Mijn vader

Vorig jaar, na een veel te kort ziekbed, is mijn moeder overleden. Mijn vader bleef alleen achter. Nou ja alleen...hij heeft natuurlijk zijn drie dochters met aanhang en kleinkinderen nog. Maar wij zijn natuurlijk niet altijd bij hem. Via deze weg wil ik hem laten weten dat ik zo trots op hem ben. En ik niet alleen.
Vanaf het moment dat ma is overleden doet hij alles zelf. Hij wast, strijkt, kookt en houdt het huis schoon. Daarnaast gaat hij overal naartoe...in zijn eentje of met vrienden. Superknap dat als je bedenkt dat mijn moeder altijd het voortouw nam in dit soort dingen. Had mijn vader geen zin in een verjaardag, dan was het Sjaak niet zeuren, trek je mooie kleding aan en we gaan. Waarna pa altijd blij was dat hij weer mee was gegaan. Of bij minder leuke bezoekjes die mijn vader maar wat graag uit de weg ging werd hij door mijn moeder overtuigd van het feit dat het nu echt wel heel belangrijk was om bij die persoon langs te gaan. En pa volgde wel. Nu doet hij dat allemaal zelf. Hij gaat naar bruiloften en feestjes, maar ook naar een afscheid of een begrafenis gaat hij heen zonder dat iemand hem van die bank aftrekt en zegt dat hij moet gaan. Daar is moed voor nodig! Ook het oppassen op de kleinkinderen doet hij net als ma altijd deed, precies op de momenten dat het nodig is. We zeggen het misschien te weinig, maar dat waarderen we allemaal heel erg.
Volgend jaar in maart gaan Monique, Samantha en ik samen met pa naar Barcelona. Hoe bijzonder is dit? Ik realiseer me ook dat we dit wellicht niet gedaan hadden als ma nog geleefd had. Maar het wordt vast een heel mooi en bijzonder weekend, waarin we van elkaar gaan genieten. We moeten alleen nog even wat shirts bestellen sissies?!?!?

Pa, ga zo door! Ik, en ik denk dat ik ook namens mijn zussen praat, zijn supertrots op je dat je het allemaal zo goed doet. En terwijl ik dit aan het typen ben regent het in Houten.....ma lacht zich rot om dit stukje met een Supersoaker in haar hand.....