De eerste week van de zomervakantie gaan onze kinderen op scoutingkamp. Dit gaat nu al 13 jaar zo.
Het eerste jaar bij de oudste vonden wij dit erg spannend en hoopten wij dat hij weer levend terug zou komen na een week. En dat gebeurde gelukkig. Wel met een flinke messnede in zijn hand. Maar hij was niet doodgebloed, was roetzwart en had enorm genoten. In de loop van de jaren werd het afscheid nemen makkelijker. Voor de kinderen, maar zeker ook voor ons. Je went eraan. En als je ziet dat je kind het zo naar zijn zin heeft en vol verhalen terug komt. Dan is het alles meer dan waard.
Toen uiteindelijk alle drie de kinderen op scouting zaten betekende dit dus dat ze alle drie de eerste week weg zijn. Best gek hoor zo'n leeg huis zonder kinderen. Maar ook dit went. En het is maar een weekje. Bij het afscheid staan wij echt te genieten van alle ouders die daar voor het eerst staan en hun kroest nog echt gaan missen. Dat gevoel is bij ons in de loop van de jaren wel wat veranderd. Wij weten namelijk dat ze levend terugkomen en hebben genoten. Dus zodra de bus de hoek om is doen wij een vreugdedansje en begint ons weekje waar wij zo naar uit hebben gekeken.
Een week geen kinderen in huis betekent een week lang geen geplunderde koelkast, geen gezeur om het eten wat niet in de smaak valt en geen pfffff als ik wat vraag. Geen rondslingerende tassen, jassen, onderbroeken, condooms, stukken pizza, resten noedels in een bakje, geen bak ijs net voor het eten of vette midnightsnacks. Geen overvolle wasmanden, drie wassen op een dag en geen Mam! is mijn broek al schoon? Geen lege shampooflessen onder de douche, eieren misgrijpen omdat ze echt honger hadden na een avondje stappen en geen kinderen die tot vier uur 's middags op bed liggen.
NEE ECHT IK MIS ZE NU AL!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten