Zo het wordt tijd jullie eens mee te nemen in mijn afvaltraject. Zoals ik een tijdje geleden vermeldde ben ik een traject ingegaan waarin ik twee jaar lang begeleid ga worden. En zo startte ik voor mijn vakantie met een eerst afspraak bij de GLI coach.
Tijdens deze afspraak was ik erg positief en had ik veel zin in het hele traject. Maar een paar dagen erna begon mijn vakantie en heb ik genoten van al het lekkers wat Frankrijk te bieden heeft. Natuurlijk weet ik dat dit niet de bedoeling was, maar ach het was toch ook vakantie. En ach het is een traject voor twee jaar dus dat wijntje of kaasje kan nog wel want ik heb hierna nog 23 maanden. Dom gedacht natuurlijk, maar dat gebeurt er in mijn brein als ik wil eten. Ik ga langzaam allemaal mooie excuses vinden om toch te kunnen eten. Met als resultaat dat ik onlangs bij de diëtiste aan moest geven dat ik aan was gekomen. Dat is natuurlijk het ergste wat je kan overkomen, en ik schrok er ook wel van. Een traject starten en dan aankomen!
Dus toen ik bij haar wegging was ik vastbesloten dingen anders aan te pakken. Ik heb een heel duidelijk plan voor mezelf gemaakt waarin staat wat ik wil en belangrijk vindt. Bijvoorbeeld verse groente eten, geen snoep en geen wijn. Ik heb verschillende collega's hierover ingelicht. En wordt er ook erg blij van als die me daadwerkelijk helpen. Van de week was er een collega jarig en stond er een enorme bak met pepernoten. Bo pakt een handdoekje, schrijft er de tekst Afblijven op en legt die over de bak heen. Voor haar een kleine handeling, maar voor mij net die zet die ik nodig had. En ik ben dus met mijn hand uit de pot gebleven. Dus Bo bedankt!
Daarnaast wil ik een doelenlijst gaan maken, met momenten dat ik bepaalde doelen wil gaan halen. Zodat ik doelen kan gaan afstrepen. Dit klinkt misschien heel kinderachtig, maar geeft wel telkens reden tot een klein feestje.
Vanavond hadden we de eerste groepsbijeenkomst en ik moet eerlijk bekennen dat ik er een beetje tegen op zag. Maar het viel me echt 100% mee. Het waren allemaal "dikke" mensen met een verhaal. En je weet wat ze over "dikke" mensen zeggen hè, het was dus erg gezellig en ik heb een hoop geleerd. De bedoeling van deze groepsbijeenkomsten is van elkaar te leren en elkaar te helpen d.m.v. tips en tricks. Iedereen zit daar met hetzelfde probleem en iedereen kent elkaars valkuilen. Het voelt dus vertrouwd en ik hoop echt dat we samen een hoop kilo's kwijt gaan raken en dat gewicht dan kunnen behouden. Want daar gaat het om.
Het duurde dus even voor ik doorhad dat ik echt aan de bak moet. Dat ik mijn eigen coach ben. Maar ik durf nu wel te zeggen dat ik het gevoel heb juiste weg gekozen te hebben. Het zal niet zonder slag of stoot gaan, en hoop dan dat jullie mij hierop niet afrekenen maar zullen steunen en mij helpen weer op het goede pad uit te komen.
woensdag 25 september 2019
zaterdag 21 september 2019
Drakenmama blijft Drakenmama
Gisteren had ik het met een aantal collega's over onze kinderen en mijn blog.
De naam van mijn blog heb ik een aantal jaar geleden zorgvuldig uitgekozen. Mijn Chinese sterrenbeeld is Draak, ik ben sinds 19 jaar mama, mijn moeder noemde mij vroeger geregeld een draak en dit laatste deed ik ook toen onze kinderen klein waren.
Op de vraag van mijn collega of mijn kinderen het niet erg vonden dat ik over hen schreef zei ik direct dat ik ze er nooit over gehoord heb. Maar ook dat ik ze nooit belachelijk maak in mijn blogs. Toch zette haar vraag mij aan het denken. Dus gisteren tijdens het eten kwam deze vraag naar voren. Geen van onze kinderen gaf aan het erg te vinden. Soms vonden ze de blogs die ik naar hen schreef zelfs mooi en lief.
Maar toch kwam er een vraag van onze pubers of ik hen geen draken meer wilde noemen. Ze waren nu oud genoeg om niet meer zo genoemd te worden. Ook gaven zij aan niet meer zulke draken te zijn als vroeger.En hier kan ik mij helemaal in vinden en ik heb aangegeven dit dus ook niet meer te doen.
Ik stelde ook maar meteen de vraag of ik dan mijn blognaam aan moest passen. Maar dat hoefde niet. Deze naam kent iedereen. Jouw Chinese sterrenbeeld is nog steeds Draak en je bent onze moeder. Oké duidelijk! Na overleg met onze drie pubers is dus besloten dat Drakenmama Drakenmama blijft, en dat ik hen geen draken meer zal noemen.
Dus collega bedankt en kids bedankt voor het meedenken.
De naam van mijn blog heb ik een aantal jaar geleden zorgvuldig uitgekozen. Mijn Chinese sterrenbeeld is Draak, ik ben sinds 19 jaar mama, mijn moeder noemde mij vroeger geregeld een draak en dit laatste deed ik ook toen onze kinderen klein waren.
Op de vraag van mijn collega of mijn kinderen het niet erg vonden dat ik over hen schreef zei ik direct dat ik ze er nooit over gehoord heb. Maar ook dat ik ze nooit belachelijk maak in mijn blogs. Toch zette haar vraag mij aan het denken. Dus gisteren tijdens het eten kwam deze vraag naar voren. Geen van onze kinderen gaf aan het erg te vinden. Soms vonden ze de blogs die ik naar hen schreef zelfs mooi en lief.
Maar toch kwam er een vraag van onze pubers of ik hen geen draken meer wilde noemen. Ze waren nu oud genoeg om niet meer zo genoemd te worden. Ook gaven zij aan niet meer zulke draken te zijn als vroeger.En hier kan ik mij helemaal in vinden en ik heb aangegeven dit dus ook niet meer te doen.
Ik stelde ook maar meteen de vraag of ik dan mijn blognaam aan moest passen. Maar dat hoefde niet. Deze naam kent iedereen. Jouw Chinese sterrenbeeld is nog steeds Draak en je bent onze moeder. Oké duidelijk! Na overleg met onze drie pubers is dus besloten dat Drakenmama Drakenmama blijft, en dat ik hen geen draken meer zal noemen.
Dus collega bedankt en kids bedankt voor het meedenken.
zondag 15 september 2019
Loslaten, het blijft moeilijk
Loslaten. Iedere ouder krijgt ermee te maken, maar dat betekend niet dat het makkelijk is.
Vanaf het moment dat je ouder bent begint ook al snel het loslaten van je kindje. Het begint met het zelf vasthouden van een flesje. Daarna gaan kindjes kruipen en op ontdekkingsreis in de grote wereld. Ze gaan naar de peuterschool en de basisschool. Willen zelf lopen of fietsen naar school. Willen buiten spelen, zelf boodschappen doen. Dan alleen naar de middelbare school, waar je de vriendjes en hun ouders niet meer kent. Het stappen, het drinken, het wachten tot ze thuiskomen. En iedere keer moet je als ouder je kindje loslaten. Steeds een stukje meer. Dat loslaten is ook goed. Daar groeit je kind van. Maar het is ook spannend. Ik denk dat iedere ouder weleens achter zijn kind aan is gereden om te kijken of het wel goed gaat. Of zenuwachtig in de straat liep omdat het wel heel lang duurde voordat hun kindje uit school aan kwam fietsen. Terwijl de school toch echt al een kwartier uit was.
Ik heb dit natuurlijk ook meegemaakt. Lang geleden begon bij ons het loslaten en ook ik vond dat moeilijk. Maar ik vond het ook belangrijk dat ons kind zich ontwikkelde en zelfstandig werd. Onze oudste van 19 is inderdaad erg zelfstandig. En daar ben ik trots op. Ook onze middelste is zelfstandig. Alhoewel ik moet bekennen dat ik het bij haar soms nog wel moeilijk vind haar los te laten. Zij is toch een meisje waarbij er weer andere gevaren op de loer liggen dan bij een jongen.
En dan onze jongste draak. Hij is nu tien en we zitten met hem dus middenin in het loslaten. En ik merk dat ik het nu ook weer spannend vind. Wellicht omdat er een groot leeftijdsverschil tussen zijn zus en hem zit, maar misschien ook wel omdat hij een heel ander kind is dan die andere twee. Ik probeer het echt en laat hem best al veel los. Maar vandaag had meneer een nieuw plan. Op de fiets naar de scouting in Utrecht zei hij dat hij wel alleen terug kon fietsen. Het is dat ik hier geen smiley's toe kan voegen over hoe ik mij toen voelde, maar ik was lichtelijk in shock. "Wat wil jij?" vroeg ik hem. "Ik kan heus wel zelf naar huis toe fietsen mam" was zijn antwoord. Dus onderweg verzon ik allemaal excuses waarom dit nog niet zou kunnen. Hij was nog te jong, het was veel te druk op straat, zijn oudere broer mocht dat ook niet op zijn leeftijd, hij had nog geen verkeersexamen gedaan en ga zo maar door. Maar hij bleef doorzeuren, en uiteindelijk zei hij: "Jij vertrouwt mij ook nooit he!" Oké en daar had hij mij. Ik wil juist mijn kinderen kunnen vertrouwen. Dus de rest van de weg hebben we een aantal verkeersregels besproken en gezegd wat hij wel en niet mocht doen.
