Zoals de meesten van jullie weten ben ik momenteel aan het trainen voor de Vierdaagse van Nijmegen. Dit jaar ga ik voor mijn derde medaille. Gisteren en vandaag liep ik als voorbereiding hierop mee aan de tweedaagse van Amersfoort. Een tocht die bekend staat als een zware tocht. Gisteren hadden we prima weer en hebben we heerlijk gewandeld. Veel door de bossen en over militair terrein. Veel ongelijke paden, heuvels en mul zand. En iedereen om ons heen was het er wel over eens dat het best een pittige tocht was. Maar ondanks het gebikkel waren wij ruim op tijd binnen. Op naar huis, eten, slapen en ons opmaken voor dag twee. Vanmorgen vroeg op en weer naar Amersfoort. Net na de start kreeg ik last van mijn been. Mijn shinsplints, een blessure die ik door het hardlopen heb opgelopen, liet duidelijk merken dat dit niet de bedoeling was. Het was nog prima te houden, dus ik liep gewoon lekker door. Het weer en de sfeer waren goed en ik laat me niet zomaar kennen. Kom nou, vorig jaar heb ik de Vierdaagse ook met veel blaren en pijn gelopen, en dat ging toch ook? Maar dan wordt het langzaam pijnlijker en ga je naast de strijd met jezelf en je lichaam ook een discussie met jezelf aan. Wat moet ik doen? Stoppen? Maar dat wil ik helemaal niet, ik wil door, ik moet door! Maar ja als ik doorga en de pijn wordt erger? Stel dat ik daardoor langere tijd last heb, is dat het me allemaal waard? Pffff doodmoe werd ik van mezelf, en de enige die deze beslissing kon nemen was ik zelf. Bij ieder rustpunt moest er gestopt worden.....hmmmm. Na 23 km. heb ik besloten om te stoppen en niet twee keer veertig te lopen, maar in twee dagen 63 km. Een man die naast me zat zei:"Tja het is makkelijker te beslissen om door te lopen dan te stoppen". Nou inderdaad!
Mijn gevoel zegt dat ik gefaalt heb, maar mijn lichaam zegt dat het verstandiger was nu te stoppen. Maar ik begrijp nu wel de mensen die, om wat voor reden dan ook, naar hun lichaam moeten luisteren maar dat o zo moeilijk vinden. Nu nog hopen dat ik de juiste beslissing heb genomen en dat mijn lichaam snel hersteld zodat ik over een maandje wel aan de start in Nijmegen sta!
Een vermoeide maar aftellende mama
(nog 23 dagen)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten