We zijn op de helft!!!

In december zagen wij op Instagram een advertentie voorbij komen van de camping waar wij al vaker waren geweest in Tsjechië. In deze advertentie vroegen zij voor de komende zomer receptie en animatiemedewerkers. Omdat wij niet het plan hadden dit jaar op vakantie te gaan vroeg ik aan Gioya of haar dat wat leek. Zij zou dit jaar eindexamen doen en dus lang zomervakantie hebben. Na wat navraag gedaan te hebben besloot Gioya te solliciteren en ze werd aangenomen. Ze zou dus deze zomer, terwijl zij net 16 is, in haar eentje naar Tsjechië gaan voor 6 weken.
Ik hoor meteen al die bezorgde ouders denken: Nou, nou dat is nogal wat een meisje alleen naar zo'n vreemd land. Maar we hadden het best goed geregeld. De camping waar ze heen zou gaan was voor ons bekend. Het gaat hier om een kleine Nederlandse camping met Nederlandse eigenaren, die wij ook kennen. Gioya zou voor het eerst gaan vliegen en opa en oma, die toevallig in die periode op vakantie waren in Praag, zouden haar opvangen en naar de camping brengen.

Toen dit allemaal geregeld werd had madame nog geen verkering, dus dat was nog wel een dingetje. Na haar examen, toen de dag van vertrek dichterbij kwam nam ook de spanning toe. Ze zou haar liefje zes weken lang niet zien, ze zou gaan vliegen en dat ook nog eens in haar eentje. Maar ook dingen als: Wat zeg ik dan als eerste als ik op de camping aankom kwamen aanbod. Natuurlijk ging haar vriendje mee naar Schiphol en werd ze daar ook nog eens verrast door haar beste vriendin die afscheid kwam nemen van haar. Bij de douane aangekomen moesten we afscheid van haar nemen. Tranen van spanning kwamen naar boven en ik was blij dat ik snel alles vast kon leggen voor later. Door de douane en weg was ze....voor zes weken.

Van tevoren zei ik steeds dat ik het niet zo erg vond dat ze weg ging. We zijn hier wel wat gewend met logeerpartijen en scoutingkampen. En inderdaad ik vond het echt niet zo erg. Geen rondslingerende tassen, elastiekjes, stringetjes, opladers en noem maar op. Eindelijk een opgeruimde kamer die langer dan een paar uur opgeruimd bleef en geen gezeur over wat eten we vanavond.
Maar nu we drie weken verder zijn begin ik haar toch echt wel te missen. Ze is, naast mij, het enige meisje in huis. Dus gezellig kletsen zit er niet bij. Iemand die het voor me opneemt als de mannen hun zin door willen zetten is er niet. De meidengesprekken, haar slaap lekker kusje, haar nonchelante gedrag en gewoon haar aanwezigheid.
Dus deze mama is blij dat we op de helft zijn en dat we nog maar drie weken hoeven wachten tot ze terug is. Maar ik denk dat het toch iedere dag een beetje minder leuk wordt...

Voor Gioya, als je tijd hebt om dit blog te lezen. Ik weet dat je heerlijk aan het werk bent, het enorm naar je zin hebt en geniet van alles en iedereen daar. Je draait de receptie, bakt broodjes, vermaakt de kinderen, bent spook tijdens de spooktocht, geeft de dieren eten en bakt pizza's. En naast dat alles heb je een gezellige vriendengroep waar je naast werktijd lekker mee op stap gaat en het gezellig hebt. Maar toch als je wat tijd hebt, zou het fijn zijn als je wat vaker een berichtje stuurt of belt. En dan niet midden in de nacht met gekke vragen of enge verhalen, maar gewoon om te vertellen hoe leuk jhet is en wat je allemaal gedaan hebt. Al is het alleen maar om deze moeder gerust te stellen.
Dag lieverd, geniet er nog even van en tot over drie weken!!!!

Bonuszoon

Vandaag wordt onze bonuszoon 10 jaar. Reden genoeg om hem even in het zonnetje te zetten.

Zo'n zes jaar geleden kwam er voor de grote vakantie een nieuw jongetje in de klas van Maxim wennen. Een klein maar goed gebekt jochie Kyano genaamd. Vanaf dag 1 had Maxim een klik met hem. Ik begreep eerst niet waarom, hij was namelijk twee koppen kleiner dan Maxim en was veel rustiger. En dat terwijl Maxim op dat moment echt een stuiterballetje was. Maar ik ben er ondertussen wel achter dat dat echte vriendschap niet in de weg staat. Ze speelden veel samen en kwamen uiteindelijk ook samen in een basketbalteam. In de periode dat de broer van Kyano erg ziek was hadden die mannen aan één blik genoeg. Het was soms gewoon bizar om te zien dat Maxim 's ochtends op het schoolplein een arm om Kyano heen sloeg en zonder iets te zeggen toch genoeg zei. Ik keek dan z'n moeder aan om te kijken of er iets speelde thuis, wat helaas vaak het geval was. Die twee voelden elkaar gewoon aan. Waar Maxim staat te stuiteren zorgt Kyano juist voor wat rust. Waar Maxim iets doet zonder na te denken, zorgt Kyano er vaak voor dat er geen domme dingen worden gedaan. Echt grappig om te zien. Nadat Kyano is blijven zitten is het contact iets minder geworden, maar ze blijven elkaar opzoeken en weten elkaar altijd te vinden. Na het overlijden van Justin hebben die twee ook bijzondere gesprekken gehad. Achteraf baal ik gewoon dat ik het niet gefilmd heb, dat was echt goud waard.
Sinds een paar maanden zitten ze samen in het talententeam bij de basketbal waar ze enorm van genieten. Ik hoop dat ze samen nog een hoop mooie avonturen gaan beleven. Want zo'n vriendschap is niet voor even maar voor een heel leven. En ik volg jullie maar wat graag. Al is het alleen maar om te zien of die grote vriendschapstattoeage op jullie ruggen waar jullie het over hebben er ooit komt...hihi

Lieve Kyano of bonuszoon,

Ik hoop dat je een geweldige verjaardag hebt op dat voor jullie zo bijzondere eiland. Geniet er maar lekker van.
Maxim kan niet wachten tot je terug bent en wij eigenlijk stiekem ook niet...
En onthoud dat je altijd welkom bent hier.

Dikke knuffel van mij, je bonusmoeder zoals je me noemt....