Morgen is het zover. De inschrijvingen van de 100ste Vierdaagse beginnen. Hier zijn veel regels aan verbonden en je mag dus niet zomaar meedoen. Ik voldoe aan al deze regels. En na mijn eerste Vierdaagse werd het mijn doel door te gaan tot en met die 100ste wat mijn vijfde keer zou zijn. Dit zou mij weer een medaille opleveren i.p.v. een speldje. Na de 100ste zou ik echt stoppen.
Vorig jaar na binnenkomst twijfelde ik al of ik nog wel een keer moest gaan lopen, maar iedereen wist me wel weer over te halen. Nu begint de inschrijving en weet ik bijna zeker dat ik niet mee ga doen.....
Ik loop namelijk nog steeds met een blessure. In het dagelijks leven os daar prima mee te leven maar wat gebeurt er na het lopen van de Vierdaagse? Mijn man raadt het echt af. Ik weet dat het niet heel slim is....maar hier komt meer bij kijken. Vier jaar uitgelopen om er die 100ste bij te zijn. Die 100ste wat één groot feest gaat worden. Die 100ste wat wel heel speciaal is en waarover je later kunt zeggen:"Daar was ik bij".
Wat kunnen je verstand en je gevoel toch botsen. Ik weet ook wel wat wijsheid is, maar mijn gevoel overheerst heel erg. Gelukkig kan ik me tot 1 april inschrijven......
zaterdag 30 januari 2016
zondag 17 januari 2016
Verjaardagstress
Nog een maand en dan wordt ons jongste draakje alweer zeven jaar. Dus ben ik al langzaam met de voorbereidingen begonnen en moeten er keuzes gemaakt gaan worden. En dat zorgt voor stress. Ja verjaardagstress.
Er moet natuurlijk getrakteerd worden op school. Wat gaan we trakteren? Wat wil mijn kind? En wat wil ik? Ik wil graag iets wat niet te veel kost, wat eenvoudig te maken is maar wat er wel superleuk uitziet natuurlijk. Houden we dit jaar wel of geen rekening met alle allergieën in de klas of laten we hen iets uit hun eigen trommeltje kiezen. Ik ben nu alvast het internet aan het afspeuren om leuke ideeën op te doen, maar tot nu toe is er pas één goedgekeurd. En die vind ik stiekem te veel werk.
Dan het kinderfeestje. Wie nodigt hij uit? Wel of geen meisjes? Want hierdoor zou de inhoud van het feestje weleens anders kunnen worden. Hoeveel kinderen komen er? Vieren we het thuis of gaan we op pad met al die heerlijke stuiterballen. Gaan we zwemmen? Maar heeft iedereen dan wel een zwemdiploma? En op wat voor dag is het handig...woensdagmiddag of toch maar een weekenddag opofferen en het op zaterdag doen?
En dan niet te vergeten zijn verjaardagsfeest voor de familie. Hij is jarig op maandag. Vroeger vierden wij onze verjaardag gewoon op de dag dat we jarig waren en iedereen kwam langs. Tegenwoordig werkt iedereen en is dat dus eigenlijk geen optie meer. Maar wanneer vieren we het dan? In het weekend ervoor is het altijd puzzelen met de verjaardag van oma en het weekend erna wordt zijn neefje zeven. Gaan we zelf een mooie taart maken of laten we zijn tante een echte kindertaart maken. Die keuze is al gemaakt. Meneer wilde liever niet dat ik de taart maakte.... Wat voor cadeautjes gaat hij vragen en wat gaan wij geven? Het is niet echt een speelkind en hij heeft natuurlijk met Sinterklaas en kerst ook al het nodige gekregen. En het liefste wil meneer een Starwars zwaard van bijna 100 euro of een nieuwe gitaar. Maar dat durf ik al helemaal niet aan de visite te vragen. Maar allemaal nieuwe prulletjes die meteen weer de lade in verdwijnen heb ik ook niet zo'n zin in.
Toch is het wel bijzonder dat ik naast al die stress die een verjaardag oplevert ook nog kan genieten. Voorgenieten noemen ze dat hè.
Hoe leuk is het om strakjes (stiekem), de avond voor zijn verjaardag, het huis te versieren met ballonnen en met slingers. En dan dat gezichtje te zien als ons huis ineens veranderd is in een feestlocatie. Hoe cool is het dat hij straks staat te stralen op de tafel op school als hij toegezongen wordt door de klas en iets leuks kan trakteren. Hoe zal hij glunderen als hij de cadeaus uitpakt. En hoe lekker zal hij smullen van die geweldige marsepeinen taart die zijn tante voor hem maakt. En dan natuurlijk het kinderfeestje waar hij in het middelpunt staat en mag vertellen wat hij gaat doen. En waar hij dan voor een dag de bink van de klas is.
Het geeft wat stress, maar je krijgt er ook zoveel moois voor terug... heerlijk cliché, maar het is echt zo!
Er moet natuurlijk getrakteerd worden op school. Wat gaan we trakteren? Wat wil mijn kind? En wat wil ik? Ik wil graag iets wat niet te veel kost, wat eenvoudig te maken is maar wat er wel superleuk uitziet natuurlijk. Houden we dit jaar wel of geen rekening met alle allergieën in de klas of laten we hen iets uit hun eigen trommeltje kiezen. Ik ben nu alvast het internet aan het afspeuren om leuke ideeën op te doen, maar tot nu toe is er pas één goedgekeurd. En die vind ik stiekem te veel werk.