Over een kwartier is de scouting afgelopen en appt zijn grote broer mij als hij vertrekt. Hij moet dan een grote weg oversteken en daar zit ik het meest over in, maar ja eens moet de eerste keer zijn. En er zijn veel ouders en kinderen die op dat moment daar oversteken. Daarna is het één lang fietspad naar huis. Maar ik vind het spannend! niet normaal! Alsof ik het voor het eerste doe, het loslaten.
Dus terwijl deze mama hier met buikpijn dit bericht post geniet Maxim waarschijnlijk van het mooie weer, de omgeving en van het feit dat deze stoere mama haar stoere zoon vertrouwd en hem loslaat!
Vanaf het moment dat je ouder bent begint ook al snel het loslaten van je kindje. Het begint met het zelf vasthouden van een flesje. Daarna gaan kindjes kruipen en op ontdekkingsreis in de grote wereld. Ze gaan naar de peuterschool en de basisschool. Willen zelf lopen of fietsen naar school. Willen buiten spelen, zelf boodschappen doen. Dan alleen naar de middelbare school, waar je de vriendjes en hun ouders niet meer kent. Het stappen, het drinken, het wachten tot ze thuiskomen. En iedere keer moet je als ouder je kindje loslaten. Steeds een stukje meer. Dat loslaten is ook goed. Daar groeit je kind van. Maar het is ook spannend. Ik denk dat iedere ouder weleens achter zijn kind aan is gereden om te kijken of het wel goed gaat. Of zenuwachtig in de straat liep omdat het wel heel lang duurde voordat hun kindje uit school aan kwam fietsen. Terwijl de school toch echt al een kwartier uit was.
Ik heb dit natuurlijk ook meegemaakt. Lang geleden begon bij ons het loslaten en ook ik vond dat moeilijk. Maar ik vond het ook belangrijk dat ons kind zich ontwikkelde en zelfstandig werd. Onze oudste van 19 is inderdaad erg zelfstandig. En daar ben ik trots op. Ook onze middelste is zelfstandig. Alhoewel ik moet bekennen dat ik het bij haar soms nog wel moeilijk vind haar los te laten. Zij is toch een meisje waarbij er weer andere gevaren op de loer liggen dan bij een jongen.
En dan onze jongste draak. Hij is nu tien en we zitten met hem dus middenin in het loslaten. En ik merk dat ik het nu ook weer spannend vind. Wellicht omdat er een groot leeftijdsverschil tussen zijn zus en hem zit, maar misschien ook wel omdat hij een heel ander kind is dan die andere twee. Ik probeer het echt en laat hem best al veel los. Maar vandaag had meneer een nieuw plan. Op de fiets naar de scouting in Utrecht zei hij dat hij wel alleen terug kon fietsen. Het is dat ik hier geen smiley's toe kan voegen over hoe ik mij toen voelde, maar ik was lichtelijk in shock. "Wat wil jij?" vroeg ik hem. "Ik kan heus wel zelf naar huis toe fietsen mam" was zijn antwoord. Dus onderweg verzon ik allemaal excuses waarom dit nog niet zou kunnen. Hij was nog te jong, het was veel te druk op straat, zijn oudere broer mocht dat ook niet op zijn leeftijd, hij had nog geen verkeersexamen gedaan en ga zo maar door. Maar hij bleef doorzeuren, en uiteindelijk zei hij: "Jij vertrouwt mij ook nooit he!" Oké en daar had hij mij. Ik wil juist mijn kinderen kunnen vertrouwen. Dus de rest van de weg hebben we een aantal verkeersregels besproken en gezegd wat hij wel en niet mocht doen.
Over een kwartier is de scouting afgelopen en appt zijn grote broer mij als hij vertrekt. Hij moet dan een grote weg oversteken en daar zit ik het meest over in, maar ja eens moet de eerste keer zijn. En er zijn veel ouders en kinderen die op dat moment daar oversteken. Daarna is het één lang fietspad naar huis. Maar ik vind het spannend! niet normaal! Alsof ik het voor het eerste doe, het loslaten.
Dus terwijl deze mama hier met buikpijn dit bericht post geniet Maxim waarschijnlijk van het mooie weer, de omgeving en van het feit dat deze stoere mama haar stoere zoon vertrouwd en hem loslaat!
Abonneren op:
Posts (Atom)