Zorgen

Iedere ouder kent het wel, zorgen hebben om je kind. Dat hoort er nou eenmaal bij. Mijn oud collega zei altijd tegen mij:"Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen". Ik geloofde haar omdat haar kinderen al wat ouder waren, en zij dit dus al meegemaakt had. In de 15 jaar dat ik moeder ben heb ik heel wat zorgen om mijn kinderen gehad. Van de valpartijen tot aan het pesten op school, van je huiswerk gewoon niet willen maken tot het wachten tot ze weer binnen zijn na het stappen. En ja ik kan ook meedelen dat ik daardoor vele grijze haren en rimpels heb gekregen. Maar de laatste tijd maak ik mij zorgen om iets anders. Niet om iets of iemand anders maar om mijn kind zelf. Je merkt het als moeder snel genoeg als je kind niet goed in zijn vel zit, maar dit is anders. Ook op school hadden ze dit door en werden er gesprekken gevoerd. Ik kan bijna niet omschrijven hoe het voelt als iemand zo negatief over je kind praat. De vloer wordt onder je voeten weggeslagen en je voelt je ineens heel klein worden. Tot dat mijn oermamagevoel weer naar boven komt. Het is verdomme wel MIJN kind waar jullie het over hebben!
Op school hebben ze het beste voor met mijn kind en zien ze ook niks liever dan een gelukkig kind dat lekker in zijn vel zit. En als ouder...tja als ouder wil je alleen maar het beste voor je kind. Maar wat is dat, het beste, als je kind niet laat merken wat dat is.....Iedere dag ben ik bezig het leven van mijn kind aangenaam te maken, maar het lijkt niet te werken. Op zulke momenten vraag ik me weleens af of ze na de bevalling de gebruiksaanwijzing hebben weggegooid, want die zou nu heel goed van pas komen. Maar helaas die heb ik niet en we zullen gewoon zo verder moeten gaan en hopen dat we er snel achter komen wat er speelt in dat koppie. Want erachter komen wat er speelt dat gaan we zeker, want niks is zo frustrerend als je niet weet wat er aan de hand is....