Stilte na de storm

Na een zware week in Nijmegen kreeg ik te horen dat mijn moeder ernstig ziek was. Zomaar vanuit het niets was mijn sterke moeder ineens ziek. Die rotziekte was ook ons gezin binnengedrongen. En ze ging hard achteruit. Heeft ook nog een week in het ziekenhuis gelegen waar haar werd verteld dat zij al te zwak was om te gaan behandelen. Nou ik kan je vertellen dat de grond dan onder je voeten vandaan wordt geslagen. Het ging ineens allemaal zo snel dat vakanties afgezegd werden en ik uiteindelijk, samen met mijn zussen nog anderhalve week thuis bij pa en ma hebben geleefd. Helaas is mijn moeder op 22 augustus jl. op 66 jarige leeftijd overleden, vijf weken nadat zij kreeg te horen dat zij ziek was. Natuurlijk veel te snel en veel te vroeg, maar ik ben blij dat we, als gezin, nog zoveel voor haar hebben kunnen doen. En dat we haar een waardig afscheid hebben kunnen geven, waar zij gedeeltelijk de regie nog in eigen hand had. Bij deze wil ik dus mijn pa en zussen bedanken voor die bijzondere maar zware laatste anderhalve week. En natuurlijk mijn man, zwagers en kinderen bedanken voor al hun hulp zodat dit ook allemaal gewoon maar kon. Ik ben trots op hetgeen wij de afgelopen weken samen hebben geflikt. Het is nu ruim een week na de begrafenis en het voelt voor mij als een stilte na de storm. De kids zijn weer naar school en manlief is weer werken. Daar zit je dan alleen thuis. Gelukkig heb ik mijn zinnen kunnen verzetten bij het poetsen van mijn huis, wat na al die weken alleen bijhouden, wel een flinke poetsbeurt kon gebruiken. Maar toch is het raar. Ik sprak mijn moeder niet iedere dag en zag haar ook niet elke week, maar toch voel je je op de een of andere manier leeg. Leger dan eerst. Morgen mag ik weer gaan werken en misschien zorgt dat weer voor wat afleiding. Het leven stond voor mij aan de ene kant een paar weken stil, maar aan de andere kant ging het gewoon door. En zo werkt het ook.....het leven gaat door maar het gemis zal altijd blijven.....