hebben deze leuke zussen ook gezellige mannen gekozen en kregen ze te gekke neefjes en nichtjes. Ook daar ben ik erg blij mee. We genieten altijd met elkaar en delen momenten met elkaar die voor ons bijzonder zijn. Op nummer één natuurlijk de Tour de Schalkwijk, waar we al vele jaren met z'n allen een week neefjes en nichtje aanmoedigen, gezamelijke vakanties, zussendag, het behalen van diploma's en de gala's van de kinderen, kerst, oud & nieuw, verjaardagen en het meest bijzondere wat ik ooit met mijn zussen en mijn vader heb gedaan was onze minivakantie naar Barcelona. Wat een topdagen heb ik daar gehad. En we zeggen nog steeds, wat er in Barcelona gebeurd is blijft in Barcelona. En dat is maar goed ook!

En beide zussen hebben allebei hun talenten. Zo bel ik Sam altijd voor overleg als ik even in de knoop zit en als ik vragen heb over iets creatiefs. En Monique als ik iets van mijn vader wil. Ik ben veel te direct voor hem en Mo kan hem vaak anders benaderen waardoor we toch voor elkaar krijgen wat we willen. Ook kan ik Monique altijd bellen voor advies over de kinderen.

Het is zo fijn zulke zussen te hebben. Ik zeg ook weleens mijn zussen zijn mijn vriendinnen, en dat is ook echt zo!!!

Dat was de basisschool!!!

Waar ik in augustus nog schreef over jouw laatste jaar op de basisschool, zit dat laatste jaar er nu echt op. Dat betekend niet alleen voor jou dat het erop zit, maar ook voor ons is het nu echt klaar met de basisschool.

Helaas is jouw laatste jaar niet geworden zoals ik had gehoopt. Door corona zag het laatste jaar op de basisschool er toch echt anders uit. En waren de laatste keren anders dan normaal. Geen kerstdiner op school, weer thuisonderwijs, geen schoolreisje en geen groots eindfeest. Maar gelukkig ook een aantal leuke dingen die wel mochten. Het hapskamp begin van het schooljaar kon gelukkig wel doorgaan en daar heb je samen met je vader enorm van genoten. Ook het carnaval ging, wel anders dan normaal, door.
Het kanoën en de bbq aan het einde van het jaar met groep 8 kon doorgaan. Dit zijn toch momenten waar je later nog eens op terug kunt kijken.

Dan de musical waar jij al maanden naar uitkeek. Je hebt de rol gekregen waar je op hoopte en hebt hard geoefend en geleerd. Je baalde als de juf uit moest vallen tegen kinderen die hun best niet deden en daarmee de rest van de klas lieten vallen. Kleding werd geregeld en je was er klaar voor. Wat een spanning ging er door jouw lijfje heen.

Twee avonden, twee voorstellingen. Ook dit had te maken met corona, maar dat was wel bijzonder. We hadden een eigen zitje met kaarsje, koffie/thee en wat lekkers. En wat een luxe dat we alles zo goed konden zien. En wat stond je te stralen op het podium, en wat deed je goed je best. Roberto Prima, een rol die jou echt op het lijf geschreven was en waar je heerlijk in op kon gaan. En wat waren we trots op je. Bij het laatste lied over het afscheid nemen kon ik het maar net droog houden. Maar mag ik even na 18 jaar basisschool...

En dan na de tweede avond het officiële afscheid op school. Dit was buiten en moest op 1,5 meter aftand, maar dat maakte het niet minder leuk. Over de rode loper naar buiten, de meiden vol in de make-up, het afscheidslied van alle leerkrachten en het afscheidsboek. Wat een heerlijke avond. Daarna met alle kinderen en ouders nog even borrelen. Och vent je moest eens weten wat een heerlijke reacties ik over jou kreeg. Veel ouders die oprecht verbaasd waren dat jij niet liep te vervelen en meezong tijdens de musical. Zij gaven aan dat zij echt genoten hebben van jouw presentatie waar je met volle teugen van genoot. Een rol op het lijf geschreven en wat een energie kwam er uit Maxim tijdens de liedjes. Je hebt het echt geweldig gedaan!!! Ook alvast afscheid genomen van je leerkrachten omdat juf Ghislaine er verder niet meer bij kon zijn.

