Nu zijn wij hier wel wat gewend en hebben wij geleerd om onze kinderen los te laten. Na twaalf jaar scoutingkampen kunnen we ook niet anders. Dus die paar dagen Zweden komen wel goed. Maxim is gewend zonder ons weg te gaan. Zijn spullen pakken we samen in en ik weet dat alle tips die ik meegeef toch niet nageleefd worden. Waarschijnlijk eet hij al zijn snoep in de bus binnen een uur op en komt de meeste kleding ongedragen mee terug. Maar dat weet ik en dat is niet erg.
Dan iets anders. Diémo gaat dus backpacken in Thailand. Iets wat wij nooit hebben gedaan en dus voor ons onbekend terrein is. Om toch een beetje te weten waar hij heen gaat en wat voor voorbereidingen hij moet treffen heb ik mezelf ingelezen op verschillende backpacksites en blogs. Ook een aantal collega's van mij die naar Thailand zijn geweest hebben mij wat info gegeven.
Ook in dit traject vind ik het belangrijk dat hij zelf dingen regelt en zelf beslissingen neemt. Maar ik merk dat het hier wel gaat over andere zaken, en ik bij bepaalde dingen vind dat het gewoon goed geregeld moet worden. Alle simpele voorbereidingen zoekt hij zelf maar uit. Want hoe erg is het nou om iets te vergeten? Je kunt daar vast ook van alles kopen. Dus daar maak ik me echt geen zorgen over. Maar over andere dingen wel. Dekt je zorgverzekering voldoende in het buitenland? Is je visum op tijd geregeld? Maar ook dat hij naast zijn inentingen goed reisadvies heeft gekregen over gezondheid in het buitenland. Ik heb er namelijk geen zin in dat ik straks een kind in het ziekenhuis heb liggen in Thailand. Dat is toch één van je grootste nachtmerries als ouder. Maar zolang ik niet weet dat dit allemaal goed geregeld is blijf ik dus als een "zeurende" moeder achter hem aanlopen. Als ik tips en adviezen geef worden die standaard aan de kant gezet en begrijpt meneer niet wat ik nou beter dan hem zou weten. Hij heeft zich toch echt goed verdiept in het land, de mensen, het backpacken en de voorbereidingen. En dat weet ik ook echt wel, maar toch wil deze moeder graag gehoord en serieus genomen worden. Maar hoe doe je dring je bij een eigenwijze jongvolwassene door?
Dus Diémo als ik je een tip mag geven...alweer...regel die zaken en laat het mij gewoon even weten dat het geregeld is. Dan laat ik jou met rust en kunnen we samen genieten van de voorpret.
En iets wat wij als ouder erg op prijs zullen stellen als je dan eenmaal in Thailand bent is dat je ons iedere dag even laat weten dat je nog leeft. Dit klinkt natuurlijk een beetje gek. En je hoeft ons ook echt niet iedere dag te bellen. Maar een foto of appje wordt erg gewaardeerd. Laat ons in ieder geval zien dat je online bent geweest. Zodat wij ons in hier Nederland geen zorgen hoeven te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten