Terugblik op 2018

Terwijl de kerstmuziek alweer te horen is op de radio. De kerstboom staat te schitteren in onze woonkamer. De ijsbaan in ons dorp opgebouwd wordt en iedereen alweer druk is met het plannen van de kerstaankopen begint het bij mij te kriebelen. Het is weer tijd voor een terugblik. Een terugblik op het jaar 2018.

Natuurlijk was 2018 net als andere jaren een prachtig jaar met veel mooie en ook een aantal minder mooie momenten. Zo heb ik op mijn werk een hoop (aankomende) ouders mogen helpen bij de verzorging van hun baby, en hun voorzien van goede adviezen en tips. En mocht ik getuige zijn van een aantal hele mooie geboortes. Helaas is het op mijn werk ook niet altijd rozegeur en maneschijn. Zo ging in de zomer een afdeling dicht in verband met een personeelstekort. De afdeling is ondertussen weer gedeeltelijk open, maar het personeelstekort is nog steeds schrijnend. En waar bij andere afdelingen onderzoeken en operaties uitgesteld worden is dat binnen de geboortezorg geen optie. Mijn wens voor 2019 is dat er snel een oplossing komt want meerdere collega's zitten echt aan het einde van hun Latijn...En wie zorgt er anders straks voor jullie als je in het ziekenhuis komt te liggen?

Ook in de wereld gebeurde er een hoop. Hebben we een heleboel weerrecords verbroken. Zo hadden we de droogste juni ooit, kregen we in juli een hittegolf en hadden we in augustus te maken met ernstige droogte. Als je in die maand in het bos liep leek het wel herfst. Alles was bruin en dor. 2018 was ook het jaar van de warmste zomer. En ik moet eerlijk toegeven dat ik daar zelf niet zoveel problemen mee had. Heb er met volle teugen van genoten.
2018 was ook het jaar van het WK. Een WK zonder Nederland. Maar eerlijk is eerlijk, ze hadden het ook niet echt verdient. Frankrijk ging er uiteindelijk met de titel vandoor. Het jaar dat Max Verstappen twee keer een Grand Prix won. Maar ook het jaar waarin er een ernstig ongeluk gebeurde met een Stint waarbij kinderen omgekomen zijn. Die dag stond mijn moederhart even stil. De gedachte dat jij aan het werk bent terwijl je kinderen "veilig" naar de NSO gaan. En dan dat telefoontje...vreselijk. Ook overleden er het afgelopen jaar een aantal belangrijke mensen. Genie Stephen Hawking die ruim 50 jaar met ALS leefde, DJ Aviccii die veel te vroeg een einde aan zijn leven maakte en the Queen of Soul Aretha Franklin. Haar nummer: You make me feel like a natural woman is echt briljant. Daarnaast waren er helaas ook weer vrienden en bekenden die een naaste hebben verloren dit jaar. Zij gaan een lastige periode tegemoet zo rond de kerst en het nieuwe jaar. Wij zullen zeker aan hun blijven denken de komende tijd.

In januari van dit jaar haalde onze oudste draak zijn rijbewijs. Stopte hij dit jaar met zijn HBO opleiding en koos hij vervolgens voor een nieuwe. Werd hij 18, en kan nu ongestoord op kroegentocht. En kwam hij ons dit jaar zelfstandig achterna met het vliegtuig naar Tsjechië. Dit kleintje is het afgelopen jaar behoorlijk gegroeid.

Onze middelste draak werd in 2018 alweer 15 jaar. Een leeftijd wat volgens haar niets te betekenen heeft. Maar ondanks dat liep zij wel een aantal uur mee aan de 24 uur van Woerden. En ging ze in haar eentje op weg naar Zeeland om daar vakantie te vieren met haar vriendin. Tevens mocht ik ook samen met haar genieten van de Gaypride in Amsterdam. En wat hebben we een lol gehad samen, heerlijk!

Het jaar dat ons jongste draakje zijn grote liefde verraste met een mooie Valentijnstaart. Hij en zijn beste vriend nog meer naar elkaar toe zijn gegroeid. En er echt een vriendschap voor het leven is ontstaan. Ook was dit het jaar dat hij voor het eerst kampioen werd bij de basketbal met zijn team.

Ook wijzelf hebben een heerlijk jaar achter de rug. Waarin we begonnen met een geweldig uitstapje met onze beste vrienden naar de Vrienden van Amstel live. Wat een geweldige avond was dat. Dat moeten we zeker nog een keer doen. Mocht ik een weekend weg met mijn grote liefde naar het prachtige Limburg. Ga ik sinds april dit jaar alleen nog maar op de (electrische) fiets naar mijn werk. En ik vind het echt zalig! Met mijn luisterboekje een half uurtje ontspannen op de fiets. Daarnaast mochten we genieten van zoveel mooie momenten met onze vrienden en familie. Van BBQ's tot sauna's, van musea tot feestjes thuis. We hebben met volle teugen genoten. Leerde ik Dave zijn nieuwe collega's kennen tijdens een BBQ op het werk. En leerde ik het roer bedienen van een Botter tijdens een uitje met mijn toffe collega's.
Helaas had 2018 ook een donker randje voor ons. Wel het moment waarop heel duidelijk werd wie onze vrienden waren en zijn. Deze vrienden, degene om wie het gaat weten dit zelf wel, zijn echt de beste vrienden die iemand kan wensen. Ze zullen er altijd voor ons zijn. In goede maar ook in slechte tijden. En daarom gaan we straks met hun proosten op een nieuw mooi jaar dat vele kleuren kent, maar helaas ook weer een donker randje zal hebben...Gelukkig gaan we er samen voor zorgen dat dat donkere randje ook een mooi kleurtje krijgt!

Wij willen iedereen hele gezellige kerstdagen wensen. Geniet ervan met degene die je lief zijn. Maak er een mooi feest van met Oud & Nieuw, doe voorzichtig en ga knallend het oude jaar uit. Wij wensen jullie alle geluk en liefde voor het nieuwe jaar. Wees lief voor elkaar en doe eens wat voor een ander. Wellicht krijg je er een mooie glimlach voor terug...

Een ander verrassen is erg leuk....dus ik ga in 2019 door!

Twaalf maanden geleden bedacht ik een plan om in 2018 een aantal mensen te gaan verrassen. Zomaar gewoon omdat het soms fijn is niet alleen aan jezelf te denken maar ook eens aan een ander. Ik maakte een blog van mijn plan en beloofde dat je naam in een hoge hoed gestopt zou worden als je zou reageren op mijn blog. Dit gebeurde massaal! Eind januari heeft Maxim 5 namen getrokken en deze mensen zouden in 2018 door mij verrast gaan worden.

Het leuke is dat ik het moment van verrassen uitkoos, dus mensen het totaal niet verwachtten. Ik was al bezig mijn plan voor te bereidden zonder dat zij van iets wisten. Superleuk om te doen dus. Ook omdat het niet alleen maar mensen waren die heel dicht bij mij stonden. Het afgelopen jaar heb ik vijf mensen verrast met iets waarvan ik hoop dat het, soms op het juiste moment, iets was wat bij hun pastte of ze leuk vonden. De volgende vraag komt dan al snel omhoog. Waar heb je die mensen dan mee verrast en wanneer?
Mijn collega Wies was de eerste. Omdat ik Wies nog niet zo goed kende hield ik het lekker neutraal en verraste ik haar op het werk met een klein doosje wat klaar stond toen zij met haar dienst begon. In het doosje zat zelfgemaakte Rockyroad chocolade. Het doosje was volgens mij leeg voordat zij naar huis ging. Dus Wies heeft op haar beurt er ook weer anderen blij mee gemaakt.



De tweede die verrast zou worden was mijn zusje. Zij had zich dit jaar ingeschreven met een team aan de 24 uur van Woerden. Hierbij liep het team 24 uur lang rondjes door het park om geld op te halen voor het KWF. Ook ik liep natuurlijk mee. Omdat mijn zusje echt haar nachtrust nodig heeft zou ik samen met Gioya 's nachts ook een aantal uren voor onze rekening nemen. Naast dat mijn zusje natuurlijk ook een aantal uren liep was zij ook verantwoordelijk voor de inschrijving en de organisatie van haar team. Omdat zij hier erg druk mee was leek het mij leuk om 's nachts, na onze wandeluurtjes, bij haar een ontbijtje op tafel neer te zetten. Zo gezegd zo gedaan. En wat hebben we gelachen toen bleek dat de lamp gewoon midden in de nacht brandde. Uiteindelijk gekozen om het ontbijtje maar voor de deur te zetten....



De derde was Evaline, een vriendin van mijn zusje. Ook iemand waar ik niet alles van weet, maar daardoor juist een uitdaging. Evaline was weleens bij mij komen schilderen en ik wist dus dat ze dat mooi vond en dat ze wist hoeveel tijd erin gaat zitten. Dus bedacht ik een serviesset voor haar te maken. Omdat het kersentijd was heb ik er een kersenprint opgemaakt. Ik verraste haar op een kinderverjaardag bij mijn zusje thuis. Ook een moment wat zij echt niet verwachtte.



Nummer vier was de enige man van dit rijtje. Mario een vriend van vrienden was aan de beurt. Ik had bedacht hem te verrassen op een dag dat hij mee zou doen aan een loopje. Mario deed vorig jaar geregeld mee aan Mudmasters, Strong Viking runs en mee van dat soort loopjes. Dit jaar was het wat stiller, of hij postte niets op social media. En als hij een keer liep was ik aan het werk. Dus dat plan viel af. En ineens gaf Mario op social media dat hij zijn bedrijfje door ging zetten in zijn eentje. Mijn momentje dacht ik. Dus verraste ik hem met een relaxpakketje. Om na zijn eerste dag als baas van een eenmanszaak even te ontspannen. Helaas door het slechte weer die dag en ik het stiekem voor de deur wilde zetten ben ik vergeten een foto te maken...

Vandaag was dan eindelijk nummer vijf aan de beurt. Ik heb mijn zus verrast met een zelfgemaakt kerststuk. Aangezien zijzelf niet heel creatief is had ik dit al heel snel in mijn hoofd. Omdat het lang geleden was dat haar lootje was getrokken had zij er niet meer bij stil gestaan en was ook zij vandaag weer erg verrast.



Ik vond het echt superleuk om anderen te verrassen. En wil graag in 2019 weer mensen gaan verrassen maar dan via social media. Dus vind jij het leuk om ook een keer door mij verrast te worden reageer dan op dit bericht. Want als we allemaal een beetje meer aan elkaar in plaats van aan ons zelf denken wordt de wereld een stuk mooier!!!

Ons draakje een uniek mannetje

Daar zaten we weer, op een krukje, tegenover de juf.

Voor de vakantie kwam er een mail binnen dat de juf met ons wilde praten. Ik kreeg meteen de kriebels. Het is niet de eerste keer dat wij op school moeten komen opdraven. En vast ook niet de laatste keer. Waar zou het nu weer over gaan? De juf kon mij nog vertellen dat zijn gedrag en houding waren veranderd en daar wilde ze ons over spreken. Dit is al zes jaar lang hetzelfde liedje. De eerste weken gaat het goed en als meneer gewend is dan gaat hij uitproberen. Al jaren proberen we erachter te komen hoe onze zoon in elkaar zit en wat het beste voor hem werkt. Ook proberen we dit al heel lang op school over te brengen maar dat lijkt maar niet te lukken. Gesprekken met leerkrachten, Ib-ers en de directrice, plannen worden gemaakt en handvatten worden in gebruik genomen. En toch zit ik dan tijdens ons gesprek weer met open mond te luisteren als ik van de juf begrijp dat er helemaal geen plan of handvatten bij haar bekend zijn. Moedeloos wordt ik hiervan. Ieder jaar moet je weer voor je kind opkomen. Ieder jaar voel je je als ouder weer aangesproken. Krijg je het gevoel alsof je het niet goed doet. Daarom heb ik nu, voornamelijk voor mezelf, een lijstje gemaakt met de eigenschappen van ons draakje. Dan weet ik weer waar ik het voor doe. Voor ons draakje, ons unieke mannetje!!