Dan het kinderfeestje. Wie nodigt hij uit? Wel of geen meisjes? Want hierdoor zou de inhoud van het feestje weleens anders kunnen worden. Hoeveel kinderen komen er? Vieren we het thuis of gaan we op pad met al die heerlijke stuiterballen. Gaan we zwemmen? Maar heeft iedereen dan wel een zwemdiploma? En op wat voor dag is het handig...woensdagmiddag of toch maar een weekenddag opofferen en het op zaterdag doen?
En dan niet te vergeten zijn verjaardagsfeest voor de familie. Hij is jarig op maandag. Vroeger vierden wij onze verjaardag gewoon op de dag dat we jarig waren en iedereen kwam langs. Tegenwoordig werkt iedereen en is dat dus eigenlijk geen optie meer. Maar wanneer vieren we het dan? In het weekend ervoor is het altijd puzzelen met de verjaardag van oma en het weekend erna wordt zijn neefje zeven. Gaan we zelf een mooie taart maken of laten we zijn tante een echte kindertaart maken. Die keuze is al gemaakt. Meneer wilde liever niet dat ik de taart maakte.... Wat voor cadeautjes gaat hij vragen en wat gaan wij geven? Het is niet echt een speelkind en hij heeft natuurlijk met Sinterklaas en kerst ook al het nodige gekregen. En het liefste wil meneer een Starwars zwaard van bijna 100 euro of een nieuwe gitaar. Maar dat durf ik al helemaal niet aan de visite te vragen. Maar allemaal nieuwe prulletjes die meteen weer de lade in verdwijnen heb ik ook niet zo'n zin in.
Toch is het wel bijzonder dat ik naast al die stress die een verjaardag oplevert ook nog kan genieten. Voorgenieten noemen ze dat hè.
Hoe leuk is het om strakjes (stiekem), de avond voor zijn verjaardag, het huis te versieren met ballonnen en met slingers. En dan dat gezichtje te zien als ons huis ineens veranderd is in een feestlocatie. Hoe cool is het dat hij straks staat te stralen op de tafel op school als hij toegezongen wordt door de klas en iets leuks kan trakteren. Hoe zal hij glunderen als hij de cadeaus uitpakt. En hoe lekker zal hij smullen van die geweldige marsepeinen taart die zijn tante voor hem maakt. En dan natuurlijk het kinderfeestje waar hij in het middelpunt staat en mag vertellen wat hij gaat doen. En waar hij dan voor een dag de bink van de klas is.
Het geeft wat stress, maar je krijgt er ook zoveel moois voor terug... heerlijk cliché, maar het is echt zo!
zaterdag 2 januari 2016
Duimzuigen...taboe of schattig?
Waar de oudste nooit behoefte heeft gehad aan een speen of een duim dacht nummer twee er bij ons anders over. Zonder die speen in haar mond kon zij niet slapen. Dus, waar ik altijd hard riep dat ik een kind met speen geen gezicht vond, kreeg mijn dochter een speen. Blij was ik dus ook toen zij met drie jaar haar speen weg deed en niet meer nodig had. Gelukkig! Nummer vier werd praktisch met een duim in zijn mond geboren. Superschattig vond ik het! En makkelijk. Geen geleur met mam ik ben mijn speen kwijt, achterstevoren in de auto zitten om de speen van de vieze vloer af te halen en niet op zoek naar die ene speen die het lekkerst zuigt. Daarnaast waren er ook nog geoorloofde redenen om mijn schatje lekker aan die duim te laten zuigen. Het zou een remedie zijn tegen verveling, gaf troost en zou zelfvertrouwen geven. Totdat meneer naar school ging. Daar kregen wij al snel te horen dat hij erg "afwezig" was als die duim weer zijn mond in ging. Werd het dan nu toch echt tijd er een einde aan te maken? We besloten te kijken wat Byte-X zou doen en wonder boven wonder was meneer met een dag van het duimen af. Dat spul smaakte zo smerig dat hij het niet in zijn hoofd haalde die duim richting zijn mond te brengen. Missie geslaagd. Althans dat dachten wij. Nu in groep drie is de duim weer terug van weggeweest. Bijna twee jaar geen duim en nu ineens weer wel. Heel apart maar het zal wel overgaan. Nou niet dus. De duim zit meer in zijn mond dan ooit tevoren. Tijdens het slapen (dit vind ik niet zo heel erg), op school, tijdens het tv kijken, tijdens een spelletje, tijdens het eten en zelfs als hij wat zegt kan dit bijna niet zonder duim in zijn mond. Ook al gun ik hem die duim heel erg en vind ik het stiekum nog steeds heel erg schattig, dit kan niet meer. Meneer wordt bijna zeven en het wordt tijd dat die schattige behoefte stopt! De ortho daar ontkomen we straks niet aan, maar ik wil wel voorkomen dat mijn kind straks gepest wordt doordat hij nog steeds op school duimt. Dus tijd voor harde maatregelen! Sinds gisteren, met tegenzin van Maxim, weer begonnen met Byte-X en dat leek goed te gaan. Ik complimenteerde hem gisteren dat het zo goed ging. Nou zegt hij: "Ik heb wel twee keer geduimd, maar dat is ook best wel goed toch?" Tuurlijk schatje! Vandaag is er weer een nieuwe dag....en ik weet zeker dat je niet meer duimt voordat je achttien bent.
Abonneren op:
Posts (Atom)