Onbeschrijfelijk

Onbeschrijfelijk was de benefietshow waar wij vanmiddag bij mochten zijn...
En toch ga ik proberen het gevoel te delen.

Vandaag was de benefietshow ten goede van het WKZ en ter nagedachtenis aan die grote held. En wat een geweldige show was dat zeg. Ik wist natuurlijk van tevoren al dat het een show werd om nooit te vergeten, maar dit had ik echt niet verwacht. Alle sprekers, dansers, zangers en aanwezigen hadden maar één doel. En dat was voelbaar. Alles wat gedaan werd was voor die ene grote held. De Dancing Queens die ik heb ontmoet op Terschelling en bij mij al een diepe indruk achterlieten waren geweldig. Zij dansten de sterren van de hemel en mogen zeker trots op zichzelf zijn. Zoveel dansen in één show neerzetten en dat allemaal doen voor dat ene mannetje, jullie grootste (en enige) fan die er voor het eerst niet meer bij was. Wat hebben jullie alles mooi in elkaar gezet en mooi vertoont. En ik weet dat jullie naast het vele oefenen ook superveel voor jullie choreograaf hebben gedaan. Wat een bijzondere club meiden zijn jullie!!!

De Rebels...wat een kanjers zijn dat! Hun wedstrijd afzeggen om hier te mogen dansen. Hoe bijzonder is dat. En wat kunnen die kids dansen zeg. Zij mogen zeker trots op zichzelf zijn. En wat is het bijzonder om te zien dat deze kinderen ook geëmotioneerd raakten door alle verhalen die zij hoorden en de dans die zij dansten.

De dans die speciaal in elkaar gezet was voor die grote held door het nichtje en de oud leerling. Jeetje jongens wat hebben jullie mij weten te raken. IK heb het nog niet eerder gehad dat een dans mij tranen bezorgde, maar bij jullie hield ik het niet droog. En toen de Rebels er ook nog eens bij kwamen en stil stonden bij die grote held...slik...wat een moment was dat zeg. Ik zei al het is onbeschrijfelijk, maar die muziek, die intense dans, het gevoel.....kippenvel over mijn hele lichaam. En ik weet dat ik niet de enige was die dat gevoel had.

En last but not least...de dans van mama voor haar zoon. Pffff........Ik heb geprobeerd het te filmen, maar dat lukte niet. Na tien seconden moest ik mijn telefoon wegleggen omdat ik meegenomen werd in een prachtig verhaal. Een verhaal vol passie en emotie. Emotie voor de danseres maar ook emotie bij het publiek. Wat een heftig verhaal wat jij daar zo mooi in een dans weet neer te zetten. En wat wist je me weer te raken. En niet alleen mij. Ons jongste draakje vertelde net in vertrouwen dat hij echt moest huilen bij jou dans. In één woord geweldig.
Lieve vriendin wat ben ik trots op je dat je dit allemaal hebt georganiseerd. Dat heb je toch maar weer even geflikt. Naast al het verdriet en de zorgen die jullie thuis hebben. En wat hebben jullie een hoop geld opgehaald voor het WKZ. En wat een geweldige meiden heb je om je heen staan. Wees daar maar zuinig mee. En meiden let een beetje op jullie choreograaf de komende tijd. Dat zal ze zeker nodig hebben!

Lieverd rust uit en kom bij en van de week maar even bijkletsen met een bakkie koffie of een glaasje wijn!

De ellende van een vakantie boeken

Elk jaar in december, als ik mijn vakantie aan moet vragen, begint het al te kriebelen. Waar gaan we volgend jaar op vakantie? Wat willen we zelf en, wellicht nog belangrijker, wat willen de kinderen? Vorig jaar werd duidelijk dat ze alle drie nog een keer naar Tsjechië wilden. Mooi! Ook wij wilden dat nog wel een keer dus de vakantie werd geboekt. Makkie dit jaar. Tot bleek dat er geen koelkast voor ons beschikbaar was. Iets wat ik toch wel erg handig vind. Dus werd onze vakantie afgezegd en moesten we op zoek naar iets anders.