Al ruim over de helft!

Op 1 januari jl. ben ik begonnen met een fotoproject. Het leek mij heel leuk om mijn dagelijks leven een jaar lang vast te leggen. In zwart wit omdat ik dat heel mooi vind. Na heel veel pogingen zoiets op te starten lijkt het eindelijk een keer te gaan lukken! we zitten nu op dag 269 en nog steeds maak ik iedere dag een foto. Om jullie weer een klein kijkje te geven in wat ik dan zoal fotografeer zal ik wat foto's in dit blog met jullie delen. Ik deel natuurlijk niet alles want dan kan ik jullie straks niets meer laten zien.

Wat mij verrast tijdens het nemen van de foto's is dat ik toch steeds weer probeer een nieuw onderwerp te kiezen. Alhoewel dat, naarmate het jaar vordert, wel lastiger wordt. Heb toch een redelijk saai of standaard leven, waar week in week uit toch veel hetzelfde gebeurd. En wat leuk is om te zien zijn de seizoenen door het jaar heen. Zo begon ik met ijs en kou. Zag je langzaamaan de lente komen op de foto's. Daarna kwam de zomer, de blote lijven, de zon en het water. En nu zie je ook de herfst weer zijn intrede maken. Natuurlijk weet ik dat het zo werkt, maar het is grappig te zien dat ik dit ook zo vastgelegd heb.

Veel kijkplezier!

En dan ben je opeens moeder van een 18 jarige.....een volwassen zoon?!?!?!?!?

Jeetje achttien jaar alweer. Wel een leuk moment om terug te blikken, maar ja waar begin je dan? Nou, gewoon bij het begin.

Jij werd 18 jaar geleden geboren in Nieuwegein na een heftige en lange bevalling. Ons eerste kleine ventje. Als ik nu naar de foto's kijk van jouw geboorte zie ik hoe trots wij toen waren. Maar vooral ook hoe jong wij waren. Wij begonnen als "broekies" aan een heel nieuw avontuur als ouders. Gelukkig maakte jij het ons niet heel moeilijk. Je was een makkelijke baby die snel doorsliep. En deed eigenlijk alles volgens het boekje.
Als peuter werd je een onderzoekend mannetje dat ook af en toe een flinke, voor ons onbegrijpende, driftbui kon hebben. Gelukkig heeft dat niet lang geduurd en kon je snel uitleggen wat er speelde. Jij wilde meer dan wat je kon en werd aangeboden. Op school ging jij los. Leren vond je leuk en je ging heel snel. Je leerde jezelf van alles aan. Van het alfabet tot zelfstandig lezen. En zo gebeurde het dat je Avi uit was in groep 3. Je maakte werkstukken over vlaggen, landen en Parijs. Helaas werd de basisschool niet precies zoals we voor ogen hadden voor jou. Zij begrepen jou niet echt en jij wist niet goed hoe je je aan moest passen aan wat mensen van jouw verachtte. Maar je hebt je er goed doorheen geslagen en kon daarna in je eentje richting het Cals om te gaan doen wat je wilde. Op het Cals zat jij beter op je plek en haalde je je Havo diploma. Ook hiervoor heb je weinig hoeven. Je vertelde na je diploma uitreiking dat je nog nooit geleerd had voor je examens. Nou lekker dan...Vol zelfvertrouwen begon jij vorig jaar aan de HBO-ict. Dat was hetgeen jij wilde gaan doen. Althans, dat dacht je. Het bleek tegen te vallen en jij besloot te stoppen met de opleiding. Op dat moment was ik het niet direct eens met jouw keuze. Maar aan de andere kant, je was nog zo jong, het zou heus wel goed komen. En dat kwam het. Je hebt ruim een half jaar keihard gewerkt en bent gaan uitzoeken wat je nou precies wilde met jouw leven. Uiteindelijk heb je gekozen voor de HBO integrale veiligheidskunde. En ik denk dat dit helemaal de juiste keuze is voor jou die weloverwogen is genomen.

En nu ben je dan 18. Eindelijk volwassen. Momenteel zit je midden in je introductieweek van je nieuwe opleiding en bent dus niet thuis op je 18e verjaardag. Best raar eigenlijk. Maar toch wil ik je laten weten dat ik supertrots op je ben. En ondanks dat wij elkaar niet altijd helemaal begrijpen ik wel van je hou.
Hoe jij je vrienden hebt gevonden bij de scouting. Hoe jij daar de Welpen begeleid. Daar zou iedere ouder trots op zijn. Je houdt van reizen en hebt, vaak alleen, ook al de nodige reisjes gemaakt. En wat was ik blij dat je de afgelopen zomervakantie toch nog langs wilde komen. Toch nog één keer "compleet" op vakantie. Je kwam zelf met het vliegtuig en de trein naar Tsjechië...een prachtige reis als ik jou mag geloven. Daarnaast is het jouw droom om een wereldreis te maken...of in ieder geval een reis te maken richting Japan. En ik hoop van harte dat dit jou gaat lukken.

Voor je 18e verjaardag wilden wij je graag een cadeau geven. Een cadeau namens het gezin. Iets blijvends en iets waarvan je later zult zeggen dat je dat voor je achttiende verjaardag hebt gekregen. De ideeën van ons vond je niets. Wat moest jij nou met een ring of mooi horloge? Dat zou alleen maar in een kastje op je kamer belanden. Oké....maar wat dan? Na een paar dagen kwam jijzelf met een idee. Je wilde graag een Leatherman. Een wat vroeg ik? Na wat uitleg bleek het een multitool te zijn. Iets wat hij heel graag wilde hebben! Ik moest even aan het idee wennen, want het is iets heel anders dan wat ik in mijn hoofd had. Maar het gaat erom wat jij wil. Dus zijn wij op zoek gegaan naar een mooie Leatherman en heb ik mij goed laten inlichten over alles. Mijn plan was om een mooie tekst in of op een sieraad te laten zetten. Het zou dus leuk zijn als dat ook bij de Leatherman zou kunnen. De tekst die ik in mijn hoofd had was helaas te groot. En ook niet alle tekst is gepast als jij in de jungle je multitool pakt om een hut te bouwen.

