Zorgen

Iedere ouder kent het wel, zorgen hebben om je kind. Dat hoort er nou eenmaal bij. Mijn oud collega zei altijd tegen mij:"Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen". Ik geloofde haar omdat haar kinderen al wat ouder waren, en zij dit dus al meegemaakt had. In de 15 jaar dat ik moeder ben heb ik heel wat zorgen om mijn kinderen gehad. Van de valpartijen tot aan het pesten op school, van je huiswerk gewoon niet willen maken tot het wachten tot ze weer binnen zijn na het stappen. En ja ik kan ook meedelen dat ik daardoor vele grijze haren en rimpels heb gekregen. Maar de laatste tijd maak ik mij zorgen om iets anders. Niet om iets of iemand anders maar om mijn kind zelf. Je merkt het als moeder snel genoeg als je kind niet goed in zijn vel zit, maar dit is anders. Ook op school hadden ze dit door en werden er gesprekken gevoerd. Ik kan bijna niet omschrijven hoe het voelt als iemand zo negatief over je kind praat. De vloer wordt onder je voeten weggeslagen en je voelt je ineens heel klein worden. Tot dat mijn oermamagevoel weer naar boven komt. Het is verdomme wel MIJN kind waar jullie het over hebben!
Op school hebben ze het beste voor met mijn kind en zien ze ook niks liever dan een gelukkig kind dat lekker in zijn vel zit. En als ouder...tja als ouder wil je alleen maar het beste voor je kind. Maar wat is dat, het beste, als je kind niet laat merken wat dat is.....Iedere dag ben ik bezig het leven van mijn kind aangenaam te maken, maar het lijkt niet te werken. Op zulke momenten vraag ik me weleens af of ze na de bevalling de gebruiksaanwijzing hebben weggegooid, want die zou nu heel goed van pas komen. Maar helaas die heb ik niet en we zullen gewoon zo verder moeten gaan en hopen dat we er snel achter komen wat er speelt in dat koppie. Want erachter komen wat er speelt dat gaan we zeker, want niks is zo frustrerend als je niet weet wat er aan de hand is....

Mijn vader

Vorig jaar, na een veel te kort ziekbed, is mijn moeder overleden. Mijn vader bleef alleen achter. Nou ja alleen...hij heeft natuurlijk zijn drie dochters met aanhang en kleinkinderen nog. Maar wij zijn natuurlijk niet altijd bij hem. Via deze weg wil ik hem laten weten dat ik zo trots op hem ben. En ik niet alleen.
Vanaf het moment dat ma is overleden doet hij alles zelf. Hij wast, strijkt, kookt en houdt het huis schoon. Daarnaast gaat hij overal naartoe...in zijn eentje of met vrienden. Superknap dat als je bedenkt dat mijn moeder altijd het voortouw nam in dit soort dingen. Had mijn vader geen zin in een verjaardag, dan was het Sjaak niet zeuren, trek je mooie kleding aan en we gaan. Waarna pa altijd blij was dat hij weer mee was gegaan. Of bij minder leuke bezoekjes die mijn vader maar wat graag uit de weg ging werd hij door mijn moeder overtuigd van het feit dat het nu echt wel heel belangrijk was om bij die persoon langs te gaan. En pa volgde wel. Nu doet hij dat allemaal zelf. Hij gaat naar bruiloften en feestjes, maar ook naar een afscheid of een begrafenis gaat hij heen zonder dat iemand hem van die bank aftrekt en zegt dat hij moet gaan. Daar is moed voor nodig! Ook het oppassen op de kleinkinderen doet hij net als ma altijd deed, precies op de momenten dat het nodig is. We zeggen het misschien te weinig, maar dat waarderen we allemaal heel erg.
Volgend jaar in maart gaan Monique, Samantha en ik samen met pa naar Barcelona. Hoe bijzonder is dit? Ik realiseer me ook dat we dit wellicht niet gedaan hadden als ma nog geleefd had. Maar het wordt vast een heel mooi en bijzonder weekend, waarin we van elkaar gaan genieten. We moeten alleen nog even wat shirts bestellen sissies?!?!?

Pa, ga zo door! Ik, en ik denk dat ik ook namens mijn zussen praat, zijn supertrots op je dat je het allemaal zo goed doet. En terwijl ik dit aan het typen ben regent het in Houten.....ma lacht zich rot om dit stukje met een Supersoaker in haar hand.....