Al 26 jaar samen, waarvan vandaag precies 20 jaar getrouwd. Het lijkt te mooi om waar te zijn, maar ook hier gaat het niet altijd vanzelf. We zijn allebei eigenwijs en zijn het zeker niet altijd met elkaar eens, en dat zorgt nogal eens voor de nodige discussies. Daarnaast kan ook mijn man, net als alle mannen, het bloed onder mijn nagels vandaan halen als hij naar mijn idee heeft lopen lamballen terwijl er nog drie wasmanden opgevouwen moesten worden. En ja ik zou het ook leuk vinden als hij me wat vaker zou verrassen of wat romantischer zou zijn, maar helaas. Dus nee onze relatie gaat zeker niet altijd over rozen, maar toch zou ik niet anders willen. En ben ik maar wat blij dat ik hem op mijn vijftiende tegen het lijf liep en nooit meer los heb gelaten.
Maar waarom verdient hij dan deze ode?
Eigenlijk gewoon omdat hij is wie hij is. Altijd voor mij klaarstaat en mij steunt.
Als puber was ik niet altijd even gemakkelijk en had ik vaak de nodige discussies en ruzies met mijn moeder. Waarschijnlijk omdat wij zoveel op elkaar leken. Dave was er als het weer eens zover was om de ruzie te sussen en mijn verhaal aan te horen over "die stomme moeder" die mij weer eens niet begreep.
En ondanks dat Dave in het begin niet het ideaalbeeld van schoonzoon was van mijn moeder, was hij binnen no time één van mijn moeders "liefies". (wat voor mij nog weleens handig was)
Hij stond mij bij voor en na een operatie, en steunde me in hetgeen ik wilde. Was mijn grote steun tijdens mijn drie bevallingen. En ik kan jullie vertellen die waren niet makkelijk. Voor mij niet, maar ook zeker niet voor hem. Ik vond het vreselijk, iedere keer weer. Alsof ik moest bevallen van een bowlingbal die er eerst via mijn buik en later via mijn rug uit wilde. Een hel was het. Maar Dave was er. En hij zorgde ervoor dat ik bleef ademen en luisteren naar de verloskundige. Zodat we daarna samen zouden genieten van een lief klein wezentje op mijn buik.
En dan het eeuwige lijnen. Pfff daar krijg ik zelf al hoofdpijn van als ik eraan denk. Ik hou van het leven, en ik vind alles lekker. Van eten lust ik alles en tegen een wijntje zeg ik geen nee. Maar de kilo's vliegen eraan, dus ben ik chronisch aan het lijnen. Want ik voel me echt beter als er wat kilo's af zijn. En ook hierin steunt Dave me altijd. En ik heb wat gekke dingen gedaan hoor. Ik heb hem in al die jaren nog nooit horen zeggen dat ik te dik was, dat ik moest gaan lijnen of hem horen zuchten als ik op zondagavond weer eens zei: morgen ga ik beginnen.
Daarnaast is hij een supervader. Ook al discussiëren we weleens over de opvoeding. Hij is dol op alle drie zijn kinderen, en heeft het allerbeste met ze voor. En ook al zitten ze nu allemaal in een andere levensfase. Hij benoemt steeds weer dingen waar hij trots op is en geniet ervan dat ze langzaam groot en volwassen worden.
Dave jij bent mijn steun en toeverlaat. Ik zou niet weten wat ik zonder jou zo moeten beginnen. Ik denk dat ik rondloop als een kip zonder kop en iedereen om mij heen gek maak. Jij zorgt voor de rust in huis die ik af en toe zo nodig heb. Jij blijft kalm als ik loop te stressen. Samen kunnen wij de wereld aan. Dat hebben we al bewezen en dat zullen we de komende jaren ook moeten doen. Ik hou van je schat!
L'amore vince tutto...