Dus volwassen zoon, waar jij ook heen gaat, waar je ook bent weet dat je altijd welkom bent bij ons. Welkom thuis. Vandaar dat er op jouw Leatherman de coördinaten staan van THUIS....wees altijd welkom lieverd!!!

Wat zul je trots geweest zijn

Vandaag is jouw verjaardag. Toch altijd een rare dag sinds jij er niet meer bent. En precies vandaag, net als vele andere jaren, is er natuurlijk de Tour de Schalkwijk. Iets waar jij vaak te vinden was. Helemaal toen jouw eigen kleinkind mee ging doen. Bas reed als een dijk en werd ieder jaar beter. Zelfs zo goed dat hij zijn laatste tijdrit heeft gewonnen. Dit is al een paar jaar geleden en helaas kan je daar nu niet meer van genieten. Maar wij doen dat namens jou! En dit jaar doen er voor het eerst twee familieleden mee. Yke rijdt alweer een paar jaar mee, en ook Jop mag voor het eerst schitteren in de Tour.

Dus vanmorgen vroeg weer op de fiets naar Schalkwijk. Toch een rare dag, met in mijn achterhoofd dat jij jarig bent. Bij de Brink aangekomen zie ik Pa. En ik weet dat dit voor hem ook een rare dag is. Ik loop naar hem toe en vraag hoe het gaat. Niet zo best is zijn antwoord, slecht geslapen. Omdat ik merk dat de tranen hoog zitten laat ik het hierbij en stel voor wat verderop te gaan staan om nicht en neef aan te moedigen. Mijn vader was beter voorbereid dan ikzelf en gaf aan naar de Heul te fietsen, om daar onderweg, zijn kleinkinderen aan te gaan moedigen. Want voor de kleinkids doet hij alles, dus ook het dorp doorsjeesen om ze nog een keer te zien. Ik blijf net na de start staan en hoop een glimp van mijn kleine helden op te vangen. Het startschot wordt gegeven en de kinderen fietsen weg. Een hoop sirenes en daar komen ze! Yke en Jop rijden vlak achter elkaar. En weg zijn ze. De spanning is af te lezen op alle gezichten van de ouders die achterblijven. Ik besluit langzaam naar de finish te gaan en dan richting de rotonde te rijden om ze daar nog een laatste aanmoediging te geven. Het duurt lang voordat Henk van Gestel weer hoorbaar is via de speaker. Vandaag was ook en één na langste route. Via de Uitweg komen de auto's aangereden. Daarachter de kopgroep. Ik weet dat Yke er niet bij zal zitten, alhoewel er toch altijd die hoop is. Maar helaas ze zit er niet bij. Ik had via de app al begrepen dat Jop op de dijk in het wiel van Yke had gereden. Dus waar zullen ze rijden? Is Jop Yke voorbij gegaan? Zal Yke gedacht hebben, Dag Jop ik ga ervan door! In de Tour kan alles!! In spanning wacht ik af. Een paar losse rennertjes, nog een groepje en dan niks. Helemaal niks. En dan vanuit de verte zie ik Yke, alleen. Ik begin te roepen en te schreeuwen en je ziet dat ze me hoort. Ze rijdt de rotonde op, en rijdt door. Gelukkig niet gevallen...en door naar de finish. Dan snel weer omdraaien, want Jop kan er zo aankomen. Toch onrustig hoor twee kinderen in de Tour. Er komt een groep aan en ik zie het rode wiel van Jop. Al filmend schreeuw ik hem richting de finish! Snel op de fiets en zelf ook naar de finish. Daar aangekomen hoor ik dat er iemand hard gevallen is en naar de dokter moest. Toch altijd een domper op zo'n mooie dag.
Jop is blij! Hij heeft goed gereden en weet dat hij straks wat snoep mag uitzoeken bij de Spar. Stresskipje Yke is niet tevreden. Geeft aan niet goed gereden te hebben en werd afgesneden waardoor ze bijna was gevallen. Gelukkig weet ik haar weer vrolijk te krijgen als ook zij mee naar de Spar mag om wat lekkers uit te zoeken voor het logeren van vanavond.

Mam, wat is het toch jammer dat je dit allemaal niet meer mee mag maken. Want als ik nog weet hoe trots je was op Bas tijdens de Tour. Weet ik zeker dat je nu naast je schoenen had gelopen in Schalkwijk. Twee kleinkids die het zo goed doen en zo hun best doen. Gelukkig lijken wij alle drie een beetje op jou en zullen wij het schreeuwen en aanmoedigen van je overnemen. En ik loop maar wat graag naast mijn schoenen voor ze.

Oja Yke en Jop, vanaf morgen hangt er een spandoek voor jullie. En dan wordt ons stresskipje weer een blij ei....let maar op!!!!!

Ode aan mijn man, de liefde van mijn leven en de vader van mijn kinderen

Ook al loop ik het risico onze relatie online beter voor te laten komen dan hij in werkelijkheid is, schrijf ik toch een ode aan mijn man David. Dit omdat hij dat verdient na 20 jaar huwelijk.

Al 26 jaar samen, waarvan vandaag precies 20 jaar getrouwd. Het lijkt te mooi om waar te zijn, maar ook hier gaat het niet altijd vanzelf. We zijn allebei eigenwijs en zijn het zeker niet altijd met elkaar eens, en dat zorgt nogal eens voor de nodige discussies. Daarnaast kan ook mijn man, net als alle mannen, het bloed onder mijn nagels vandaan halen als hij naar mijn idee heeft lopen lamballen terwijl er nog drie wasmanden opgevouwen moesten worden. En ja ik zou het ook leuk vinden als hij me wat vaker zou verrassen of wat romantischer zou zijn, maar helaas. Dus nee onze relatie gaat zeker niet altijd over rozen, maar toch zou ik niet anders willen. En ben ik maar wat blij dat ik hem op mijn vijftiende tegen het lijf liep en nooit meer los heb gelaten.

Maar waarom verdient hij dan deze ode?

Eigenlijk gewoon omdat hij is wie hij is. Altijd voor mij klaarstaat en mij steunt.
Als puber was ik niet altijd even gemakkelijk en had ik vaak de nodige discussies en ruzies met mijn moeder. Waarschijnlijk omdat wij zoveel op elkaar leken. Dave was er als het weer eens zover was om de ruzie te sussen en mijn verhaal aan te horen over "die stomme moeder" die mij weer eens niet begreep.
En ondanks dat Dave in het begin niet het ideaalbeeld van schoonzoon was van mijn moeder, was hij binnen no time één van mijn moeders "liefies". (wat voor mij nog weleens handig was)
Hij stond mij bij voor en na een operatie, en steunde me in hetgeen ik wilde. Was mijn grote steun tijdens mijn drie bevallingen. En ik kan jullie vertellen die waren niet makkelijk. Voor mij niet, maar ook zeker niet voor hem. Ik vond het vreselijk, iedere keer weer. Alsof ik moest bevallen van een bowlingbal die er eerst via mijn buik en later via mijn rug uit wilde. Een hel was het. Maar Dave was er. En hij zorgde ervoor dat ik bleef ademen en luisteren naar de verloskundige. Zodat we daarna samen zouden genieten van een lief klein wezentje op mijn buik.
En dan het eeuwige lijnen. Pfff daar krijg ik zelf al hoofdpijn van als ik eraan denk. Ik hou van het leven, en ik vind alles lekker. Van eten lust ik alles en tegen een wijntje zeg ik geen nee. Maar de kilo's vliegen eraan, dus ben ik chronisch aan het lijnen. Want ik voel me echt beter als er wat kilo's af zijn. En ook hierin steunt Dave me altijd. En ik heb wat gekke dingen gedaan hoor. Ik heb hem in al die jaren nog nooit horen zeggen dat ik te dik was, dat ik moest gaan lijnen of hem horen zuchten als ik op zondagavond weer eens zei: morgen ga ik beginnen.

Daarnaast is hij een supervader. Ook al discussiëren we weleens over de opvoeding. Hij is dol op alle drie zijn kinderen, en heeft het allerbeste met ze voor. En ook al zitten ze nu allemaal in een andere levensfase. Hij benoemt steeds weer dingen waar hij trots op is en geniet ervan dat ze langzaam groot en volwassen worden.

Dave jij bent mijn steun en toeverlaat. Ik zou niet weten wat ik zonder jou zo moeten beginnen. Ik denk dat ik rondloop als een kip zonder kop en iedereen om mij heen gek maak. Jij zorgt voor de rust in huis die ik af en toe zo nodig heb. Jij blijft kalm als ik loop te stressen. Samen kunnen wij de wereld aan. Dat hebben we al bewezen en dat zullen we de komende jaren ook moeten doen. Ik hou van je schat!

L'amore vince tutto...

Zou het dit jaar dan toch eindelijk een keer gaan lukken?!?

Naast mijn werk als kraamverzorgende en mijn gezin vind ik het heerlijk om te fotograferen. Zo heb ik een aantal jaar geleden ook al een keer een fotografieopleiding gevolgd, maar wegens tijdgebrek weer stop moeten zetten. Ook probeer ik al een aantal jaar een fotochallenge aan te gaan, maar ook dat heb ik nog geen één keer af kunnen maken omdat de motivatie of de tijd ontbrak. Op mijn blog hebben jullie hier al meerdere malen van mee mogen genieten. Dit jaar was het anders. Ik zou beginnen met een fotochallenge en het niemand vertellen, dan hoefde ik het ook niet te zeggen als het niet meer ging en ik moest stoppen.

Op 1 januari jl. ben ik begonnen. De opdracht was: iedere dag één foto maken van mijn dagelijkse leven. En deze foto bewerk ik in zwart wit. Dan krijg ik dus een naslagwerk: Het jaar 2018 in black and white. De eerste dagen was het een beetje zoeken, maar later werd het een steeds grotere uitdaging om leuke foto's te maken. Ook weleens lastig omdat er in mijn leven ook wel saaie dagen tussen zitten, of dagen dat je alleen maar aan het werk bent. Langzaam begon ik wat mensen te vertellen wat ik aan het doen was en de reacties waren erg positief. Nu, op dag 150, durf ik het ook op mijn blog te vertellen, want ik ben bijna op de helft van het jaar dus dit kan niet meer misgaan!

Ik zal jullie af en toe op de hoogte houden van dit project en hieronder vast een sneak preview zodat jullie kunnen zien waar ik mee bezig ben.

Moederdag

Vandaag is het moederdag. Een dag die voor de meeste moeders begint met een ontbijtje en een leuke zelfgemaakte knutsel op school. Ik heb zelf nachtdienst en op de afdeling ligt er ook een verrassing klaar voor alle nieuwe moeders. Ook weet ik dat er thuis iets op mij ligt te wachten. Mijn jongste draakje heeft natuurlijk al verteld dat er een verrassing op zijn kamer ligt en dat ik toch echt niet in zijn kast mag kijken...

Vroeger vond ik Moederdag wel leuk. Ook ik knutselde iets op school voor mijn moeder en verraste haar met een zelfgemaakt ontbijtje. Dat was op de lagere school. Op de middelbare school deden wij ook vaak nog wel wat omdat mijn jongere zusje nog met een knutsel thuis kwam. Daarna hield het eigenlijk op. Mijn moeder vond dat je niet op één speciale dag moet laten merken dat je moeder speciaal is, maar dat je dat beter het hele jaar door kunt doen en op je eigen manier. En daar ben ik het wel mee eens. Dus ook hier zal het straks een keer ophouden met dat verplichte Moederdag gedoe.
Mijn eigen moeder is een aantal jaar geleden overleden en sinds die tijd heeft Moederdag toch een beetje een andere lading gekregen. Wij deden dan al jaren niets meer aan Moederdag, maar als je moeder er niet meer is voelt het toch anders. En zou je maar wat graag nog één keer een Moederdag met haar willen hebben. Maar dat zit er helaas niet in. Dus zal ik vanmiddag even naar het graf gaan om daar een bloemetje te brengen. En om haar te laten weten dat we ook op deze Moederdag nog steeds aan haar denken. En daarnaast zal ik zelf genieten van het zelfgemaakte knutsel en de gezelligheid thuis.

Iedereen een hele fijne Moederdag. Geniet ervan en laat je lekker verwennen. En ik ben erg benieuwd naar wat jullie hebben gekregen. Dus deel een foto van de knutsel van je kind onder deze blog. Ben heel benieuwd wat jullie kinderen allemaal hebben gemaakt!

15 jaar...een leeftijd waar je, volgens jou, nog steeds niks aan hebt

Vandaag een jaar geleden werd je veertien en schreef deze Drakenmama een blog speciaal voor jou. Een blog waarin ik jou omschreef en waar ik jou probeerde te waarschuwen voor de gevaren die op de loer liggen voor zulke mooie meiden als jij.

Nu een jaar later, een jaar wijzer en een jaar mooier probeer ik het nog een keer. De ideeën die ik bij mijn vorige blog had hebben iets anders uitgepakt. Ik ben er ondertussen achter dat je als moeder je dochter heel vaak kunt waarschuwen voor dingen, maar dat ze toch echt zelf bepalen wat ze daar vervolgens mee doen. En soms betekend dat dat ze fouten maken, soms zelf hard op hun bek zullen gaan. Maar uiteindelijk zullen ze ervan leren en er hopelijk beter van worden.
Lieve dochter, terug naar het heden. Ik ben enorm trots op je als ik zie hoe sociaal jij bent. En hoe belangrijk jij het vindt om je contacten met je vriendinnen aan te houden. Ook al betekend dit dat jij af en toe weinig thuis bent of wij een soort vriendinnen hostel zijn. Maar ik hou ervan en zal het blijven stimuleren.
Ook merk ik steeds meer aan je dat je begint te veranderen. Je veranderd van een lief klein schattig meisje naar een prachtige tiener die zich voorbereid om een beeldschone jongedame te worden. Je wordt zelfstandiger en hebt mij steeds minder nodig. Dit is ook goed, alhoewel ik het ook wel jammer vind. Je ontwikkeld je eigen ik en krijgt een eigen uitgesproken mening. Je weet heel goed wat je wilt en niet wilt. En gelukkig heb je dat niet van een vreemde.
Bepaalde gesprekken met "nieuwe" onderwerpen worden ineens met jou besproken en dat is leuk. Alhoewel jij bepaalde gesprekken nog steeds liever uit de weg gaat omdat het "ongemakkelijk" zou zijn volgens jou. Maar soms zijn ongemakkelijke gesprekken wel nodig en belangrijk.
Ook met je opleiding weet je al precies wat je wilt en zullen wij jou volgend jaar weer een stukje verder los moeten laten. Want dan wil jij naar Amsterdam om daar een opleiding te gaan volgen. Je juf op de basisschool voorspelde het al. Je moet haar loslaten en niet hier houden in het dorp. Zij moet de stad in en gaan ontdekken. Nou dat doe je zeker.
Blijf zoals je bent want wij zijn echt trots op je.

En zo eigenwijs als ik ben wil ik je toch de volgende adviezen meegeven. Ook al weet ik dat je er waarschijnlijk niets mee doet.Wie weet heb je er een keer wat aan.

1: Waar je ook bent, en wat er ook aan de hand is. Onthoud goed dat je ons altijd kunt bellen. Al is het midden in de nacht!

2: Wees nooit jaloers naar anderen toe. Jaloezie is een teken van onzekerheid en dat is nergens voor nodig.

3: Nee is ook een antwoord.

4: Groepsdruk gaat nergens over, dus trek je niets aan van wat anderen van iets vinden. ‘Ze’ zullen er altijd wat van vinden en tegelijkertijd is iedereen
alleen maar met zichzelf bezig.

5: Oefen flink met zoenen. Een beetje vergelijkingsmateriaal verzamelen is niet verkeerd.

6: Denk wat langer na over de rest. Je wilt toch zeker niet op de lijst staan van de jongen die al 20 meisjes versleten heeft. 7: Epileer je wenkbrauwen niet te heftig. Haar groeit overal terug, behalve daar waar jij het wilt.

8: Wees altijd eerlijk! Het klinkt heel ouderwets. Maar eerlijkheid duurt het langst.

9: Zorg voor licht op je fiets. Traffic is a bitch!

10: Volg je hart, wat anderen er ook van vinden

11: Just say no tegen drugs en sigaretten.

12: Doe je telefoon weg als je afrekent bij de kassa. Dat is zo asociaal.

13: Doe die telefoon sowieso wat vaker weg, vooral als je in gezelschap bent van anderen.

14: Blijf jezelf en doe wat je leuk vindt.

15: Je kunt niet vaak genoeg tegen geliefden zeggen dat je van ze houdt. Wij houden ook van jou.

Lieverd als je dit af en toe dit eens doorleest dan weet ik dat het wel goed komt met jou. En als je het vergeet en je eigen fouten gaat maken dan zal ik me daarbij moeten neerleggen. Dan hoop ik dat je leert van je fouten en ook dan weet ik dat het goedkomt. Want ook ik heb fouten gemaakt, en ook met mij is het "redelijk" goed gekomen.
Lieve schat een hele fijne dag vandaag. En ook al is 15 een leeftijd waar je, volgens jou, nog steeds niks aan hebt geniet maar lekker van dat jaar als 15 jarige! En voor je het weet ben je dan alweer 16....slik....

