Thailand

Dat dit het jaar van het loslaten is daar ben ik al achter. Zo ging Gioya afgelopen zomer al zes weken lang vakantiewerk doen in Tsjechië. En kwam Maxim zelf voor het eerst uit Utrecht fietsen. Maar daar blijft het niet bij. Begin januari vertrekt Maxim voor een basketbaltoernooi naar Lund in Zweden en een paar dagen daarna gaat Diémo zeven weken backpacken in Thailand.
Nu zijn wij hier wel wat gewend en hebben wij geleerd om onze kinderen los te laten. Na twaalf jaar scoutingkampen kunnen we ook niet anders. Dus die paar dagen Zweden komen wel goed. Maxim is gewend zonder ons weg te gaan. Zijn spullen pakken we samen in en ik weet dat alle tips die ik meegeef toch niet nageleefd worden. Waarschijnlijk eet hij al zijn snoep in de bus binnen een uur op en komt de meeste kleding ongedragen mee terug. Maar dat weet ik en dat is niet erg.

Dan iets anders. Diémo gaat dus backpacken in Thailand. Iets wat wij nooit hebben gedaan en dus voor ons onbekend terrein is. Om toch een beetje te weten waar hij heen gaat en wat voor voorbereidingen hij moet treffen heb ik mezelf ingelezen op verschillende backpacksites en blogs. Ook een aantal collega's van mij die naar Thailand zijn geweest hebben mij wat info gegeven.
Ook in dit traject vind ik het belangrijk dat hij zelf dingen regelt en zelf beslissingen neemt. Maar ik merk dat het hier wel gaat over andere zaken, en ik bij bepaalde dingen vind dat het gewoon goed geregeld moet worden. Alle simpele voorbereidingen zoekt hij zelf maar uit. Want hoe erg is het nou om iets te vergeten? Je kunt daar vast ook van alles kopen. Dus daar maak ik me echt geen zorgen over. Maar over andere dingen wel. Dekt je zorgverzekering voldoende in het buitenland? Is je visum op tijd geregeld? Maar ook dat hij naast zijn inentingen goed reisadvies heeft gekregen over gezondheid in het buitenland. Ik heb er namelijk geen zin in dat ik straks een kind in het ziekenhuis heb liggen in Thailand. Dat is toch één van je grootste nachtmerries als ouder. Maar zolang ik niet weet dat dit allemaal goed geregeld is blijf ik dus als een "zeurende" moeder achter hem aanlopen. Als ik tips en adviezen geef worden die standaard aan de kant gezet en begrijpt meneer niet wat ik nou beter dan hem zou weten. Hij heeft zich toch echt goed verdiept in het land, de mensen, het backpacken en de voorbereidingen. En dat weet ik ook echt wel, maar toch wil deze moeder graag gehoord en serieus genomen worden. Maar hoe doe je dring je bij een eigenwijze jongvolwassene door?

Dus Diémo als ik je een tip mag geven...alweer...regel die zaken en laat het mij gewoon even weten dat het geregeld is. Dan laat ik jou met rust en kunnen we samen genieten van de voorpret.

En iets wat wij als ouder erg op prijs zullen stellen als je dan eenmaal in Thailand bent is dat je ons iedere dag even laat weten dat je nog leeft. Dit klinkt natuurlijk een beetje gek. En je hoeft ons ook echt niet iedere dag te bellen. Maar een foto of appje wordt erg gewaardeerd. Laat ons in ieder geval zien dat je online bent geweest. Zodat wij ons in hier Nederland geen zorgen hoeven te maken.

Stress en afvallen

Vandaag mocht ik weer naar de diëtiste. Zoals de meesten van jullie weten ben ik bezig met een tweejarig traject om wat kilo's kwijt te raken en daardoor beter in mijn vel te zitten.

En vandaag mocht ik dus weer naar de diëtiste. Vorige keer was het niet echt een succes en was ik aangekomen. Maar tijdens de vorige afspraak heeft ze mijn ogen behoorlijk geopend en ben ik voortvarend aan de slag gegaan met een nieuwe manier van eten. Ik eet meer en anders, en zit daardoor ik langer vol. Wat betekend dat ik dus tussendoor ook niet meer zoveel zin in lekkere dingen heb.
Ik beweeg door een aantal keer per week flink te wandelen, en dat vind ik heerlijk om te doen. Dat alles zou ertoe moeten resulteren dat ik ga afvallen. Mijn weegschaal is mijn grootste vijand en geeft niet echt aan wat ik wil zien. Er gaan wel onsjes af, maar veel meer ook niet. Soms een kilo, die er dan een paar dagen later weer aan zit. En ja natuurlijk weet ik dat ik me maar één keer per week moet wegen, maar ik wil zo graag zien dat er wat af is, dat dat erg lastig vol te houden is. En ik dus vaker op de weegschaal sta. Vandaag moest ik me dus ook wegen en gaf de weegschaal een min aan. Een kleine min. Vanaf mijn startgewicht ben ik nu in totaal 0,8 kilo afgevallen. Pfff is dat alles?! De diëtiste zei wel dat ik in vergelijking met vorige keer 2,3 kilo was afgevallen, maar ergens hoorde ik dat toch niet echt meer. Ze gaf aan dat mijn mindset echt veranderd was en ik goed bezig was. Maar ik zie het dus nog niet. Voor mijn gevoel ben ik goed bezig, en dan wil ik meer zien dan dit. De diëtiste gaf ook aan dat mijn lichaam gewend is aan het lopen en ik wellicht iets anders erbij moet gaan doen. Ik wil proberen om te gaan zwemmen. Daarnaast gaf zij aan dat ik mij niet teveel moet focussen op de weegschaal omdat ze zag dat het mij stress bezorgd. Zij legde mij uit dat stress ervoor kan zorgen dat je niet afvalt. Oeps dan moest ze eens weten dat ik al lange tijd kamp met stress en dat dat misschien de reden is dat ik dus niet afval. Ik besloot om haar nu geen details te vertellen maar me eerst zelf maar eens te verdiepen in stress en afvallen.

Stress en afvallen is dus echt geen goede combi, dus als ik echt af wil gaan vallen moet ik iets verzinnen om te gaan ontspannen. Lopen alleen is dus niet voldoende. Dus als er mensen zijn met tips om te ontspannen, te ontstressen of tot rust te komen kom maar op. Ik sta bijna overal voor open.