Loslaten. Iedere ouder krijgt ermee te maken, maar dat betekend niet dat het makkelijk is.
Vanaf het moment dat je ouder bent begint ook al snel het loslaten van je kindje. Het begint met het zelf vasthouden van een flesje. Daarna gaan kindjes kruipen en op ontdekkingsreis in de grote wereld. Ze gaan naar de peuterschool en de basisschool. Willen zelf lopen of fietsen naar school. Willen buiten spelen, zelf boodschappen doen. Dan alleen naar de middelbare school, waar je de vriendjes en hun ouders niet meer kent. Het stappen, het drinken, het wachten tot ze thuiskomen. En iedere keer moet je als ouder je kindje loslaten. Steeds een stukje meer. Dat loslaten is ook goed. Daar groeit je kind van. Maar het is ook spannend. Ik denk dat iedere ouder weleens achter zijn kind aan is gereden om te kijken of het wel goed gaat. Of zenuwachtig in de straat liep omdat het wel heel lang duurde voordat hun kindje uit school aan kwam fietsen. Terwijl de school toch echt al een kwartier uit was.
Ik heb dit natuurlijk ook meegemaakt. Lang geleden begon bij ons het loslaten en ook ik vond dat moeilijk. Maar ik vond het ook belangrijk dat ons kind zich ontwikkelde en zelfstandig werd. Onze oudste van 19 is inderdaad erg zelfstandig. En daar ben ik trots op. Ook onze middelste is zelfstandig. Alhoewel ik moet bekennen dat ik het bij haar soms nog wel moeilijk vind haar los te laten. Zij is toch een meisje waarbij er weer andere gevaren op de loer liggen dan bij een jongen.
En dan onze jongste draak. Hij is nu tien en we zitten met hem dus middenin in het loslaten. En ik merk dat ik het nu ook weer spannend vind. Wellicht omdat er een groot leeftijdsverschil tussen zijn zus en hem zit, maar misschien ook wel omdat hij een heel ander kind is dan die andere twee. Ik probeer het echt en laat hem best al veel los. Maar vandaag had meneer een nieuw plan. Op de fiets naar de scouting in Utrecht zei hij dat hij wel alleen terug kon fietsen. Het is dat ik hier geen smiley's toe kan voegen over hoe ik mij toen voelde, maar ik was lichtelijk in shock. "Wat wil jij?" vroeg ik hem. "Ik kan heus wel zelf naar huis toe fietsen mam" was zijn antwoord. Dus onderweg verzon ik allemaal excuses waarom dit nog niet zou kunnen. Hij was nog te jong, het was veel te druk op straat, zijn oudere broer mocht dat ook niet op zijn leeftijd, hij had nog geen verkeersexamen gedaan en ga zo maar door. Maar hij bleef doorzeuren, en uiteindelijk zei hij: "Jij vertrouwt mij ook nooit he!" Oké en daar had hij mij. Ik wil juist mijn kinderen kunnen vertrouwen. Dus de rest van de weg hebben we een aantal verkeersregels besproken en gezegd wat hij wel en niet mocht doen.
Over een kwartier is de scouting afgelopen en appt zijn grote broer mij als hij vertrekt. Hij moet dan een grote weg oversteken en daar zit ik het meest over in, maar ja eens moet de eerste keer zijn. En er zijn veel ouders en kinderen die op dat moment daar oversteken. Daarna is het één lang fietspad naar huis. Maar ik vind het spannend! niet normaal! Alsof ik het voor het eerste doe, het loslaten.
Dus terwijl deze mama hier met buikpijn dit bericht post geniet Maxim waarschijnlijk van het mooie weer, de omgeving en van het feit dat deze stoere mama haar stoere zoon vertrouwd en hem loslaat!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten