Negen maanden geleden ben ik gestopt met bloggen. Ik had het gevoel dat niemand op mij zat te wachten en ik mijn blogs voor de lucht zat te typen. Ondertussen ben ik erachter dat ik graag schrijf over mijn leven en ook al zou niemand het ik in ieder geval mijn verhaal kwijt ben. De laatste maanden is er het een en ander gebeurd. Ik loop met twee chronisch ontstoken achillespezen, is er fibromyalgie bij mij geconstateerd, staat mijn baan op het spel en ben ik in de ziektewet gekomen door overspanningsklachten.
Een hele opsomming als ik het zo opschrijf, maar vooral het laatste is natuurlijk niet iets wat van de ene op de andere dag gebeurd. Het is iets wat er langzaam insluipt. En als ik nu terug denk is het iets wat er al heel lang langzaam insluipt. Maar ik wist mij steeds weer op te laden tijdens een vakantie of een paar vrije dagen en dan ging ik gewoon weer door. Maar uiteindelijk lukte mij dat niet meer en zat ik twee dagen huilend op het werk. Nadat ik naar huis was gestuurd door een aantal collega's dacht ik dat ik zo weer aan het werk zou zijn, maar dat bleek helaas niet het geval. We hebben de afgelopen jaren thuis een hoop voor onze kiezen gekregen en dat, in combinatie met mijn fysieke klachten, kwam er nu allemaal tegelijk uit. Via de huisarts werd ik doorgestuurd naar een psycholoog die mij helpt om alles weer op een rijtje te krijgen. Want door alle problemen thuis was ik mijzelf behoorlijk kwijt geraakt. Stress, schaamte en onzekerheid hadden ervoor gezorgd dat ik onzeker en afhankelijk was geworden. Ik zette op veel momenten een masker op om mijn ware ik maar niet te laten zien. En ik was iedereen aan het pleasen om maar niet het gevoel te hebben dat ik niet goed genoeg was.
Tijd dus om mijzelf weer terug te vinden en weer gewoon Nathalie te worden. Of zoals mijn huisarts dit zo mooi zei: "Je moet jezelf weer ontmoeten." Jezelf weer ontmoeten maar ook ont moeten. Maar ik ben er nu na vier maanden wel achter dat dat niet zomaar gaat. Het liefst zet ik een knop, of mijn masker, weer om en ga ik gewoon door. Maar iedereen om mij heen waarschuwt mij dit te doen. Maar ik kan bekennen dat het echt erg moeilijk is dat niet te doen.
Momenteel ben ik weer 2 dagen vier uurtjes per week aan het werk en dat valt mij zwaar. Ik loop in het wit, wat betekent dat iedereen je als "goede" werknemer ziet, en niet als iemand die nog niet hersteld is. Dat betekend dat er een hoop van mij gevraagd wordt en dan gaat er bij mij meteen weer een knopje aan. Die vier uur dat ik er ben moet ik werken, klaar staan en voel ik mij verantwoordelijk voor alles. Want stel je voor dat iemand denkt dat ik het niet goed genoeg doe of mij niet goed genoeg vindt? En dat is dus waar ik mij nu mee bezig hou...hoe laat ik dit stoppen. En hoe krijg ik dit onder controle?
De psycholoog gaat mij hier nog verder mee helpen. Maar ik vind het erg lastig. Het is iets wat er al zo ingebakken zit en moeilijk is om aan te passen. Daarbij komt ook nog kijken dat ik de druk van mijn werk ervaar. Ik voel mij erg schuldig dat ik niet volledig aan het werk ben, maar trek het echt nog niet om nu meer aan het werk te gaan.
Dit is dus hoe ik er nu voorsta. Niet echt een rooskleurig plaatje, en niet echt een typische blog voor mij. Maar het is wat het is. Iets positiefs is dat ik na de vakantie gestart ben met een nieuwe levensstijl waarin ik probeer om zuurbase te eten. Hierbij probeer ik minder verzurende producten te eten in de hoop dat mijn fibromyalgie minder gaat worden. Hiervoor zal ik ook een andere manier de dag door zien te komen. Door een activiteit af te wisselen met ontspanning en meer selfcare toe te passen hoop ik dat ik meer kan genieten zonder pijn.
Niet echt de gezellige eerste nieuwe blog die jullie wellicht van mij verwacht hadden. Maar wel eerlijk en zoals het nu is. Dus als ik er iets verder op in ga weten jullie in ieder geval waar het over gaat.
