Een maand geleden hebben vrienden van ons het ergste meegemaakt wat je als ouders mee kunt maken. Ze hebben hun kind verloren. De afgelopen 15 jaar heeft hun leven in het teken gestaan van zorgen. 24/7 Zorgen voor hun zoon, maar de laatste jaren toch ook wel echte zorgen om hun zoon.
Toen ik deze vrienden in 2013 leerde kennen zag ik een heerlijk ontspannen stel wat er altijd op en top uit zag. Wat ik toen nog niet wist was dat zij veel zorgen hadden. Onze boys speelden weleens samen en konden het erg goed vinden. Zo goed dat het uiteindelijk echte matties werden. Als je die twee samen ziet lach je je rot, want mijn zoon is twee koppen groter dan hem. Maar bij echte vriendschap boeit dat niet.
Naast dit leuke ventje had dit "perfecte" gezinnetje nog een zoon. Deze zoon was geboren met een handicap en bij zijn geboorte was gezegd dat hij niet oud zou worden. Hij was toen 12 jaar. Na de zomer van 2014 kwam de moeder van het vriendje naar me toe. Ik had het slecht op het schoolplein want we hadden net de juffen ingelicht over het overlijden van mijn moeder. Maar zij had het ook slecht. Haar zoon had in het ziekenhuis gelegen en het zag er niet goed uit. Er volgde een spannende tijd waar dit gezin er nogal wat van gehad heeft de afgelopen jaren. Maar wonder boven wonder knapte hij weer op en ging het weer beter met hem.
Afgelopen jaar ging hij hard achteruit. Ook werd dit jaar besloten dat hun jongste zoon, de vriend van mijn zoon bleef zitten. Door alle zorgen, die ook hij natuurlijk meekreeg kon hij niet goed meekomen op school. Dit was balen, zou de vriendschap dan wel blijven bestaan tussen die twee? Nou niets bleek minder waar. Ik durf echt te zeggen dat dit vrienden voor het leven zijn geworden en dat ze heel veel voor elkaar over hebben.
Het contact met de ouders veranderde langzaam en het werden vrienden. Wij probeerden de laatste maanden dingen uit handen te nemen. Maar dat is lastig, want eigenlijk is er weinig wat je kunt doen. Het enige wat we konden doen was hun heerlijke ventje opvangen en af en toe eens wat te eten of wat lekkers brengen. Want ze moesten wel eten, en af en toe mochten ze toch ook wel een beetje genieten.
In de zomervakantie werd ik gebeld dat hun zoon echt heel hard achteruit ging en dat het weleens snel zou kunnen eindigen. Een heel spannende en slopende tijd brak aan. Een tijd waarin zoveel stressmomenten zijn geweest, zoveel zorgen en spanning. Daar waren ook meteen mijn zorgen. Hoelang houdt iemand dit vol? En hoelang houden zij dit vol? Dat het kanjers waren dat wist ik toen al. Maar geen mens zou dit hebben volgehouden. Maar zij wel! Tot het einde hebben ze gezorgd dat hun zoon een liefdevol leventje kreeg. Want wat een liefde hebben deze mensen gegeven. En wat een liefde hebben ze mogen ontvangen!
Op het moment dat hun zoon overleed ontstond er zoiets moois. Ze zeggen weleens wie goed doet goed ontmoet. Nou dit geldt zeker voor deze mensen. Wat was de week erna intens verdrietig en wat was het belangrijk dat zij hier doorheen geholpen werden. Ze hebben zoveel mooie mensen om hen heen staan met ieder hun eigen kwaliteiten. Daar mogen ze echt blij mee zijn. Er werd er een kookgroep aangemaakt waar ook ik voor gevraagd werd. Voor mij bestond dit groepje uit vreemden. Maar zo mooi om te zien dat totaal vreemden voor elkaar een planning maakten met allemaal hetzelfde doel. Te zorgen dat er eten kwam en dat dit gezinnetje dus even één zorg uit handen werd genomen. En ik kon eindelijk iets voor ze doen!
Na een heftig weekje en een schitterend eerbetoon op Terschelling gingen we naar huis....allemaal. En dan? Dan worden alle dagelijkse werkzaamheden weer opgepakt en gaat iedereen weer door met zijn leven. Maar zij niet. Voor hun staat de wereld stil. Ze hebben 15 jaar lang gezorgd voor iemand die er niet meer is.....en nu? Dat is heel lastig. Ze moeten afscheid gaan nemen van zijn spullen en alles eens even laten bezinken en tijd nemen om te rouwen.
Maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan....
Daarnaast kijken ze ook vooruit en genieten ze van hun stoere ventje. Wat doet dit mannetje het goed zeg! Als je bedenkt wat hij in zijn kleine leventje allemaal heeft meegemaakt mag je als ouder wel naast je schoenen gaan lopen van trots. Natuurlijk zal hij soms verdrietig of opstandig zijn en dit mag ook. Hij heeft samen met mijn zoon een prachtig herinneringsplekje op school gecreërd en zegt ook heel dapper als hij geen zin heeft om over zijn broer te praten. Maar ook beide ouders die het ieder op zijn eigen manier verwerkt...wauw....wat zijn jullie een heerlijk stel waarbij de liefde voelbaar is gegroeid ondanks dat het hele zware jaren zijn geweest. En wat knap dat jullie ook nu weer samen kleine plannen maken voor de toekomst. Hier kan menig stel nog wat van leren!!
Ik denk dat jullie het ergste hebben meegemaakt wat een ouder mee kan maken, maar wat zal jullie zoon trots zijn met zulke ouders. De verhalen die ik te horen heb gekregen tijdens het eerbetoon op Terschelling raakten mij. (dat hebben jullie kunnen zien hihi) Jullie deden alles met hem, ongeacht wat anderen daarvan dachten. Van de achtbaan in de Efteling tot de zee in op Terschelling. De verhalen en foto's die wij te zien kregen spraken boekdelen en lieten een gelukkig gezin zien wat ook naast alle zorgen enorm heeft genoten!!! Probeer die gedachte vast te houden! Jullie hebben hem alle liefde gegeven die je als kind maar kan wensen.
