Maar toch is het zo, morgen wordt hij 16. En morgen ben ik al 16 jaar zijn moeder. 16 Jaar die begonnen in het ziekenhuis in Nieuwegein waar ik beviel van onze eerste zoon. Hij was het eerste kleinkind en het eerst neefje in de familie dus iedereen was erg trots op hem. Hij was een mannetje uit een boekje. Hij vond alles best en deed het erg goed. Als peuter en kleuter merkte wij al snel dat hij dingen goed oppikte. Zo kon hij met twee jaar het alfabet opzeggen en was hij AVI uit toen hij naar groep drie ging. Wij vonden dit erg fijn, maar later bleek dat dit niet altijd erg handig was en ook weleens voor problemen kon zorgen. Op de basisschool lag hij niet altijd lekker in de groep en is hij helaas gepest. Gelukkig kon hij daarna eindelijk naar de school die hij zelf heeft uitgekozen en ging naar het Cals. En wat is hij daar gegroeid! Van een klein mannetje dat onzeker overkwam is hij nu een grote vent die dondersgoed zijn mannetje weet te staan. Hij heeft leuke vrienden, gaat dit jaar eindexamen doen en aan een HBO opleiding beginnen. Dan kun je als moeder toch alleen maar trots zijn.
De oudste draak is natuurlijk momenteel een echte puber en we hebben geregeld een leuke discussie over van alles en nog wat. Echt om moe van te worden. Maar zoals ik ondertussen wel weet is alles rondom je kind maar een fase. Dus dit waarschijnlijk ook. Ik ga ervan uit dat hij straks uitgroeit tot een leuke volwassen man met wie ik straks veel kan lachen ;-)
Maar eerst zijn verjaardag, en binnenkort zijn feest! En daar zal ik stralen als jonge moeder tussen al die pubers. En ben ik blij dat ik niet nog tien jaar gewacht heb om kinderen te krijgen...
