Zussen bij toeval, vriendinnen bij keuze

Vandaag, op de nationale broer en zussendag, wil ik ook even wat extra aandacht aan mijn zussen besteden.

Ik heb twee zussen. Dit betekende voor mijn vader dus een huis vol vrouwen, maar volgens mij vond hij dat helemaal niet erg hoor. Mijn ene zus is drie jaar ouder dan mij en mijn andere zus is zeven jaar jonger. Vroeger waren we echte zussen. We konden niet met maar ook niet zonder elkaar. Van de optredens iedere zondag in onze mooiste kleding met ma's lange laarzen, tot het bij elkaar in bed slapen omdat zuslief weer eens bang was. Het spelen met elkaar, en het vooral niet spelen met elkaar. Van het delen van elkaars kledingkast tot het elkaar in de haren vliegen omdat jouw kledingstuk vies in de kast hing. Met mijn jongste zusje had ik eerst een andere band omdat zij een stuk jonger was. Zij was negen toen ik David tegenkwam. Maar gaandeweg werd zij ouder, en wijzer, en konden ook wij niet meer zonder elkaar. Nu we alledrie moeder zijn begrijpen we elkaar nog beter en hangen we geregeld met elkaar aan de telefoon om bij te kletsen of om onze "problemen" even te bespreken. En dan hebben wij ook nog eens het grote geluk dat onze mannen en kinderen het ook erg goed met elkaar kunnen vinden. Dat hebben we getroffen. Ook in de bijzondere periode voor het overlijden van onze moeder hebben wij zoveel gedeeld. Gelachen, gehuild, gediscussieerd, spelletjes gedaan en ruzie gemaakt. Want ook hier gold weer die regel...we kunnen niet (te lang) met en zonder elkaar.

Meiden van uit de grond van mijn hart wil ik jullie zeggen dat jullie toppers zijn die er altijd voor me zijn als ik ze nodig heb! En nog 11 nachtjes.....

Tijd voor een andere aanpak. Tijd voor positiviteit!!!

Volgens mij spreekt de titel voor zich. Na een lange periode vol negativiteit is het tijd om de welbekende knop om te zetten. Wisseling van baan, moeite met mijn gewicht op peil te houden, willen sporten maar niet kunnen door blessures, strijd met de pubers in huis, overlijden van mijn moeder en Pebbles die we moesten laten inslapen. Dit alles heeft er bij mij voor gezorgd dat ik helemaal niet meer lekker in mijn vel zit. Ik voel me lamlendig, niet fit, dik, chagrijnig, opgefokt en ongeduldig. Tijd dus om het roer om te gooien en daar zelf verandering in te gaan brengen. Want ik ben er wel achter gekomen dat ik dit zelf moet doen. Alleen ikzelf kan ervoor zorgen dat ik die knop omzet en weer ga genieten van het leven en alles in en om me heen. Dus ik ga naar de fysio voor mijn enkel, ga me inschrijven voor een sport, ga iedere dag iets aan beweging doen en ga weer flink op mijn eten letten. Want als ik weer wat ben af gevallen zit ik veel lekkerder in mijn vel dan hoe ik me nu voel. Daarnaast wil ik, de komende maand, iedere dag een post op Facebook zetten met iets positiefs van die dag. Zo hoop ik het knopje om te kunnen zetten waardoor ik mijn snel weer beter ga voelen. Mijn positieve post van vandaag zal gaan over het terrasje wat wij vanavond met vrienden gaan pakken. Want hoe bijzonder is het dat we nog zo'n mooie nazomer hebben met zulke zwoele avonden. En hoe fijn is het om daar met je beste vrienden lekker van te gaan genieten! Ik zeg proost en geniet allemaal van die warme avond!

Stilte na de storm

Na een zware week in Nijmegen kreeg ik te horen dat mijn moeder ernstig ziek was. Zomaar vanuit het niets was mijn sterke moeder ineens ziek. Die rotziekte was ook ons gezin binnengedrongen. En ze ging hard achteruit. Heeft ook nog een week in het ziekenhuis gelegen waar haar werd verteld dat zij al te zwak was om te gaan behandelen. Nou ik kan je vertellen dat de grond dan onder je voeten vandaan wordt geslagen. Het ging ineens allemaal zo snel dat vakanties afgezegd werden en ik uiteindelijk, samen met mijn zussen nog anderhalve week thuis bij pa en ma hebben geleefd. Helaas is mijn moeder op 22 augustus jl. op 66 jarige leeftijd overleden, vijf weken nadat zij kreeg te horen dat zij ziek was. Natuurlijk veel te snel en veel te vroeg, maar ik ben blij dat we, als gezin, nog zoveel voor haar hebben kunnen doen. En dat we haar een waardig afscheid hebben kunnen geven, waar zij gedeeltelijk de regie nog in eigen hand had. Bij deze wil ik dus mijn pa en zussen bedanken voor die bijzondere maar zware laatste anderhalve week. En natuurlijk mijn man, zwagers en kinderen bedanken voor al hun hulp zodat dit ook allemaal gewoon maar kon. Ik ben trots op hetgeen wij de afgelopen weken samen hebben geflikt. Het is nu ruim een week na de begrafenis en het voelt voor mij als een stilte na de storm. De kids zijn weer naar school en manlief is weer werken. Daar zit je dan alleen thuis. Gelukkig heb ik mijn zinnen kunnen verzetten bij het poetsen van mijn huis, wat na al die weken alleen bijhouden, wel een flinke poetsbeurt kon gebruiken. Maar toch is het raar. Ik sprak mijn moeder niet iedere dag en zag haar ook niet elke week, maar toch voel je je op de een of andere manier leeg. Leger dan eerst. Morgen mag ik weer gaan werken en misschien zorgt dat weer voor wat afleiding. Het leven stond voor mij aan de ene kant een paar weken stil, maar aan de andere kant ging het gewoon door. En zo werkt het ook.....het leven gaat door maar het gemis zal altijd blijven.....