En dan was vandaag het afscheid van alle leerlingen op school. Jullie gingen door een boog van leerlingen heen en dwars door de achtergrond van de musical. Alle ouders waren er en ook jouw broer en zus waren gekomen. En jij vond het super dat je dit met ze kon delen.
Wat ben jij de afgelopen jaren gegroeid. Je kiest voor jezelf, weet wat je wilt en staat stevig in je schoenen. We zijn supertrots op jou!!!
Voor jou geen basisschool meer, voor ons geen basisschool meer. De vlag hangt uit. Op naar een nieuw hoofdstuk.

Wat staat de tijd haar goed!

Lieve Gioya,

Vandaag word je dan eindelijk 18 jaar. Voor mij een mooi moment om dit blog te schrijven, recht vanuit mijn hart. In die 18 jaar ben je uitgegroeid tot zo'n mooie, lieve, zorgzame, en slimme dame die met beide benen op de grond staat. Je hebt een heerlijk leven en hebt al best wel wat meegemaakt. Dingen waar ik enorm trots op ben, maar ook dingen die ik je graag had willen besparen.

Het begon allemaal 18 jaar geleden op een heerlijke lentedag. Na een supersnelle bevalling werd jij op mijn buik gelegd. Een meisje, dat hadden wij nooit gedacht. Ik moest even aan het idee wennen, maar het bleek toch wel leuk te zijn. Nog steeds ben ik geen echte meidenmoeder, maar al die leuke meidenkleertjes en die knotjes in je haar maakten een hoop goed.
Al snel ontwikkelde jij je tot een net iets te chubby peuter die haar mondje geen vijf minuten stil kon houden. Wat een heerlijke kletskous was jij. Je sprak iedereen aan en stond lekker open in het leven. Een heerlijke tijd.
Op de basisschool ging het goed en deed jij je best. Vriendinnen kwamen en gingen en je zat lekker in je vel. Ook de overstap naar een andere basisschool liet ons zien hoe flexibel en sociaal jij was. Want binnen no-time had jij weer een groep vriendinnen om je heen en genoot je van je leventje en van school.
Op de middelbare school ging het niet helemaal zoals gepland. De havo was toch net iets te hoog gegrepen voor je en we moesten in een hele korte tijd op zoek gaan naar een andere middelbare school. Nou ik kan je vertellen dit wil je als ouders je kind eigenlijk niet aandoen. Een puber, die lekker in haar vel zit, van school halen. Midden in de bloei van haar leven, maar ook met haar onzekerheden. Maar we konden niet anders, en dit wist jij ook. Gelukkig pakte ook dit goed voor je uit. We vonden een creatieve school op VMBO niveau die heel goed bij je pastte. Ook hier groeide jij in je sociale contacten en accepteerde je de nieuwe omgeving heel snel. Echt petje af voor jou. Want het was echt niet makkelijk om deze overstap te maken. We waren dan ook supertrots toen je stond te stralen op je gala nadat jij geslaagd was.
Na jouw examen vertrok je voor vakantiewerk naar Tsjechië. Doodeng vond je het om in je eentje op pad te gaan. Maar ook dit pakte weer goed uit. En dit jaar ga je voor het derde jaar op rij naar Tsjechië om daar te gaan werken. Ook op de camping horen we complimenten over jouw voorkomen en jouw gedrag. Dit voelt zo fijn.
Twee jaar geleden eindelijk begonnen aan iets wat jij echt heel leuk vindt. Je begon op Nimeto en zit prima in je vel. Het eerste jaar was even doorbikkelen. En ook nu met Corona is het niet altijd makkelijk. Maar je slaat je er doorheen en doet het gewoon. Precies zoals ik je ken.
Er zullen tijden aankomen dat er iemand anders naast jou komt te staan en dan wordt mijn plekkie steeds minder belangrijk, alhoewel ik er op de achtergrond altijd voor je zal zijn. Dit is een gezonde ontwikkeling en ik hoop dat ik vanaf de zijlijn mee mag blijven genieten van jouw leventje.

Gioya je bent in mijn ogen echt een magische verschijning met het hart op de juiste plek. En ik maak me dan ook voor de toekomst die voor je ligt helemaal geen zorgen. Ik weet dat je het leuk vindt als ik een blog voor je verjaardag schrijf, maar ik moet je eerlijk bekennen dat ik het dit jaar heel lastig vond. De afgelopen jaren heb ik je echt weleens zien worstelen met je gevoelens, je uiterlijk en je zelfvertrouwen. Ik kon je in mijn blog altijd de mooiste adviezen en wijsheden meegeven. Dit jaar is dat niet meer nodig. Je bent een volwassen vrouw die zelfstandig is en goed weet wat ze wel en niet wil. En ondanks dat ik geen echte meidenmoeder ben, ben ik echt superblij met een dochter zoals jij. En onthou dat ook als ik niet bij je ben in de toekomst ik altijd van je zal blijven houden.
Ik ben trots op het kleine meisje dat je ooit was, op de geweldige vrouw die je vandaag bent, en op de dierbare dochter die je altijd zult blijven.

Al 29 jaar een stel...

Als ik mensen vertel dat ik al 29 jaar samen ben met Dave geloven weinig mensen dit. Ik was 15, bijna 16 toen Dave mij voor het eerst kuste en ik wist meteen al dat het goed zat.

Ik was 15 en kreeg van zijn zusje een foto te zien van haar grote broer. Een lekker ding dat mij in eerste instantie niet zag staan. Maar na drie maanden begon hij mij te zien en kuste hij mij voor de eerste keer achter het schuurtje bij mijn ouders. Tot over mijn oren verliefd genoot ik van zijn aandacht en we genoten samen van onze puberjaren. Niet wetende dat we nu, 29 jaar later nog samen zouden zijn.

Als mensen zich verbaasden over onze langdurige relatie schoot ik vaak in de verdediging. Het voelde een beetje ongemakkelijk als mensen steeds zeiden jeetje wat was je dan jong toen jullie een relatie kregen. Maar ik heb het niet zo gepland, het liep gewoon zo. We hebben in die tijd genoten van elkaar maar ook echt van het jong zijn. Van de dingen die je eigenlijk niet moet doen, van vrienden en vriendinnen en van alle leuke dingen in het leven. Maar toch hebben mensen er altijd een mening over. Ach ja dat is dan maar zo. Wij waren gelukkig en daar ging het om.

Iets wat (onbekende) mensen zich dan ook weleens afvragen of het dan nooit saai is. Uh heb jij nooit een saai moment in je leven? Dat heeft iedereen toch weleens. Maar ons leven zat en zit vol met ups en downs dus echt saai kan ik het niet noemen. Nieuwe huisjes, een bruiloft, de komst van onze honden. Later de komst van onze drie kinderen. De start van ons bedrijf maar helaas ook het faillissement. Nee dat kan ik niet echt saai noemen.

En kijk je dan nooit naar een andere man? Of wil je nooit eens wat anders proberen? Wellicht weet je niet wat je mist.
Natuurlijk kijk ik weleens naar een andere man. Hetzelfde dat Dave weleens naar een andere vrouw kijkt. Ik denk dat dat heel gezond en normaal is. Hoe leuk is het om te flirten en om te zien dat iemand jou aandacht geeft. Hierin vertrouwen we elkaar blindelings, we doen hier verder niks mee en gaan fijn weer saampjes naar huis. Naar huis waar we na 29 jaar nog steeds genoeg hebben aan elkaar en niet echt het gevoel hebben dat we iets missen. En tuurlijk is het soms weleens saai, maar daar ben jezelf bij en dan moet je daar wat aan doen. En of ik iets mis weet ik niet want Dave is mijn eerste bedpartner. En ik vermoed ook de laatste. We hebben het er weleens over gehad maar volgens mij missen wij niks.

Nu, 29 jaar later en drie kinderen verder, is het van belang om tijd en aandacht aan elkaar te blijven geven. En dit is soms best lastig. De kinderen, nu 12, 17 en 20 jaar, kun je niet meer om zeven uur op bed leggen om daarna even te genieten van elkaar. Nee je moet echt tijd maken voor elkaar. Dus gaan we af en toe samen op pad om even aan onszelf te denken i.p.v. aan de kinderen. Ook in de Coronaperiode en de lockdowns was het heel belangrijk om af en toe tijd voor elkaar te hebben en aandacht aan elkaar te geven.

Onze toekomst zie ik rooskleurig tegemoet. Ik denk dat we gewoon op deze voet verder gaan want dat bevalt me eigenlijk wel. En we gaan lekker nog meer tijd voor elkaar inplannen. Het voelt ook goed om meer we-time te krijgen.