Waar zijn alle vriendjes?

Het is meivakantie en ook hier heeft niet iedereen dezelfde weken vrij helaas. De week dat hier in huis alle schoolgaande kinderen vrij zijn hebben wij ook lekker vrij. Tijd voor familietijd!

De oudste werkt de hele week, wat het lastig maakt om een keer een uitje te plannen met het hele gezin. Iets wat deze oermoeder dan eigenlijk toch wel belangrijk vindt. Maar volgens mij ben ik de enige... Gelukkig is het toch gelukt, en a.s. zaterdag gaan we met z'n vijven op pad.
Onze dochter vermaakt zich prima. Regen of niet, zij spreekt af met vriendinnen, gaat logeren of doet andere leuke dingen.
De jongste draak is een ander verhaal. Hij kan zich niet zo goed alleen vermaken en zijn broer en zus leven hun eigen leven. Dus daar hoeft hij niet echt op te rekenen. En als het regent is het al helemaal niet leuk. Als hij naar buiten kan vermaakt hij zich meestal wel. Hij gaat skateboarden, skeeleren, voetballen en haalt vriendjes op. En die laatste zijn allemaal weg deze vakantie. Want het lijkt heel normaal te zijn dat iedereen in de meivakantie op vakantie gaat. En dat is lastig voor de achterblijver(s). Hij loopt met zijn ziel onder zijn armen want er is niemand! En dan regent het ook nog eens...

Vandaag hebben we bijna drie uur Monopoly gespeeld. Een spel waar ik eigenlijk (stiekem) een hekel aan heb. Maar ja voor je kinderen doe je alles toch? En meneer heeft gewonnen. En niet zomaar. Eerst speelde hij mij weg en later ook papa. En alsof dat nog niet genoeg was had hij ook nog zo'n 36 miljoen aan geld in the pocket. Maar een hele dag spelletjes spelen vind hij ook niks. Dus toen het vanavond droog was zijn we toch maar even een eind gaan wandelen, want die energie moet er toch echt uit! En nu maar duimen dat het droge weer doorzet van de week zodat we lekker toe kunnen geven aan wat hij het fijnst vindt en dat is naar buiten. En dan kunnen we er voor hem toch ook een topvakantie van maken. Helaas zonder vriendjes maar wel met lekker weer en ouders die leuke dingen met hem ondernemen.

En nu maar hopen dat hij in de zomervakantie meer geluk heeft met vriendjes en met mooi weer!

Schoolkeuzestress!!!

Iedere ouder hoopt dat zijn kind na de middelbare school een beroepsopleiding gaat volgen, een leuke baan krijgt en wie weet wat nog meer. Ook ik heb dat ideale beeld voor ogen. Maar soms loopt de weg naar een toekomstige baan niet rechtdoor, maar met een paar bochten of drempels.

Vorig jaar heeft onze oudste draak eindexamen gedaan en is hij in september vol frisse moed begonnen aan de opleiding HBO-ict. Al snel bleek dat dit niet de opleiding was die bij hem paste. En na wat wikken en wegen heeft hij besloten te stoppen met de opleiding. Hij is gaan werken om zijn vrije tijd in te vullen en is op zoek gegaan naar een nieuwe opleiding. Maar dat is nog niet makkelijk als je niet weet wat je wilt.
Na wat zoeken op het internet had hij een aantal opleidingen uitgekozen die hem wel leuk leken. Het waren zes verschillende opleidingen. Daarvan ging hij bekijken welke hem het leukst leken en wat hij er later mee zou kunnen. En het waren met recht zes verschillende. Het deed mij een beetje denken aan het carnavalsnummer van De Snollebollekes "van links, naar rechts".
Nadat hij wat interessetesten had gedaan heeft hij drie opleidingen kunnen wegstrepen. En heeft hij er dus nu drie over.

En nu is het aan hem. Hij moet gaan kijken wat hem het leukste lijkt. Hij moet voelen op de school na de sfeer en hij moet nadenken of hij het zit zitten hieraan te beginnen voor vier jaar. Gelukkig heeft hij nu een beetje ervaring. En ook hoop dat dat hem helpt de juiste keuze te maken. En het vervelende als ouder hierbij is dat je hem stimuleert informatie in te winnen, dat je hem pusht naar open dagen en meeloopdagen te gaan....maar dat ze dat op deze leeftijd eigenlijk allemaal zelf uit moeten zoeken.
Vandaag is hij naar zijn eerste meeloopdag in Den Bosch. Milieukunde staat op het programma. En van de week volgen nog de opleidingen Pedagogiek en Integrale Veiligheidskunde.
En je hoopt dan maar dat hij voldoende informatie heeft om daadwerkelijk de juiste keuze te gaan maken. Want voor 1 mei a.s. moet zijn inschrijving weer binnen zijn zodat hij volgend schooljaar weer fris kan beginnen.

En dan hopen we dat hij de juiste keuze maakt en over een paar jaar aan de HBO afstudeert en een mooie baan vind. En ook al zou dat niet zo zijn dan komt het ook wel goed met hem. Alleen bewandelt hij dan waarschijnlijk een andere weg. Maar de tijd zal het leren.

Temperamentvol...soms lijkt het net verdwenen...

Dat ons jongste draakje erg vurig kan zijn dat wisten we al. Dat temperament heeft hij ook niet van een vreemde. Al jaren is dat op school en dus ook bij ons een struikelblok. Maar de laatste tijd ging het goed. Erg goed zelfs. Zijn juf en meester op school beginnen hem eindelijk te begrijpen. Hierdoor zit hij lekker in zijn vel en dat is thuis ook goed te merken. Hij is gezellig, helpt waar hij kan en knuffelt ons helemaal gek. Dan vergeet je soms dat hij ook heel temperamentvol kan zijn. Helaas is dat vurige gedrag sinds een paar dagen vanuit het niets weer helemaal terug. En niet een beetje, maar meteen weer vol. Hij lijkt soms echt van 0 naar 100 te gaan in een fractie van een seconde. Kan boos worden om niks en laat mij achter met een groot vraagteken boven mijn hoofd. Een mooi voorbeeld. Vandaag vroeg hij om uitleg over het springtouwen. Toen ik dit gaf, maar hij het niet meteen voor elkaar kreeg werd hij woest en was er geen land meer met hem te bezeilen. Hij schreeuwt op straat tegen mij en niets laat hem stoppen of kalmeren. Uiteindelijk heb ik hem gedag gezegd en heb ik meneer alleen naar school laten lopen. En school heeft niet gebeld dus hij is veilig aangekomen. Hopen dat hij straks wat afgekoeld is.

Ik heb nog geen idee waar het vandaan komt, wat er in zijn hoofd omgaat, of er iets op school is of iets anders. En dat frustreert mij, want dan kan ik het dus ook niet één, twee drie veranderen. En hem gewoon vragen wat er is werkt helaas niet bij hem. Dus ik zal geduld moeten hebben. Heel veel geduld.
En op dit soort momenten ben ik zo blij dat ik werk. Dat ik af en toe even "stiekum" kan wegvluchten uit deze situatie. Even geen vurig draakje om me heen dat boos wordt op mij om niets. Maar gewoon mezelf zijn en heerlijk voor anderen zorgen en onder collega's zijn. Energie opdoen voor het moment dat ik weer naar huis ga. En dan gaan we er weer vol frisse moed tegenaan. Van het weekend maar eens kijken of we naar het bos of het strand kunnen gaan met hem. Even buiten een frisse neus halen is voor iedereen goed, en voor ons vurige draakje natuurlijk ook. En wie weet kom ik er dan achter wat er allemaal speelt. Laten we het hopen. Dat is voor mij, maar voornamelijk voor hem een stuk fijner.

Hoera...negen jaar!

Negen jaar geleden vertrokken wij al vroeg naar het ziekenhuis. Jij zat nog in mijn buik en had nog geen zin om eruit te komen. Na een heftig dagje werd jij aan het einde van de dag geboren. Och man, wat waren wij blij met jou. Ons zo gewenste derde kindje.

We hebben de afgelopen jaren al heel wat met jou meegemaakt. Heftige momenten dat we opgeschrikt werden toen je Henoch Schönlein bleek te hebben, tot al jouw boevenstreken die je uitgehaald hebt. Grijze haren heb jij mij bezorgd op momenten dat je weggelopen was, je weer eens keihard gevallen was of je op school weer eens niet deed wat de juf van jou verwachtte. Prachtige momenten hebben we met jou mogen beleven. Jij geeft de meest geweldige knuffels. Geeft je beste mattie troost in moeilijke periodes. Maar ook smeltmomentjes als jij een zelfgemaakte taart bij je vriendinnetje gaat brengen voor Valentijnsdag.
Lieve kleine vriend, ook al wordt je steeds groter en begin je jezelf te ontwikkelen tot een zeer zelfstandige jongen blijf alsjeblieft mijn lieve kleine ventje. Mijn vriendje dat van knuffelen houdt, dat eerlijk en oprecht is, recht door zee. Ergens vol voor gaat en zich daarbij niet van de wijs laat brengen door anderen. Blijf jezelf dan zul jij later een heerlijke puber en een prachtig mens worden.

Lief draakje gefeliciteerd met je verjaardag!!!

And the winner is...

Vandaag is het dan zover! Ik ga bekend maken wie ik het komende jaar ga verrassen met iets leuks.

Ik heb mijn jongste draakje bereid gevonden de lootjes te trekken. Dus ga lekker zitten en geniet ervan. De gelukkigen zullen dus voor het einde van het jaar door mij verrast worden op een moment dat je het niet verwacht of juist even kan gebruiken.
De overige lootjes bewaar ik. Wie weet trekken we later in het jaar nog een aantal lootjes!!!

Wie goed doet, goed ontmoet...

Wie goed doet, goed ontmoet. Daar geloof ik echt in. Alleen is iedereen tegenwoordig druk druk druk waardoor er steeds minder aan een ander gedacht wordt en mensen steeds minder voor elkaar doen. En ditzelfde geldt voor mij. Je wordt opgeslokt door werk, gezin en andere dingen. En zonder dat je er erg in hebt is er weer een week, maand of jaar voorbij. Dus tijd voor een andere aanpak!

Ik wil kijken of ik 2018 op een vriendschappelijke en liefdevolle manier kan beginnen door iets voor een ander te gaan doen. Deze actie is een aantal jaar geleden al eens langs gekomen op Facebook, maar wil ik weer oppakken. De bedoeling is om mensen in mijn omgeving te gaan verrassen. De verassing kan van alles zijn: een boek, een kaart, iets zelfgemaakt of een andere (grappige) verrassing. Als je door mij verrast wilt worden laat dan een reactie achter onder dit bericht. Dit mag op Facebook of op Instagram. Iedereen die reageert maakt kans komend jaar door mij verrast te worden. Op 31 januari gaan alle reacties in een hoge hoed en trek ik de vijf gelukkigen.

Je zult je presentje toegestuurd of overhandigd krijgen op een moment dat ik iets tegenkom dat ik bij jou vind passen en je blij zal maken. Vergeet, als je uitgekozen wordt, dus niet om me je adres te sturen!

Het zou leuk zijn als degene die verrast gaan worden dit oppakken en op hun beurt weer iemand anders blij maken. Dat zou toch gaaf zijn...dat dit zich langzaam verspreid en 2018 een liefdevol jaar gaat worden waar we weer wat voor elkaar over hebben. Maar dit is geen verplichting, dus laat dat geen reden zijn om niet te reageren.

Laten we in 2018 meer leuke dingen voor elkaar doen, zonder bijbedoelingen, maar met het enige doel, een glimlach op elkaars gezicht te toveren en elkaar te laten zien dat we aan elkaar denken....