Ik was 15 en kreeg van zijn zusje een foto te zien van haar grote broer. Een lekker ding dat mij in eerste instantie niet zag staan. Maar na drie maanden begon hij mij te zien en kuste hij mij voor de eerste keer achter het schuurtje bij mijn ouders. Tot over mijn oren verliefd genoot ik van zijn aandacht en we genoten samen van onze puberjaren. Niet wetende dat we nu, 29 jaar later nog samen zouden zijn.
Als mensen zich verbaasden over onze langdurige relatie schoot ik vaak in de verdediging. Het voelde een beetje ongemakkelijk als mensen steeds zeiden jeetje wat was je dan jong toen jullie een relatie kregen. Maar ik heb het niet zo gepland, het liep gewoon zo. We hebben in die tijd genoten van elkaar maar ook echt van het jong zijn. Van de dingen die je eigenlijk niet moet doen, van vrienden en vriendinnen en van alle leuke dingen in het leven. Maar toch hebben mensen er altijd een mening over. Ach ja dat is dan maar zo. Wij waren gelukkig en daar ging het om.
Iets wat (onbekende) mensen zich dan ook weleens afvragen of het dan nooit saai is. Uh heb jij nooit een saai moment in je leven? Dat heeft iedereen toch weleens. Maar ons leven zat en zit vol met ups en downs dus echt saai kan ik het niet noemen. Nieuwe huisjes, een bruiloft, de komst van onze honden. Later de komst van onze drie kinderen. De start van ons bedrijf maar helaas ook het faillissement. Nee dat kan ik niet echt saai noemen.
En kijk je dan nooit naar een andere man? Of wil je nooit eens wat anders proberen? Wellicht weet je niet wat je mist.
Natuurlijk kijk ik weleens naar een andere man. Hetzelfde dat Dave weleens naar een andere vrouw kijkt. Ik denk dat dat heel gezond en normaal is. Hoe leuk is het om te flirten en om te zien dat iemand jou aandacht geeft. Hierin vertrouwen we elkaar blindelings, we doen hier verder niks mee en gaan fijn weer saampjes naar huis. Naar huis waar we na 29 jaar nog steeds genoeg hebben aan elkaar en niet echt het gevoel hebben dat we iets missen. En tuurlijk is het soms weleens saai, maar daar ben jezelf bij en dan moet je daar wat aan doen. En of ik iets mis weet ik niet want Dave is mijn eerste bedpartner. En ik vermoed ook de laatste. We hebben het er weleens over gehad maar volgens mij missen wij niks.
Nu, 29 jaar later en drie kinderen verder, is het van belang om tijd en aandacht aan elkaar te blijven geven. En dit is soms best lastig. De kinderen, nu 12, 17 en 20 jaar, kun je niet meer om zeven uur op bed leggen om daarna even te genieten van elkaar. Nee je moet echt tijd maken voor elkaar. Dus gaan we af en toe samen op pad om even aan onszelf te denken i.p.v. aan de kinderen. Ook in de Coronaperiode en de lockdowns was het heel belangrijk om af en toe tijd voor elkaar te hebben en aandacht aan elkaar te geven.
Onze toekomst zie ik rooskleurig tegemoet. Ik denk dat we gewoon op deze voet verder gaan want dat bevalt me eigenlijk wel. En we gaan lekker nog meer tijd voor elkaar inplannen. Het voelt ook goed om meer we-time te krijgen.
