Nog twee dagen en dan begint het nieuwe jaar. Bij een nieuw jaar horen nieuwe goede voornemens. Voor mij dit jaar niet stoppen met roken of gaan lijnen, want dat houdt uiteindelijk niemand vol. Ik ga dit jaar starten met iets leuks. Ik ga vanaf 1 januari tot en met 31 december werken aan een project. Mijn 365 dagen foto project.
Het wordt een Dicht-bij-mij-project, waarin ik alles wat dichtbij mij staat zal fotograferen. Je kunt hier denken aan ons gezin, maar ook mijn werk of andere dingen. Omdat ik erg van zwart-wit fotografie houdt zal ik dit in zwart-wit gaan doen. Aangezien ik het met mijn werk en gezin geregeld best druk heb zal ik de foto's niet dagelijks plaatsen maar bundelen per week of twee weken. En natuurlijk vind ik het leuk om hier reacties van jullie op te krijgen. Ik hoop na een jaar een mooi zwart-wit naslagwerk te hebben.
vrijdag 30 december 2016
woensdag 14 december 2016
Dag 2016
Dit jaar is alweer bijna aan zijn eind, en op Facebook verschijnen overal al fotoreportages van het afgelopen jaar. Dus ik kan bijna niet achterblijven met een terugblik op 2016.
Het jaar 2016 kent veel hoogte en dieptepunten. Denk maar eens aan de oorlog in Syrië, Donald Trump die gekozen wordt tot president van Amerika. Maar ook de Olympische sporters die het geweldig gedaan hebben in Rio de Janeiro of de 100ste Vierdaagse, waar ik vanaf de zijlijn van heb mogen meegenieten! Max Verstappen die als een raket over het circuit gegaan is, tot groot genot van mijn man. Of wat dacht je van die maffe Pokémon-rage, waaraan zoonlief hier ook meedeed. Maar wat nogal voor wat overlast heeft gezorgd.
Maar naast alle Nationale en Internationale hoogte en dieptepunten hadden wij als gezin ook een bewogen jaar.
Een jaar waarin onze oudste draak een week naar Roemenië is geweest om daar vrijwilligerswerk te gaan doen. Hij staflid is geworden bij de scouting en hij voor het eerst echt zelfstandig op kamp is geweest. Maar ook het jaar waarin onze dochter een superteam kreeg bij voetbal en zich aan het voorbereiden is voor een keeperstraining. En het jaar dat haar beugel er eindelijk uit mocht. En een beauty dat ze is geworden!
En het jaar waarin wij voor draak nummer drie een vervelend schooljaar achterlieten en een superstart hebben gemaakt in een nieuwe groep. Waar hij na vele proeflessen eindelijk koos voor basketbal. Een hele goede keuze vinden wij. En het jaar waarin hij zijn eerste discofeestje had.
Voor ons als ouders is het al een genot om daar allemaal van te mogen meegenieten, maar ook wij hebben niet stilgezeten dit jaar. Zo ben ik natuurlijk zelf met mijn vader en zussen naar Barcelona geweest. Echt voor herhaling vatbaar....Sevilla is een hele goede optie hihi. Ben ik op het allerlaatste moment nog meegeweest naar de Vrienden van Amstel Live. Wat echt weer een topfeest was. Hebben we de Toppers gezien en genoten van Doe Maar.
Maar ook het jaar waarin we toch ook wat minder leuke dingen meegemaakt hebben. Die nare ziekte die toch weer bij familie en vrienden de kop opstak. En hebben vrienden afscheid moeten nemen van hun held. Wij zullen met name voor deze mensen de komende tijd nog vele kaarsjes brandden. Uit hoop, geloof en heel veel liefde.
Dit jaar zullen wij ook voor het eerst geen kerstkaarten meer versturen. Ik ben het altijd braaf blijven doen omdat ik het wel wat vond hebben, maar ieder jaar worden de kaarten die we ontvangen minder. En we hebben natuurlijk social media dus waarom geen gebruik maken hiervan?
Daarom via deze weg:
Willen wij jullie allemaal warme kerstdagen wensen. Ongeachte waar of met wie je bent.
Geniet met z'n allen van een knallend uiteinde. En doe voorzichtig!
En wensen wij jullie alle geluk in grote en kleine dingen voor 2017!
Liefs van ons
Het jaar 2016 kent veel hoogte en dieptepunten. Denk maar eens aan de oorlog in Syrië, Donald Trump die gekozen wordt tot president van Amerika. Maar ook de Olympische sporters die het geweldig gedaan hebben in Rio de Janeiro of de 100ste Vierdaagse, waar ik vanaf de zijlijn van heb mogen meegenieten! Max Verstappen die als een raket over het circuit gegaan is, tot groot genot van mijn man. Of wat dacht je van die maffe Pokémon-rage, waaraan zoonlief hier ook meedeed. Maar wat nogal voor wat overlast heeft gezorgd.
Maar naast alle Nationale en Internationale hoogte en dieptepunten hadden wij als gezin ook een bewogen jaar.
Een jaar waarin onze oudste draak een week naar Roemenië is geweest om daar vrijwilligerswerk te gaan doen. Hij staflid is geworden bij de scouting en hij voor het eerst echt zelfstandig op kamp is geweest. Maar ook het jaar waarin onze dochter een superteam kreeg bij voetbal en zich aan het voorbereiden is voor een keeperstraining. En het jaar dat haar beugel er eindelijk uit mocht. En een beauty dat ze is geworden!
En het jaar waarin wij voor draak nummer drie een vervelend schooljaar achterlieten en een superstart hebben gemaakt in een nieuwe groep. Waar hij na vele proeflessen eindelijk koos voor basketbal. Een hele goede keuze vinden wij. En het jaar waarin hij zijn eerste discofeestje had.
Voor ons als ouders is het al een genot om daar allemaal van te mogen meegenieten, maar ook wij hebben niet stilgezeten dit jaar. Zo ben ik natuurlijk zelf met mijn vader en zussen naar Barcelona geweest. Echt voor herhaling vatbaar....Sevilla is een hele goede optie hihi. Ben ik op het allerlaatste moment nog meegeweest naar de Vrienden van Amstel Live. Wat echt weer een topfeest was. Hebben we de Toppers gezien en genoten van Doe Maar.
Maar ook het jaar waarin we toch ook wat minder leuke dingen meegemaakt hebben. Die nare ziekte die toch weer bij familie en vrienden de kop opstak. En hebben vrienden afscheid moeten nemen van hun held. Wij zullen met name voor deze mensen de komende tijd nog vele kaarsjes brandden. Uit hoop, geloof en heel veel liefde.
Dit jaar zullen wij ook voor het eerst geen kerstkaarten meer versturen. Ik ben het altijd braaf blijven doen omdat ik het wel wat vond hebben, maar ieder jaar worden de kaarten die we ontvangen minder. En we hebben natuurlijk social media dus waarom geen gebruik maken hiervan?
Daarom via deze weg:
Willen wij jullie allemaal warme kerstdagen wensen. Ongeachte waar of met wie je bent.
Geniet met z'n allen van een knallend uiteinde. En doe voorzichtig!
En wensen wij jullie alle geluk in grote en kleine dingen voor 2017!
Liefs van ons
maandag 7 november 2016
Diep respect voor dit liefdevolle gezin
Hierbij een keer een serieus blog over een gezin die ik echt even wil laten weten dat ik heel veel respect voor ze heb.
Een maand geleden hebben vrienden van ons het ergste meegemaakt wat je als ouders mee kunt maken. Ze hebben hun kind verloren. De afgelopen 15 jaar heeft hun leven in het teken gestaan van zorgen. 24/7 Zorgen voor hun zoon, maar de laatste jaren toch ook wel echte zorgen om hun zoon.
