Ode aan twee kanjers...ode aan mijn zussen!

Ik heb twee zussen...of eigenlijk een zus en een zusje. Vroeger was het bij ons thuis dus een kippenhok met veel onderlinge ruzies. Ruzie over vals spelen, plagen en elkaars kleding lenen zonder te vragen. Echte zussenruzies dus. Toen Monique en ik vlak na elkaar het huis uitgingen bleef Samantha achter bij pa en ma. Natuurlijk kwam zij graag langs voor een praatje en een glaasje cola. Maar ze bleef in die tijd ons kleine zusje. Ondertussen zijn we allemaal gesetteld, moeders en zijn we allemaal wat wilde haren kwijt.

Nu zijn we zussen bij toeval en vriendinnen bij keuze!

En dit geldt echt voor ons. We kunnen niet zonder, maar ook niet (te lang) met elkaar. Onze kinderen zijn dol op elkaar en als we samen zijn is het alleen maar heel erg gezellig. Voor ons is dit allemaal heel erg gewoon en voelt het als vanzelfsprekend. Maar ik zie en hoor om me heen dat veel broers en zussen deze "speciale" band niet hebben of kennen. Nou ik heb dat dus gelukkig wel en wat bof ik met deze geweldige meiden. Als ik ze nodig heb zullen ze er altijd zijn. Dat kan zijn voor een telefoontje over helemaal niets, gewoon even kletsen. Tot opvoedkundige of creatieve adviezen. In de zware periode rond het overlijden van ma hebben wij met z'n drieën heel intens bij mijn ouders "geleefd". Dit was heel zwaar en heftig. Maar als ik erop terug kijk zie ik een hele bijzondere en intense periode waar mooie dingen zijn besproken. En als deze mooie verhalen kwamen ook weer terug in Barcelona, waar we door pa mee naartoe waren genomen. Wat was het fijn om dit samen met hem te mogen beleven. En wat hebben we gelachen en genoten met elkaar! En wat we daar in de strandtent allemaal besproken hebben...dat soort gesprekken kun je alleen maar hebben met je eigen zussen. En ik hoop dat we dit soort mooie momenten nog vaker mogen beleven.
Want lieve zussen ik hou echt van jullie!!!



Side bij side or miles apart we are sisters connected by the heart