En daar begint de ellende. Discussies van gaan we wel of gaan we toch niet op vakantie? Gaan we dagjes uit of pakken we een paar dagen een hotel? Gaan we naar het buitenland of blijven we in Nederland? Wordt het een camping of gaan we naar een huisje? En wat doen we met Saar?
Het zoeken naar een vakantie op internet vind ik aan de ene kant superleuk. Lekker kunnen voor genieten op de zomer. Maar aan de andere kant zie ik door de bomen het bos niet meer. Elke camping ziet er leuk uit. Maar is er genoeg te doen voor twee pubers en een jong draakje? Dan denk ik weer tja waarvan maken die pubers nu echt gebruik? In Tsjechië is eigenlijk helemaal niks en die vakantie vinden ze geweldig! En als ik dan denk een leuke camping gevonden heb dan geeft Zoover weer een slecht cijfer. En ja ik weet dat ik de beoordelingen niet allemaal moet geloven, maar als de meerderheid negatief spreekt gaat het hem niet worden.
Het is nu juni en onze vakantie is nog steeds niet geboekt en dat alles omdat ik gek wordt op het internet en gewoon geen keus kan maken. Straks is alles vol dus er moet nu echt wat gebeuren. Dit weekend ga ik er eens goed voor zitten en ga ik op zoek. En hoop ik toch echt eindelijk een keer wat te kunnen boeken. Want het is wel duidelijk dat we weg willen...maar waar naartoe?????

Wilhemina Kinder Ziekenhuis WKZ

Zoals velen van jullie weten werk ik sinds een paar weken in het Wilhelmina Kinder Ziekenhuis (WKZ) in Utrecht. Momenteel ben ik werkzaam op de kraamafdeling, maar als ik een beetje ingewerkt ben ga ik ook op de verloskamers werken. Maar dat inwerken is wel een dingetje. Het zorgen voor kraamvrouwen, hun partners en die lieve baby's, dat lukt me allemaal wel want dat is niet heel anders dan in de thuissituatie. Maar alles daarom heen is echt een wereld van verschil. Ik heb dus al heel veel geleerd en zal, denk ik, nog weken wellicht maanden nodig hebben om alles eigen te maken op deze afdelingen. Van heel veel lieve en leuke collega's, die ik eerder natuurlijk helemaal niet had, tot verschillende computersysytemen om alle patiëntgegevens bij te houden. Van mensen opnemen op de afdeling tot mensen ontslaan naar huis. Van feedbackformulieren en aftekenlijsten tot E-learnings. Van Nicu's tot MC's. Maar ook gewoon het zoeken naar luiers en doeken en het uitzoeken hoe de vele protocollen werken. Dus na een werkdag zit deze Drakenmama al gapend vermoeid op de bank bij te komen van een indrukwekkend dagje. En dan te bedenken dat het eigenlijk nog helemaal niet echt druk is geweest op de afdeling..... Maar ondanks dat alles nieuw is en ik bekaf ben na een dagje werken kan ik jullie nu al zeggen dat ik het echt zo leuk vind daar! Juist dat andere, dat nieuwe dat trekt enorm. Ik wil juist al die nieuwe dingen leren en eigen maken. Dit is echt die uitdaging waar ik op zat te wachten! En wat een superleuk team staat er op de afdeling. Ik heb al veel mensen mogen ontmoeten. En dan hoop ik maar dat ze mijn naam onthouden hebben, want ik die van hen nog niet. Er lopen hier namelijk zoveel mensen. Kraamverzorgenden, verpleegkundigen, gynaecologen, medisch verloskundigen, verloskundigen, teamleiders, en dan nog de mensen van andere afdelingen die iemand komen halen of brengen. Maar allemaal leuke en positieve mensen die allemaal voor één doel gaan en dat is te zorgen dat moeder en kind goede en passende zorg krijgen. En al deze mensen zijn allemaal even vriendelijk en behulpzaam. En ik kan je zeggen als nieuweling is het erg fijn dat je geholpen wordt als je het computersysteem niet helemaal begrijpt of als je weer eens verdwaalt bent in het doolhof van het WKZ.

Dat het WKZ een bijzonder ziekenhuis is wist ik natuurlijk al voordat ik ging solliciteren. En dat de mensen die er werken stuk voor stuk kanjers zijn wordt nu toch ook echt bewezen. Vrienden van ons hadden het er altijd al over dat hun zoon werd verzorgd door kanjers. Nou dat weet ik wel zeker. Voor al deze kanjers in het WKZ, met name op de afdeling Eekhoorn gaan zij een benefiet dansshow organiseren, ter ere van hun held Justin. De kaartjes voor deze show waren binnen no-time uitverkocht maar je kunt nog steeds geld doneren voor dit fantastische doel, deze fantastische lieve mensen en de afdeling Eekhoorn van het WKZ.

Ik zeg doen!

Steun deze actie voor het WKZ en voor die geweldige held Justin!