Déjà vu

Vroeger was ik een enorme durfal. Als iemand zei:"Dat durf jij echt niet!" Dan was ik degen die aan moest tonen dat ik dat juist wel kon of durfde. Dit zorgde geregeld voor grijze haren bij mij ouders. Je kunt het zo gek niet bedenken of ik heb het wel gedaan of geflikt. En ik was altijd degene die vooraan stond als niemand durfde. Ik kan me nog een keer herinneren mijn moeder mee op schoolkamp ging en ik als enige van de klas in het topje van de boom zat, daar waar de takjes echt heel dun waren. Mijn moeder kreeg bijna een hartverzakking toen zij werd ingelicht hierover. En het ging ook geregeld mis, dus dan kwam ik met een gat in mijn broek of een natte broek thuis. Of nog erger, ik had weer eens wat gebroken...

Mijn moeder heeft mij vaak gezegd:"Ik hoop als jij kinderen krijgt, het net zulke donderstenen worden als jij. Dan zul je ook meemaken wat ik nu doe." Onze oudste werd geboren, een schatje eerste klas. Echt een kind uit een boekje wat eigenlijk nooit gekke dingen deed. Jammer ma, maar die wens van jou komt niet uit. Nummer twee werd geboren. Een echt meisje die de oren van je kop af kletste, net als mijn oma, maar verder was ze best lief. Ze haalde weleens wat uit, maar het was allemaal niet zo erg. En toen kwam nummer drie. Een klein druk vurig draakje dat geen uitdagingen uit de weg gaat en juist op zoek is naar die spanning. Iets wat zijn moeder dus ook graag deed. Dus al snel kwamen er blikken van mijn moeder van: zie je wil...Of wist ze mij keer op keer weer te wijzen op mijn acties als ik haar weer eens een spannend verhaal over zijn acties vertelde.

Het intieme gesprek op mijn moeders sterfbed zal ik ook nooit vergeten. Zij zei mij:"Dat nummer drie zoveel op mij leek en dat ze vaak van boven af zal blijven meekijken en lachen als hij weer eens wat uit zou spoken. Hij heeft dat echt van jou hoor. Je hebt nu ook een kind wat jou grijze haren zal bezorgen." Maar ik had net daarvoor van haar zus gehoord dat zij net zo erg of misschien wel erger was dan mij. En dat zij mijn oma grijze haren bezorgde. En dat als haar zussen iets niet durfde zij het wel even zou doen. Dus hij heeft het van mij, maar ik heb het van jou! Zij moest hier alleen maar om lachen. Weet je nog zei ze dat jij op het ijs fietste terwijl het nog flinterdun was? Mijn moeder was ingelicht door één van haar vriendinnen en ik werd van het ijs afgetrokken en met bijbehorende straf kon ik naar binnen. Tja ma dat weet ik nog wel....

Vandaag, na een paar dagen flinke nachtvorst liepen de eerste kinderen op school op het ijs. Op de terugweg naar huis heb ik natuurlijk heel duidelijk uitgelegd dat dat nog gevaarlijk is en dat meneer dat dus echt nog niet mag doen. Maar je snapt vast wel wie wij vanmiddag van het ijs moesten halen met een paar natte schoenen... En ook hij kreeg heel duidelijk te horen dat dat niet de bedoeling was. Maar wat een déjà vu momentje was dit....en wat zal ma boven ergens keihard hebben zitten lachen. Nou ma geniet er maar van! Dat zal ik ooit ook doen als hij kinderen heeft die zich zo gaan gedragen hihi