Toen ik deze vrienden in 2013 leerde kennen zag ik een heerlijk ontspannen stel wat er altijd op en top uit zag. Wat ik toen nog niet wist was dat zij veel zorgen hadden. Onze boys speelden weleens samen en konden het erg goed vinden. Zo goed dat het uiteindelijk echte matties werden. Als je die twee samen ziet lach je je rot, want mijn zoon is twee koppen groter dan hem. Maar bij echte vriendschap boeit dat niet.
Naast dit leuke ventje had dit "perfecte" gezinnetje nog een zoon. Deze zoon was geboren met een handicap en bij zijn geboorte was gezegd dat hij niet oud zou worden. Hij was toen 12 jaar. Na de zomer van 2014 kwam de moeder van het vriendje naar me toe. Ik had het slecht op het schoolplein want we hadden net de juffen ingelicht over het overlijden van mijn moeder. Maar zij had het ook slecht. Haar zoon had in het ziekenhuis gelegen en het zag er niet goed uit. Er volgde een spannende tijd waar dit gezin er nogal wat van gehad heeft de afgelopen jaren. Maar wonder boven wonder knapte hij weer op en ging het weer beter met hem.
Afgelopen jaar ging hij hard achteruit. Ook werd dit jaar besloten dat hun jongste zoon, de vriend van mijn zoon bleef zitten. Door alle zorgen, die ook hij natuurlijk meekreeg kon hij niet goed meekomen op school. Dit was balen, zou de vriendschap dan wel blijven bestaan tussen die twee? Nou niets bleek minder waar. Ik durf echt te zeggen dat dit vrienden voor het leven zijn geworden en dat ze heel veel voor elkaar over hebben.
Het contact met de ouders veranderde langzaam en het werden vrienden. Wij probeerden de laatste maanden dingen uit handen te nemen. Maar dat is lastig, want eigenlijk is er weinig wat je kunt doen. Het enige wat we konden doen was hun heerlijke ventje opvangen en af en toe eens wat te eten of wat lekkers brengen. Want ze moesten wel eten, en af en toe mochten ze toch ook wel een beetje genieten.
In de zomervakantie werd ik gebeld dat hun zoon echt heel hard achteruit ging en dat het weleens snel zou kunnen eindigen. Een heel spannende en slopende tijd brak aan. Een tijd waarin zoveel stressmomenten zijn geweest, zoveel zorgen en spanning. Daar waren ook meteen mijn zorgen. Hoelang houdt iemand dit vol? En hoelang houden zij dit vol? Dat het kanjers waren dat wist ik toen al. Maar geen mens zou dit hebben volgehouden. Maar zij wel! Tot het einde hebben ze gezorgd dat hun zoon een liefdevol leventje kreeg. Want wat een liefde hebben deze mensen gegeven. En wat een liefde hebben ze mogen ontvangen!
Op het moment dat hun zoon overleed ontstond er zoiets moois. Ze zeggen weleens wie goed doet goed ontmoet. Nou dit geldt zeker voor deze mensen. Wat was de week erna intens verdrietig en wat was het belangrijk dat zij hier doorheen geholpen werden. Ze hebben zoveel mooie mensen om hen heen staan met ieder hun eigen kwaliteiten. Daar mogen ze echt blij mee zijn. Er werd er een kookgroep aangemaakt waar ook ik voor gevraagd werd. Voor mij bestond dit groepje uit vreemden. Maar zo mooi om te zien dat totaal vreemden voor elkaar een planning maakten met allemaal hetzelfde doel. Te zorgen dat er eten kwam en dat dit gezinnetje dus even één zorg uit handen werd genomen. En ik kon eindelijk iets voor ze doen!
Na een heftig weekje en een schitterend eerbetoon op Terschelling gingen we naar huis....allemaal. En dan? Dan worden alle dagelijkse werkzaamheden weer opgepakt en gaat iedereen weer door met zijn leven. Maar zij niet. Voor hun staat de wereld stil. Ze hebben 15 jaar lang gezorgd voor iemand die er niet meer is.....en nu? Dat is heel lastig. Ze moeten afscheid gaan nemen van zijn spullen en alles eens even laten bezinken en tijd nemen om te rouwen.
Maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan....
Daarnaast kijken ze ook vooruit en genieten ze van hun stoere ventje. Wat doet dit mannetje het goed zeg! Als je bedenkt wat hij in zijn kleine leventje allemaal heeft meegemaakt mag je als ouder wel naast je schoenen gaan lopen van trots. Natuurlijk zal hij soms verdrietig of opstandig zijn en dit mag ook. Hij heeft samen met mijn zoon een prachtig herinneringsplekje op school gecreërd en zegt ook heel dapper als hij geen zin heeft om over zijn broer te praten. Maar ook beide ouders die het ieder op zijn eigen manier verwerkt...wauw....wat zijn jullie een heerlijk stel waarbij de liefde voelbaar is gegroeid ondanks dat het hele zware jaren zijn geweest. En wat knap dat jullie ook nu weer samen kleine plannen maken voor de toekomst. Hier kan menig stel nog wat van leren!!
Ik denk dat jullie het ergste hebben meegemaakt wat een ouder mee kan maken, maar wat zal jullie zoon trots zijn met zulke ouders. De verhalen die ik te horen heb gekregen tijdens het eerbetoon op Terschelling raakten mij. (dat hebben jullie kunnen zien hihi) Jullie deden alles met hem, ongeacht wat anderen daarvan dachten. Van de achtbaan in de Efteling tot de zee in op Terschelling. De verhalen en foto's die wij te zien kregen spraken boekdelen en lieten een gelukkig gezin zien wat ook naast alle zorgen enorm heeft genoten!!! Probeer die gedachte vast te houden! Jullie hebben hem alle liefde gegeven die je als kind maar kan wensen.
Een maand geleden hebben vrienden van ons het ergste meegemaakt wat je als ouders mee kunt maken. Ze hebben hun kind verloren. De afgelopen 15 jaar heeft hun leven in het teken gestaan van zorgen. 24/7 Zorgen voor hun zoon, maar de laatste jaren toch ook wel echte zorgen om hun zoon.
Toen ik deze vrienden in 2013 leerde kennen zag ik een heerlijk ontspannen stel wat er altijd op en top uit zag. Wat ik toen nog niet wist was dat zij veel zorgen hadden. Onze boys speelden weleens samen en konden het erg goed vinden. Zo goed dat het uiteindelijk echte matties werden. Als je die twee samen ziet lach je je rot, want mijn zoon is twee koppen groter dan hem. Maar bij echte vriendschap boeit dat niet.
Naast dit leuke ventje had dit "perfecte" gezinnetje nog een zoon. Deze zoon was geboren met een handicap en bij zijn geboorte was gezegd dat hij niet oud zou worden. Hij was toen 12 jaar. Na de zomer van 2014 kwam de moeder van het vriendje naar me toe. Ik had het slecht op het schoolplein want we hadden net de juffen ingelicht over het overlijden van mijn moeder. Maar zij had het ook slecht. Haar zoon had in het ziekenhuis gelegen en het zag er niet goed uit. Er volgde een spannende tijd waar dit gezin er nogal wat van gehad heeft de afgelopen jaren. Maar wonder boven wonder knapte hij weer op en ging het weer beter met hem.
Afgelopen jaar ging hij hard achteruit. Ook werd dit jaar besloten dat hun jongste zoon, de vriend van mijn zoon bleef zitten. Door alle zorgen, die ook hij natuurlijk meekreeg kon hij niet goed meekomen op school. Dit was balen, zou de vriendschap dan wel blijven bestaan tussen die twee? Nou niets bleek minder waar. Ik durf echt te zeggen dat dit vrienden voor het leven zijn geworden en dat ze heel veel voor elkaar over hebben.
Het contact met de ouders veranderde langzaam en het werden vrienden. Wij probeerden de laatste maanden dingen uit handen te nemen. Maar dat is lastig, want eigenlijk is er weinig wat je kunt doen. Het enige wat we konden doen was hun heerlijke ventje opvangen en af en toe eens wat te eten of wat lekkers brengen. Want ze moesten wel eten, en af en toe mochten ze toch ook wel een beetje genieten.
In de zomervakantie werd ik gebeld dat hun zoon echt heel hard achteruit ging en dat het weleens snel zou kunnen eindigen. Een heel spannende en slopende tijd brak aan. Een tijd waarin zoveel stressmomenten zijn geweest, zoveel zorgen en spanning. Daar waren ook meteen mijn zorgen. Hoelang houdt iemand dit vol? En hoelang houden zij dit vol? Dat het kanjers waren dat wist ik toen al. Maar geen mens zou dit hebben volgehouden. Maar zij wel! Tot het einde hebben ze gezorgd dat hun zoon een liefdevol leventje kreeg. Want wat een liefde hebben deze mensen gegeven. En wat een liefde hebben ze mogen ontvangen!
Op het moment dat hun zoon overleed ontstond er zoiets moois. Ze zeggen weleens wie goed doet goed ontmoet. Nou dit geldt zeker voor deze mensen. Wat was de week erna intens verdrietig en wat was het belangrijk dat zij hier doorheen geholpen werden. Ze hebben zoveel mooie mensen om hen heen staan met ieder hun eigen kwaliteiten. Daar mogen ze echt blij mee zijn. Er werd er een kookgroep aangemaakt waar ook ik voor gevraagd werd. Voor mij bestond dit groepje uit vreemden. Maar zo mooi om te zien dat totaal vreemden voor elkaar een planning maakten met allemaal hetzelfde doel. Te zorgen dat er eten kwam en dat dit gezinnetje dus even één zorg uit handen werd genomen. En ik kon eindelijk iets voor ze doen!
Na een heftig weekje en een schitterend eerbetoon op Terschelling gingen we naar huis....allemaal. En dan? Dan worden alle dagelijkse werkzaamheden weer opgepakt en gaat iedereen weer door met zijn leven. Maar zij niet. Voor hun staat de wereld stil. Ze hebben 15 jaar lang gezorgd voor iemand die er niet meer is.....en nu? Dat is heel lastig. Ze moeten afscheid gaan nemen van zijn spullen en alles eens even laten bezinken en tijd nemen om te rouwen.
Maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan....
Daarnaast kijken ze ook vooruit en genieten ze van hun stoere ventje. Wat doet dit mannetje het goed zeg! Als je bedenkt wat hij in zijn kleine leventje allemaal heeft meegemaakt mag je als ouder wel naast je schoenen gaan lopen van trots. Natuurlijk zal hij soms verdrietig of opstandig zijn en dit mag ook. Hij heeft samen met mijn zoon een prachtig herinneringsplekje op school gecreërd en zegt ook heel dapper als hij geen zin heeft om over zijn broer te praten. Maar ook beide ouders die het ieder op zijn eigen manier verwerkt...wauw....wat zijn jullie een heerlijk stel waarbij de liefde voelbaar is gegroeid ondanks dat het hele zware jaren zijn geweest. En wat knap dat jullie ook nu weer samen kleine plannen maken voor de toekomst. Hier kan menig stel nog wat van leren!!
Ik denk dat jullie het ergste hebben meegemaakt wat een ouder mee kan maken, maar wat zal jullie zoon trots zijn met zulke ouders. De verhalen die ik te horen heb gekregen tijdens het eerbetoon op Terschelling raakten mij. (dat hebben jullie kunnen zien hihi) Jullie deden alles met hem, ongeacht wat anderen daarvan dachten. Van de achtbaan in de Efteling tot de zee in op Terschelling. De verhalen en foto's die wij te zien kregen spraken boekdelen en lieten een gelukkig gezin zien wat ook naast alle zorgen enorm heeft genoten!!! Probeer die gedachte vast te houden! Jullie hebben hem alle liefde gegeven die je als kind maar kan wensen.
zondag 4 september 2016
En dan wordt je kind alweer 16....
Momenteel ben ik werkzaam bij iemand die net zo oud is als ik en net haar derde kindje heeft gekregen. Nee, daar moet ik toch echt niet meer aan denken. Toen ze mij vroeg of ik kinderen had en hoe oud ze waren zag ik haar schrikken. Want morgen wordt onze oudste draak alweer 16! Jeetje zei ze, jij bent vroeg aan kinderen begonnen. Tja inderdaad, maar na een relatie van negen jaar was het wat ons betreft tijd. Dit zelfde kon ik natuurlijk ook tegen haar zeggen; wat ben jij laat begonnen, maar ik hield wijselijk mijn mond.
Maar toch is het zo, morgen wordt hij 16. En morgen ben ik al 16 jaar zijn moeder. 16 Jaar die begonnen in het ziekenhuis in Nieuwegein waar ik beviel van onze eerste zoon. Hij was het eerste kleinkind en het eerst neefje in de familie dus iedereen was erg trots op hem. Hij was een mannetje uit een boekje. Hij vond alles best en deed het erg goed. Als peuter en kleuter merkte wij al snel dat hij dingen goed oppikte. Zo kon hij met twee jaar het alfabet opzeggen en was hij AVI uit toen hij naar groep drie ging. Wij vonden dit erg fijn, maar later bleek dat dit niet altijd erg handig was en ook weleens voor problemen kon zorgen. Op de basisschool lag hij niet altijd lekker in de groep en is hij helaas gepest. Gelukkig kon hij daarna eindelijk naar de school die hij zelf heeft uitgekozen en ging naar het Cals. En wat is hij daar gegroeid! Van een klein mannetje dat onzeker overkwam is hij nu een grote vent die dondersgoed zijn mannetje weet te staan. Hij heeft leuke vrienden, gaat dit jaar eindexamen doen en aan een HBO opleiding beginnen. Dan kun je als moeder toch alleen maar trots zijn.
De oudste draak is natuurlijk momenteel een echte puber en we hebben geregeld een leuke discussie over van alles en nog wat. Echt om moe van te worden. Maar zoals ik ondertussen wel weet is alles rondom je kind maar een fase. Dus dit waarschijnlijk ook. Ik ga ervan uit dat hij straks uitgroeit tot een leuke volwassen man met wie ik straks veel kan lachen ;-)
Maar eerst zijn verjaardag, en binnenkort zijn feest! En daar zal ik stralen als jonge moeder tussen al die pubers. En ben ik blij dat ik niet nog tien jaar gewacht heb om kinderen te krijgen...
Maar toch is het zo, morgen wordt hij 16. En morgen ben ik al 16 jaar zijn moeder. 16 Jaar die begonnen in het ziekenhuis in Nieuwegein waar ik beviel van onze eerste zoon. Hij was het eerste kleinkind en het eerst neefje in de familie dus iedereen was erg trots op hem. Hij was een mannetje uit een boekje. Hij vond alles best en deed het erg goed. Als peuter en kleuter merkte wij al snel dat hij dingen goed oppikte. Zo kon hij met twee jaar het alfabet opzeggen en was hij AVI uit toen hij naar groep drie ging. Wij vonden dit erg fijn, maar later bleek dat dit niet altijd erg handig was en ook weleens voor problemen kon zorgen. Op de basisschool lag hij niet altijd lekker in de groep en is hij helaas gepest. Gelukkig kon hij daarna eindelijk naar de school die hij zelf heeft uitgekozen en ging naar het Cals. En wat is hij daar gegroeid! Van een klein mannetje dat onzeker overkwam is hij nu een grote vent die dondersgoed zijn mannetje weet te staan. Hij heeft leuke vrienden, gaat dit jaar eindexamen doen en aan een HBO opleiding beginnen. Dan kun je als moeder toch alleen maar trots zijn.
De oudste draak is natuurlijk momenteel een echte puber en we hebben geregeld een leuke discussie over van alles en nog wat. Echt om moe van te worden. Maar zoals ik ondertussen wel weet is alles rondom je kind maar een fase. Dus dit waarschijnlijk ook. Ik ga ervan uit dat hij straks uitgroeit tot een leuke volwassen man met wie ik straks veel kan lachen ;-)
Maar eerst zijn verjaardag, en binnenkort zijn feest! En daar zal ik stralen als jonge moeder tussen al die pubers. En ben ik blij dat ik niet nog tien jaar gewacht heb om kinderen te krijgen...
zondag 21 augustus 2016
Ik vind ritme en regelmaat stiekem niet zo erg.
Sommige zullen me voor gek verklaren, maar ik vind het stiekem niet zo erg dat de vakantie voorbij is. Natuurlijk vind ik het heerlijk om in de relaxmodus te gaan en lekker te gaan genieten met de familie. Maar ik vind het ook altijd een hoop gedoe. Pubers waar ik me aan erger omdat die veel te lang vrij zijn en niet echt heel veel uitvoeren. Ik moet zelf meer werken i.v.m. drukte doordat collega's op vakantie zijn. Hierdoor moet ik dus meer oppas regelen voor de kinderen wat ik eigenlijk helemaal niet wil. Ik kijk er altijd uit naar de vakantie, maar als het eenmaal zover is kijk ik ook weer uit naar het nieuwe schooljaar!
Ik vind het heerlijk als iedereen vanaf morgen weer zijn eigen ding gaat doen en niet de hele dag om mij heen hangen. Lekker naar school! En ik mag mee naar school...wegbrengen en ophalen. Want dat doe je als ouder van een 7-jarige. Nieuwe plannen maken met de OV om er weer een te gek jaar van te maken voor alle kinderen met dit jaar een lustrum! Dus er staan leuke dingen de planning, Kletsen op het schoolplein en weer contacten met ouders leggen.
En natuurlijk brengt het ook spanning met zich mee. Een nieuw schooljaar...We hebben één draak dat examen gaat doen, één draak die hard moet gaan werken in havo 2 en een minidraak die naar groep 4 gaat met twee nieuwe juffen. Maar nieuw schooljaar zijn ook nieuwe kansen...
En na het begin van het schooljaar begint het sporten en de scouting weer, het werken, de trainingen....tja sorry....maar ik hou er toch wel een beetje van. Dat ritme. En jij?
Ik vind het heerlijk als iedereen vanaf morgen weer zijn eigen ding gaat doen en niet de hele dag om mij heen hangen. Lekker naar school! En ik mag mee naar school...wegbrengen en ophalen. Want dat doe je als ouder van een 7-jarige. Nieuwe plannen maken met de OV om er weer een te gek jaar van te maken voor alle kinderen met dit jaar een lustrum! Dus er staan leuke dingen de planning, Kletsen op het schoolplein en weer contacten met ouders leggen.
En natuurlijk brengt het ook spanning met zich mee. Een nieuw schooljaar...We hebben één draak dat examen gaat doen, één draak die hard moet gaan werken in havo 2 en een minidraak die naar groep 4 gaat met twee nieuwe juffen. Maar nieuw schooljaar zijn ook nieuwe kansen...
En na het begin van het schooljaar begint het sporten en de scouting weer, het werken, de trainingen....tja sorry....maar ik hou er toch wel een beetje van. Dat ritme. En jij?
donderdag 7 juli 2016
Einde van het schooljaar
Twee draken op de middelbare school en eentje in groep 3...dat was ons plaatje afgelopen jaar. En wat hebben ze het weer allemaal goed gedaan. De oudste draak heeft niet heel veel zin in school maar haalt gelukkig wel goede cijfers en gaat over met een keurige cijferlijst. Volgend jaar vijf havo en gaan we ons dus op maken voor een examenjaar met alles wat daarbij komt kijken. Examenstress (alhoewel ik me afvraag wie hier meer last van gaat hebben), gala, wachten op een spannend telefoontje en hopelijk een examenfeest! En meneer moet natuurlijk op zoek gaan naar een vervolgstudie, wat natuurlijk erg lastig is als je nog zo jong bent en niet weet wat je wilt. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat dat ook wel goed gaat komen.
De middelste draak heeft net haar eerste brugklas erop zitten. Zij heeft het enorm naar haar zin, op die voor ons zo andere en creatieve school. Na wat kleine tegenvallertjes kan ook zij zeggen dat ze netjes over gaat. Gelukkig heeft zij een geweldige mentor getroffen die adequaat reageert en er altijd voor haar was. Zij heeft ook kunnen regelen dat zij volgend jaar naar een nieuw domein gaat waar ook al haar vriendinnen zitten. Dus dat gaat vast helemaal goed komen. Nu maar hopen dat het niet te gezellig wordt en dat ze er wel aan blijft trekken. Want dat zal zij zeker moeten blijven doen. Vooral haar wiskunde is een dingetje....maar gelukkig kan haar grote broer hierbij helpen.
Dan hebben we natuurlijk ons vurige draakje nog. Groep drie was een enorme omschakeling voor hem na al dat kleuteren, maar gaandeweg heeft hij toch zijn plekkie gevonden. Afgelopen jaar was de communicatie met school niet echt heel fijn, maar we hebben er alle vertrouwen in dat dat volgend jaar goed gaat komen. We gaan aan de slag met een coach en gaan ervoor zorgen dat groep vier een stuk onbezorgder wordt. Gelukkig zit hij nu lekker in zijn vel en dat gaan we proberen zo te houden. En als we nu ook nog leren met zijn buien om te gaan dan komt het allemaal wel goed!
Ik heb alvast zin in het nieuwe schooljaar maar eerst gaan we natuurlijk optimaal genieten van een welverdiende vakantie waar we zo hard aan toe zijn!!!
Ik iedereen bedanken voor hun enorme steun en lieve berichten het afgelopen schooljaar. Dat heeft mij erg goed gedaan en heeft me af en toe geholpen weer helder na te denken en voor mijn kinderen op te komen. Allemaal een hele fijne vakantie toegewenst en ik hoop jullie allemaal eind augustus weer uitgerust te zien.
De middelste draak heeft net haar eerste brugklas erop zitten. Zij heeft het enorm naar haar zin, op die voor ons zo andere en creatieve school. Na wat kleine tegenvallertjes kan ook zij zeggen dat ze netjes over gaat. Gelukkig heeft zij een geweldige mentor getroffen die adequaat reageert en er altijd voor haar was. Zij heeft ook kunnen regelen dat zij volgend jaar naar een nieuw domein gaat waar ook al haar vriendinnen zitten. Dus dat gaat vast helemaal goed komen. Nu maar hopen dat het niet te gezellig wordt en dat ze er wel aan blijft trekken. Want dat zal zij zeker moeten blijven doen. Vooral haar wiskunde is een dingetje....maar gelukkig kan haar grote broer hierbij helpen.
Dan hebben we natuurlijk ons vurige draakje nog. Groep drie was een enorme omschakeling voor hem na al dat kleuteren, maar gaandeweg heeft hij toch zijn plekkie gevonden. Afgelopen jaar was de communicatie met school niet echt heel fijn, maar we hebben er alle vertrouwen in dat dat volgend jaar goed gaat komen. We gaan aan de slag met een coach en gaan ervoor zorgen dat groep vier een stuk onbezorgder wordt. Gelukkig zit hij nu lekker in zijn vel en dat gaan we proberen zo te houden. En als we nu ook nog leren met zijn buien om te gaan dan komt het allemaal wel goed!
Ik heb alvast zin in het nieuwe schooljaar maar eerst gaan we natuurlijk optimaal genieten van een welverdiende vakantie waar we zo hard aan toe zijn!!!
Ik iedereen bedanken voor hun enorme steun en lieve berichten het afgelopen schooljaar. Dat heeft mij erg goed gedaan en heeft me af en toe geholpen weer helder na te denken en voor mijn kinderen op te komen. Allemaal een hele fijne vakantie toegewenst en ik hoop jullie allemaal eind augustus weer uitgerust te zien.
donderdag 23 juni 2016
De beslissing is genomen....
Afgelopen jaar is ons jongste draakje begonnen in groep 3. Dat dit voor hem wennen zou worden dat wisten we al, maar dat het zo'n raar jaar zou worden hadden we niet verwacht. Het begon al met het zes weken gesprek. Hij zat nog niet echt op zijn plek en had moeite met de andere manier van werken. Mij leek dat logisch na twee en een half jaar kleuteren, maar de juf dacht hier anders over. En zo gingen we verder. Regelmatig hadden we gesprekken over het wel en wee van ons draakje. En in deze gesprekken ging het voornamelijk over testen en pillen. Iets waar wij niet achter stonden omdat wij het idee hadden dat er iets anders was. Dagelijks kreeg ik de juf over me heen of werden we op het matje geroepen over dingen die ons ondernemende draakje had gedaan of gezegd. Gek werd ik ervan! Ook werd hem veel verboden door de juf en werd hij "anders" behandeld dan de anderen. Uiteindelijk zijn we in overleg met de IB-er een vragenlijst gaan invullen om te kijken of hij wellicht hoogbegaafd was. Alles werd uit de kast gehaald om hem maar een soort van stempel te kunnen geven. Uiteindelijk begin je ook aan jezelf te twijfelen. Ken ik mijn kind dan toch niet zo goed als ik dacht?
Ik heb in die tijd ook niet stil gezeten en ben met ons draakje naar een osteopaat gegaan die mij al een hoop dingen kon vertellen over wat er in dat jonge koppie omging. En lang leve het internet! Ik heb alles afgespeurd. En inderdaad hij had wel wat kenmerken van ADHD of hoogbegaafdheid, maar het was het nooit helemaal dus dat kon het echt niet zijn. Toen vond ik wat nieuws...hooggevoelige kinderen. Dit leek wel erg veel op ons draakje, maar ook hier klopte niet alles wat ik las. Want ze spraken over kenmerken die mij deden denken aan een lief, teruggetrokken kindje. Nou ons draakje is alles behalve dat. Tot ik een paar weken geleden op internet ineens een stuk tegen kwam over strong willed gevoelige kinderen. Dit was het! Dit was onze draak! Onze vurige draak!!!
Het is niet zo dat ik perse wil dat ons draakje een "stempel" krijgt, juist helemaal niet. Maar ik weet nu wel dat de tips en adviezen van de juf niet kloppen en dat we ons eigen plan kunnen gaan maken. Want ook voor gevoelige, wilskrachtige kinderen is er een plan te bedenken hoor.
Omdat wij het vertrouwen in school een beetje kwijt waren de afgelopen maanden zijn wij een paar weken geleden bij een andere school gaan kijken. Stel dat we volgend jaar dezelfde juf krijgen, of het plan staat ons niet aan dan hebben we de mogelijkheid om weg te gaan van school. Toch voelde het niet echt fijn omdat we dit al eens gedaan hebben, maar uiteindelijk wil je het beste voor je kind. We hadden voor onszelf wat punten op een rij gezet en hadden vandaag een laatste gesprek met de IB-er, de juf en de nieuwe juf van volgend jaar. Hierna zouden wij definitief beslissen wat we zouden gaan doen. Ons draakje op deze school laten of toch overstappen. Er werd niet meer gesproken over oud zeer, maar er werd vooruit gekeken. Aan de hand van de vragenlijst, aan de hand van zijn kenmerken en gedrag en aan de hand van zijn uitslagen. Hèhè wat een openbaring! Eindelijk werd er eens gekeken naar hoe hij is en wat hij nodig heeft. Nu maar ook in het volgende schooljaar. Wij hebben aangegeven dat wij, zo goed als zeker zijn dat hij een strong willed gevoelig kind is. Ook voor school is dit redelijk nieuw en ze staan open voor input en informatie. Nou die kunnen ze krijgen. We zullen ze leesvoer geven voor de vakantie en ook het volgend jaar zullen wij ons verdiepen in de do's en dont's en dit delen met de juf.
We zullen dus niet van school veranderen, want daar weet je niet wat je krijgt en of ze ons draakje wel begrijpen. Dus gaan we verder met deze school en begeleiden we de juf en ons draakje het schooljaar door.
Eindelijk rust....weg buikpijn en een groot applaus voor mijn moedergevoel. Ik zeg het in mijn werk zo vaak; "Luister naar je moedergevoel want dat zegt altijd het juiste". Dat blijkt dus nog verdomd lastig, want ook ik was heilig overtuigd door mijn moedergevoel. Maar dat werd bijna onderuit gehaald door een juf. Dus bij deze, een wijze les voor mezelf: LUISTER ALTIJD NAAR JE MOEDERGEVOEL WANT DAT KLOPT ALTIJD!!!!!!
Nu op naar een heerlijke relaxte zomervakantie!
Ik heb in die tijd ook niet stil gezeten en ben met ons draakje naar een osteopaat gegaan die mij al een hoop dingen kon vertellen over wat er in dat jonge koppie omging. En lang leve het internet! Ik heb alles afgespeurd. En inderdaad hij had wel wat kenmerken van ADHD of hoogbegaafdheid, maar het was het nooit helemaal dus dat kon het echt niet zijn. Toen vond ik wat nieuws...hooggevoelige kinderen. Dit leek wel erg veel op ons draakje, maar ook hier klopte niet alles wat ik las. Want ze spraken over kenmerken die mij deden denken aan een lief, teruggetrokken kindje. Nou ons draakje is alles behalve dat. Tot ik een paar weken geleden op internet ineens een stuk tegen kwam over strong willed gevoelige kinderen. Dit was het! Dit was onze draak! Onze vurige draak!!!
Het is niet zo dat ik perse wil dat ons draakje een "stempel" krijgt, juist helemaal niet. Maar ik weet nu wel dat de tips en adviezen van de juf niet kloppen en dat we ons eigen plan kunnen gaan maken. Want ook voor gevoelige, wilskrachtige kinderen is er een plan te bedenken hoor.
Omdat wij het vertrouwen in school een beetje kwijt waren de afgelopen maanden zijn wij een paar weken geleden bij een andere school gaan kijken. Stel dat we volgend jaar dezelfde juf krijgen, of het plan staat ons niet aan dan hebben we de mogelijkheid om weg te gaan van school. Toch voelde het niet echt fijn omdat we dit al eens gedaan hebben, maar uiteindelijk wil je het beste voor je kind. We hadden voor onszelf wat punten op een rij gezet en hadden vandaag een laatste gesprek met de IB-er, de juf en de nieuwe juf van volgend jaar. Hierna zouden wij definitief beslissen wat we zouden gaan doen. Ons draakje op deze school laten of toch overstappen. Er werd niet meer gesproken over oud zeer, maar er werd vooruit gekeken. Aan de hand van de vragenlijst, aan de hand van zijn kenmerken en gedrag en aan de hand van zijn uitslagen. Hèhè wat een openbaring! Eindelijk werd er eens gekeken naar hoe hij is en wat hij nodig heeft. Nu maar ook in het volgende schooljaar. Wij hebben aangegeven dat wij, zo goed als zeker zijn dat hij een strong willed gevoelig kind is. Ook voor school is dit redelijk nieuw en ze staan open voor input en informatie. Nou die kunnen ze krijgen. We zullen ze leesvoer geven voor de vakantie en ook het volgend jaar zullen wij ons verdiepen in de do's en dont's en dit delen met de juf.
We zullen dus niet van school veranderen, want daar weet je niet wat je krijgt en of ze ons draakje wel begrijpen. Dus gaan we verder met deze school en begeleiden we de juf en ons draakje het schooljaar door.
Eindelijk rust....weg buikpijn en een groot applaus voor mijn moedergevoel. Ik zeg het in mijn werk zo vaak; "Luister naar je moedergevoel want dat zegt altijd het juiste". Dat blijkt dus nog verdomd lastig, want ook ik was heilig overtuigd door mijn moedergevoel. Maar dat werd bijna onderuit gehaald door een juf. Dus bij deze, een wijze les voor mezelf: LUISTER ALTIJD NAAR JE MOEDERGEVOEL WANT DAT KLOPT ALTIJD!!!!!!
Nu op naar een heerlijke relaxte zomervakantie!
donderdag 19 mei 2016
Je aandacht goed verdelen met drie kinderen blijft lastig
Eén van de lastigste dingen bij het hebben van drie kinderen vind ik het verdelen van de aandacht. Toen ze kleiner waren ging het om meespelen en spelletjes doen. Nu ze wat ouder worden vind ik het steeds belangrijker ook op z'n tijd één op één aandacht voor de kinderen te hebben. Vooral omdat nummer drie een nakomelingetje is, is het niet altijd handig om bijvoorbeeld bepaalde dingen met z'n allen te bespreken of om bepaalde uitjes met z'n vijven te doen. Er is dan altijd wel iemand die het niet leuk vind. Maar dit blog gaat over andere aandacht.
De kinderen worden ouder en gaan steeds meer hun eigen weg. En wij gaan ze steeds meer loslaten, dit hoort er allemaal bij. De aandacht die wij ze geven wordt minder en vinden ze bij vrienden en vriendinnen. Maar een stukje aandacht en zorg blijft. En ik denk dat dit ook altijd zo zal blijven.
Momenteel zijn we in de weer met de school van de jongste. En met nog acht weken school te gaan zijn we daar best druk mee. Dit geeft een hoop stress, maar ook je aandacht wordt momenteel niet zo goed meer verdeeld. En van de week werden we daar even hard met onze neus op de feiten gedrukt. Er deed zich een ander probleem voor wat niet ons niet verteld was omdat wij zo druk waren met de problemen van nummer drie. Dat doet met recht zeer en het eerste wat je denkt:"Had ik dit moeten zien?" of "Is er iemand niet duidelijk geweest?"
Ik voelde me schuldig en strijdlustig tegelijk en we hebben de problemen gelukkig snel aan kunnen pakken. En meteen weer eens even duidelijk gemaakt dat hoe druk we ook zijn, of hoeveel aandacht een ander ook vraagt, JIJ ook belangrijk bent en dat we je alleen kunnen helpen als je aangeeft wat er is.
Voor ons even een flinke wake-up-call om weer even goed alle kids in de gaten te houden en aandacht te geven. En om even gezellig wat aandacht te geven aan drie kids tegelijk en wat stress kwijt te raken gaan we zondag met z'n allen lekker los op een schilderdoek!!!
De kinderen worden ouder en gaan steeds meer hun eigen weg. En wij gaan ze steeds meer loslaten, dit hoort er allemaal bij. De aandacht die wij ze geven wordt minder en vinden ze bij vrienden en vriendinnen. Maar een stukje aandacht en zorg blijft. En ik denk dat dit ook altijd zo zal blijven.
Momenteel zijn we in de weer met de school van de jongste. En met nog acht weken school te gaan zijn we daar best druk mee. Dit geeft een hoop stress, maar ook je aandacht wordt momenteel niet zo goed meer verdeeld. En van de week werden we daar even hard met onze neus op de feiten gedrukt. Er deed zich een ander probleem voor wat niet ons niet verteld was omdat wij zo druk waren met de problemen van nummer drie. Dat doet met recht zeer en het eerste wat je denkt:"Had ik dit moeten zien?" of "Is er iemand niet duidelijk geweest?"
Ik voelde me schuldig en strijdlustig tegelijk en we hebben de problemen gelukkig snel aan kunnen pakken. En meteen weer eens even duidelijk gemaakt dat hoe druk we ook zijn, of hoeveel aandacht een ander ook vraagt, JIJ ook belangrijk bent en dat we je alleen kunnen helpen als je aangeeft wat er is.
Voor ons even een flinke wake-up-call om weer even goed alle kids in de gaten te houden en aandacht te geven. En om even gezellig wat aandacht te geven aan drie kids tegelijk en wat stress kwijt te raken gaan we zondag met z'n allen lekker los op een schilderdoek!!!
woensdag 13 april 2016
Ode aan twee kanjers...ode aan mijn zussen!
Ik heb twee zussen...of eigenlijk een zus en een zusje. Vroeger was het bij ons thuis dus een kippenhok met veel onderlinge ruzies. Ruzie over vals spelen, plagen en elkaars kleding lenen zonder te vragen. Echte zussenruzies dus. Toen Monique en ik vlak na elkaar het huis uitgingen bleef Samantha achter bij pa en ma. Natuurlijk kwam zij graag langs voor een praatje en een glaasje cola. Maar ze bleef in die tijd ons kleine zusje. Ondertussen zijn we allemaal gesetteld, moeders en zijn we allemaal wat wilde haren kwijt.
Nu zijn we zussen bij toeval en vriendinnen bij keuze!
En dit geldt echt voor ons. We kunnen niet zonder, maar ook niet (te lang) met elkaar. Onze kinderen zijn dol op elkaar en als we samen zijn is het alleen maar heel erg gezellig. Voor ons is dit allemaal heel erg gewoon en voelt het als vanzelfsprekend. Maar ik zie en hoor om me heen dat veel broers en zussen deze "speciale" band niet hebben of kennen. Nou ik heb dat dus gelukkig wel en wat bof ik met deze geweldige meiden. Als ik ze nodig heb zullen ze er altijd zijn. Dat kan zijn voor een telefoontje over helemaal niets, gewoon even kletsen. Tot opvoedkundige of creatieve adviezen. In de zware periode rond het overlijden van ma hebben wij met z'n drieën heel intens bij mijn ouders "geleefd". Dit was heel zwaar en heftig. Maar als ik erop terug kijk zie ik een hele bijzondere en intense periode waar mooie dingen zijn besproken. En als deze mooie verhalen kwamen ook weer terug in Barcelona, waar we door pa mee naartoe waren genomen. Wat was het fijn om dit samen met hem te mogen beleven. En wat hebben we gelachen en genoten met elkaar! En wat we daar in de strandtent allemaal besproken hebben...dat soort gesprekken kun je alleen maar hebben met je eigen zussen. En ik hoop dat we dit soort mooie momenten nog vaker mogen beleven.
Want lieve zussen ik hou echt van jullie!!!
Side bij side or miles apart we are sisters connected by the heart
Nu zijn we zussen bij toeval en vriendinnen bij keuze!
En dit geldt echt voor ons. We kunnen niet zonder, maar ook niet (te lang) met elkaar. Onze kinderen zijn dol op elkaar en als we samen zijn is het alleen maar heel erg gezellig. Voor ons is dit allemaal heel erg gewoon en voelt het als vanzelfsprekend. Maar ik zie en hoor om me heen dat veel broers en zussen deze "speciale" band niet hebben of kennen. Nou ik heb dat dus gelukkig wel en wat bof ik met deze geweldige meiden. Als ik ze nodig heb zullen ze er altijd zijn. Dat kan zijn voor een telefoontje over helemaal niets, gewoon even kletsen. Tot opvoedkundige of creatieve adviezen. In de zware periode rond het overlijden van ma hebben wij met z'n drieën heel intens bij mijn ouders "geleefd". Dit was heel zwaar en heftig. Maar als ik erop terug kijk zie ik een hele bijzondere en intense periode waar mooie dingen zijn besproken. En als deze mooie verhalen kwamen ook weer terug in Barcelona, waar we door pa mee naartoe waren genomen. Wat was het fijn om dit samen met hem te mogen beleven. En wat hebben we gelachen en genoten met elkaar! En wat we daar in de strandtent allemaal besproken hebben...dat soort gesprekken kun je alleen maar hebben met je eigen zussen. En ik hoop dat we dit soort mooie momenten nog vaker mogen beleven.
Want lieve zussen ik hou echt van jullie!!!
Side bij side or miles apart we are sisters connected by the heart
zaterdag 19 maart 2016
De kogel is door de kerk....
Na veel wikken en wegen is dan eindelijk de kogel door de kerk. Eigenlijk wil ik het helemaal niet maar het moet. En door het hier te melden maak ik het voor mezelf definitief en kan ik hopelijk aan het idee gaan wennen.
Ik ga dit jaar, tot mijn grote spijt, geen Vierdaagse lopen....
De inschrijving loopt tot 1 april a.s. dus ik moet nu echt wel een keus gaan maken en eigenlijk kan ik dat gewoon niet. Het hele jaar loop ik al met drie blessures aan mijn benen die elkaar afwisselen in frequentie. Ik doe van alles om het minder te laten worden, maar op de één of andere wil het niet zoals ik het wil. Wordt de ene klacht minder dan speelt de andere weer op. Een drama dus. En ik wil er eigenlijk helemaal niet aan om de Vierdaagse niet te gaan lopen en al helemaal niet dit jaar. De 100ste, waar ik al vier jaar voor loop. Maar ik ben nu wel op het punt aangekomen waar ik moet kiezen voor mezelf. Want 40 km per dag lopen vergt een hoop van je lichaam en ik denk dat het niet slim is dat nu van mijn benen te vragen. Het blijft vreselijk om een keus te moeten maken waar je niet achterstaat want mijn gevoel zegt nog steeds....gaan! Maar dat zou onverstandig zijn dus ga ik dit jaar als supporter van alle die kanjers die wel deelnemen aan de 100ste!!! Want zij zullen de aanmoedigingen nodig hebben zoals ik dat ook vaak heb gehad.....
Ik ga dit jaar, tot mijn grote spijt, geen Vierdaagse lopen....
De inschrijving loopt tot 1 april a.s. dus ik moet nu echt wel een keus gaan maken en eigenlijk kan ik dat gewoon niet. Het hele jaar loop ik al met drie blessures aan mijn benen die elkaar afwisselen in frequentie. Ik doe van alles om het minder te laten worden, maar op de één of andere wil het niet zoals ik het wil. Wordt de ene klacht minder dan speelt de andere weer op. Een drama dus. En ik wil er eigenlijk helemaal niet aan om de Vierdaagse niet te gaan lopen en al helemaal niet dit jaar. De 100ste, waar ik al vier jaar voor loop. Maar ik ben nu wel op het punt aangekomen waar ik moet kiezen voor mezelf. Want 40 km per dag lopen vergt een hoop van je lichaam en ik denk dat het niet slim is dat nu van mijn benen te vragen. Het blijft vreselijk om een keus te moeten maken waar je niet achterstaat want mijn gevoel zegt nog steeds....gaan! Maar dat zou onverstandig zijn dus ga ik dit jaar als supporter van alle die kanjers die wel deelnemen aan de 100ste!!! Want zij zullen de aanmoedigingen nodig hebben zoals ik dat ook vaak heb gehad.....
zaterdag 30 januari 2016
100ste!!!!!!
Morgen is het zover. De inschrijvingen van de 100ste Vierdaagse beginnen. Hier zijn veel regels aan verbonden en je mag dus niet zomaar meedoen. Ik voldoe aan al deze regels. En na mijn eerste Vierdaagse werd het mijn doel door te gaan tot en met die 100ste wat mijn vijfde keer zou zijn. Dit zou mij weer een medaille opleveren i.p.v. een speldje. Na de 100ste zou ik echt stoppen.
Vorig jaar na binnenkomst twijfelde ik al of ik nog wel een keer moest gaan lopen, maar iedereen wist me wel weer over te halen. Nu begint de inschrijving en weet ik bijna zeker dat ik niet mee ga doen.....
Ik loop namelijk nog steeds met een blessure. In het dagelijks leven os daar prima mee te leven maar wat gebeurt er na het lopen van de Vierdaagse? Mijn man raadt het echt af. Ik weet dat het niet heel slim is....maar hier komt meer bij kijken. Vier jaar uitgelopen om er die 100ste bij te zijn. Die 100ste wat één groot feest gaat worden. Die 100ste wat wel heel speciaal is en waarover je later kunt zeggen:"Daar was ik bij".
Wat kunnen je verstand en je gevoel toch botsen. Ik weet ook wel wat wijsheid is, maar mijn gevoel overheerst heel erg. Gelukkig kan ik me tot 1 april inschrijven......
Vorig jaar na binnenkomst twijfelde ik al of ik nog wel een keer moest gaan lopen, maar iedereen wist me wel weer over te halen. Nu begint de inschrijving en weet ik bijna zeker dat ik niet mee ga doen.....
Ik loop namelijk nog steeds met een blessure. In het dagelijks leven os daar prima mee te leven maar wat gebeurt er na het lopen van de Vierdaagse? Mijn man raadt het echt af. Ik weet dat het niet heel slim is....maar hier komt meer bij kijken. Vier jaar uitgelopen om er die 100ste bij te zijn. Die 100ste wat één groot feest gaat worden. Die 100ste wat wel heel speciaal is en waarover je later kunt zeggen:"Daar was ik bij".
Wat kunnen je verstand en je gevoel toch botsen. Ik weet ook wel wat wijsheid is, maar mijn gevoel overheerst heel erg. Gelukkig kan ik me tot 1 april inschrijven......
zondag 17 januari 2016
Verjaardagstress
Nog een maand en dan wordt ons jongste draakje alweer zeven jaar. Dus ben ik al langzaam met de voorbereidingen begonnen en moeten er keuzes gemaakt gaan worden. En dat zorgt voor stress. Ja verjaardagstress.
Er moet natuurlijk getrakteerd worden op school. Wat gaan we trakteren? Wat wil mijn kind? En wat wil ik? Ik wil graag iets wat niet te veel kost, wat eenvoudig te maken is maar wat er wel superleuk uitziet natuurlijk. Houden we dit jaar wel of geen rekening met alle allergieën in de klas of laten we hen iets uit hun eigen trommeltje kiezen. Ik ben nu alvast het internet aan het afspeuren om leuke ideeën op te doen, maar tot nu toe is er pas één goedgekeurd. En die vind ik stiekem te veel werk.
Dan het kinderfeestje. Wie nodigt hij uit? Wel of geen meisjes? Want hierdoor zou de inhoud van het feestje weleens anders kunnen worden. Hoeveel kinderen komen er? Vieren we het thuis of gaan we op pad met al die heerlijke stuiterballen. Gaan we zwemmen? Maar heeft iedereen dan wel een zwemdiploma? En op wat voor dag is het handig...woensdagmiddag of toch maar een weekenddag opofferen en het op zaterdag doen?
En dan niet te vergeten zijn verjaardagsfeest voor de familie. Hij is jarig op maandag. Vroeger vierden wij onze verjaardag gewoon op de dag dat we jarig waren en iedereen kwam langs. Tegenwoordig werkt iedereen en is dat dus eigenlijk geen optie meer. Maar wanneer vieren we het dan? In het weekend ervoor is het altijd puzzelen met de verjaardag van oma en het weekend erna wordt zijn neefje zeven. Gaan we zelf een mooie taart maken of laten we zijn tante een echte kindertaart maken. Die keuze is al gemaakt. Meneer wilde liever niet dat ik de taart maakte.... Wat voor cadeautjes gaat hij vragen en wat gaan wij geven? Het is niet echt een speelkind en hij heeft natuurlijk met Sinterklaas en kerst ook al het nodige gekregen. En het liefste wil meneer een Starwars zwaard van bijna 100 euro of een nieuwe gitaar. Maar dat durf ik al helemaal niet aan de visite te vragen. Maar allemaal nieuwe prulletjes die meteen weer de lade in verdwijnen heb ik ook niet zo'n zin in.
Toch is het wel bijzonder dat ik naast al die stress die een verjaardag oplevert ook nog kan genieten. Voorgenieten noemen ze dat hè.
Hoe leuk is het om strakjes (stiekem), de avond voor zijn verjaardag, het huis te versieren met ballonnen en met slingers. En dan dat gezichtje te zien als ons huis ineens veranderd is in een feestlocatie. Hoe cool is het dat hij straks staat te stralen op de tafel op school als hij toegezongen wordt door de klas en iets leuks kan trakteren. Hoe zal hij glunderen als hij de cadeaus uitpakt. En hoe lekker zal hij smullen van die geweldige marsepeinen taart die zijn tante voor hem maakt. En dan natuurlijk het kinderfeestje waar hij in het middelpunt staat en mag vertellen wat hij gaat doen. En waar hij dan voor een dag de bink van de klas is.
Het geeft wat stress, maar je krijgt er ook zoveel moois voor terug... heerlijk cliché, maar het is echt zo!
Er moet natuurlijk getrakteerd worden op school. Wat gaan we trakteren? Wat wil mijn kind? En wat wil ik? Ik wil graag iets wat niet te veel kost, wat eenvoudig te maken is maar wat er wel superleuk uitziet natuurlijk. Houden we dit jaar wel of geen rekening met alle allergieën in de klas of laten we hen iets uit hun eigen trommeltje kiezen. Ik ben nu alvast het internet aan het afspeuren om leuke ideeën op te doen, maar tot nu toe is er pas één goedgekeurd. En die vind ik stiekem te veel werk.
Dan het kinderfeestje. Wie nodigt hij uit? Wel of geen meisjes? Want hierdoor zou de inhoud van het feestje weleens anders kunnen worden. Hoeveel kinderen komen er? Vieren we het thuis of gaan we op pad met al die heerlijke stuiterballen. Gaan we zwemmen? Maar heeft iedereen dan wel een zwemdiploma? En op wat voor dag is het handig...woensdagmiddag of toch maar een weekenddag opofferen en het op zaterdag doen?
En dan niet te vergeten zijn verjaardagsfeest voor de familie. Hij is jarig op maandag. Vroeger vierden wij onze verjaardag gewoon op de dag dat we jarig waren en iedereen kwam langs. Tegenwoordig werkt iedereen en is dat dus eigenlijk geen optie meer. Maar wanneer vieren we het dan? In het weekend ervoor is het altijd puzzelen met de verjaardag van oma en het weekend erna wordt zijn neefje zeven. Gaan we zelf een mooie taart maken of laten we zijn tante een echte kindertaart maken. Die keuze is al gemaakt. Meneer wilde liever niet dat ik de taart maakte.... Wat voor cadeautjes gaat hij vragen en wat gaan wij geven? Het is niet echt een speelkind en hij heeft natuurlijk met Sinterklaas en kerst ook al het nodige gekregen. En het liefste wil meneer een Starwars zwaard van bijna 100 euro of een nieuwe gitaar. Maar dat durf ik al helemaal niet aan de visite te vragen. Maar allemaal nieuwe prulletjes die meteen weer de lade in verdwijnen heb ik ook niet zo'n zin in.
Toch is het wel bijzonder dat ik naast al die stress die een verjaardag oplevert ook nog kan genieten. Voorgenieten noemen ze dat hè.
Hoe leuk is het om strakjes (stiekem), de avond voor zijn verjaardag, het huis te versieren met ballonnen en met slingers. En dan dat gezichtje te zien als ons huis ineens veranderd is in een feestlocatie. Hoe cool is het dat hij straks staat te stralen op de tafel op school als hij toegezongen wordt door de klas en iets leuks kan trakteren. Hoe zal hij glunderen als hij de cadeaus uitpakt. En hoe lekker zal hij smullen van die geweldige marsepeinen taart die zijn tante voor hem maakt. En dan natuurlijk het kinderfeestje waar hij in het middelpunt staat en mag vertellen wat hij gaat doen. En waar hij dan voor een dag de bink van de klas is.
Het geeft wat stress, maar je krijgt er ook zoveel moois voor terug... heerlijk cliché, maar het is echt zo!
zaterdag 2 januari 2016
Duimzuigen...taboe of schattig?
Waar de oudste nooit behoefte heeft gehad aan een speen of een duim dacht nummer twee er bij ons anders over. Zonder die speen in haar mond kon zij niet slapen. Dus, waar ik altijd hard riep dat ik een kind met speen geen gezicht vond, kreeg mijn dochter een speen. Blij was ik dus ook toen zij met drie jaar haar speen weg deed en niet meer nodig had. Gelukkig! Nummer vier werd praktisch met een duim in zijn mond geboren. Superschattig vond ik het! En makkelijk. Geen geleur met mam ik ben mijn speen kwijt, achterstevoren in de auto zitten om de speen van de vieze vloer af te halen en niet op zoek naar die ene speen die het lekkerst zuigt. Daarnaast waren er ook nog geoorloofde redenen om mijn schatje lekker aan die duim te laten zuigen. Het zou een remedie zijn tegen verveling, gaf troost en zou zelfvertrouwen geven. Totdat meneer naar school ging. Daar kregen wij al snel te horen dat hij erg "afwezig" was als die duim weer zijn mond in ging. Werd het dan nu toch echt tijd er een einde aan te maken? We besloten te kijken wat Byte-X zou doen en wonder boven wonder was meneer met een dag van het duimen af. Dat spul smaakte zo smerig dat hij het niet in zijn hoofd haalde die duim richting zijn mond te brengen. Missie geslaagd. Althans dat dachten wij. Nu in groep drie is de duim weer terug van weggeweest. Bijna twee jaar geen duim en nu ineens weer wel. Heel apart maar het zal wel overgaan. Nou niet dus. De duim zit meer in zijn mond dan ooit tevoren. Tijdens het slapen (dit vind ik niet zo heel erg), op school, tijdens het tv kijken, tijdens een spelletje, tijdens het eten en zelfs als hij wat zegt kan dit bijna niet zonder duim in zijn mond. Ook al gun ik hem die duim heel erg en vind ik het stiekum nog steeds heel erg schattig, dit kan niet meer. Meneer wordt bijna zeven en het wordt tijd dat die schattige behoefte stopt! De ortho daar ontkomen we straks niet aan, maar ik wil wel voorkomen dat mijn kind straks gepest wordt doordat hij nog steeds op school duimt. Dus tijd voor harde maatregelen! Sinds gisteren, met tegenzin van Maxim, weer begonnen met Byte-X en dat leek goed te gaan. Ik complimenteerde hem gisteren dat het zo goed ging. Nou zegt hij: "Ik heb wel twee keer geduimd, maar dat is ook best wel goed toch?" Tuurlijk schatje! Vandaag is er weer een nieuwe dag....en ik weet zeker dat je niet meer duimt voordat je achttien bent.
Abonneren op:
Posts (Atom)