Terugblik op het jaar 2014 en vooruitzicht op het nieuwe jaar

Nu 2014 bijna voorbij is wordt het tijd om eens terug te kijken...

Het jaar 2014 begon voor mij bij mijn oude werkgever waar ik het totaal niet naar mijn zin had. Gelukkig heb ik begin dit jaar de knoop doorgehakt en ervoor gekozen mijn baan op te zeggen en op zoek te gaan naar een nieuwe. Dit lukte, wonder boven wonder, erg snel. Er brak toen een tijd aan van werken en leren. Maar sinds ik hier ben begonnen ga ik weer met heel veel plezier naar mijn werk, ook niet geheel onbelangrijk. Daarnaast liep ik ook nog steeds met een blessure, shinsplints, waar ik dit jaar voor bij een beul heb gelopen en wat maar niet over leek te gaan. Tegen beter weten in uiteindelijk toch met knalroze hoge kousen de Vierdaagse gaan lopen. Dit ging eigenlijk heel erg goed en die heb ik dit jaar dus voor de derde keer uit mogen lopen. Net na de Vierdaagse kregen we het vreselijke nieuws dat mijn moeder ongeneeslijk ziek was en zou overlijden. Een heftige zomervakantie brak aan waarin we uiteindelijk binnen zes weken mijn moeder moesten begraven. Ik ben achteraf wel heel blij dat we dit op haar manier hebben kunnen doen en trots op mezelf dat ik op de begrafenis gesproken heb. We hebben genoten van elkaar op vakantie in het Hof van Saksen. En ik ben begonnen aan mezelf te werken. Let op wat ik eet en sport drie keer in de week. Ook ben ik begonnen met bootcamp, superzwaar maar erg leuk om te doen.
We zullen een rare, stille kerst tegemoet gaan. Want mijn moeder was altijd erg aanwezig. Maar we zijn lekker samen en daar gaat het om. Daarna komt het nieuwe jaar eraan. Een jaar waarin we alles voor de eerste keer zonder ma gaan doen. Dit zal anders zijn, maar het gaat ons vast en zeker lukken. Maar ook een jaar waarin ik mijn streefgewicht ga halen. Ik een paar keer per week sport en ga bootcampen. Het jaar waarin ik de Vierdaagse voor de vierde keer ga uitlopen, en daar samen met mijn neef een biertje op ga drinken;-). Maar het wordt ook een jaar waarin we van vrienden en familie gaan genieten op vrije dagen, dagjes weg, saunabezoeken en vakanties.
En het wordt het jaar waarin Diémo zijn profiel moet kiezen, Gioya een school moet kiezen en voor het eerst naar de middelbare school gaat. Maxim die naar groep drie gaat en gaat leren lezen. Al met al wordt het dus een heel leuk en spannend jaar waar ik enorm veel zin in heb. Laat maar komen dus 2015!

Voor iedereen die de moeite neemt dit te lezen.....hele fijne dagen en ik hoop dat jullie net zo'n leuk jaar als ik in het vooruitzicht hebben!!!

Saunatijd = tijd voor mezelf, maar vooral tijd voor een lach

Na een half jaar plannen, verzetten en weer verzetten is het morgen saunadag. Een ontspannen dag, waarvan we telkens zeggen dat we het vaker moeten gaan, maar het uiteindelijk veel te weinig doen. Gewoon een dagje tijd voor jezelf, tijd voor je partner en tijd voor je vrienden. Het is zo waardevol om eens lekker bij te kletsen zonder kinderen. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik vind mijn kinderen echt heel leuk, maar af en toe zonder is ook best lekker. En hoe fijn is het eens een gesprek af te kunnen maken zonder gestoord te worden met.....Mam????? En tja als je dan met vrienden is de sauna zit, waar heb je het dan over? Nou over van alles. Het is natuurlijk de bedoeling dat je stil bent in een sauna, iets wat mijn vriendin maar niet lijkt te snappen. Dus is zij altijd erg blij als er geen mensen in de sauna zitten en zij dus lekker over van alles kan blijven kletsen. Als er wel mensen in de sauna zitten heb ik meestal een probleem. Mijn vriendin probeert namelijk via alle mogelijke communicatiemiddelen contact met mij te krijgen, en mij iets te laten zien of uit te leggen. In het begin probeer ik dit altijd netjes te negeren of kijk haar lachend aan van "joh, je moet hier stil zijn". Maar mijn vriendin is een doorzetter en kan niet zo goed tegen de stilte dus probeert weer contact te krijgen. Als ik haar boos aankijk lijkt ze het meestal te begrijpen. Lijkt zeg ik er al bij, want bij poging drie haalt ze alles uit de kast om mij met handen en voeten uit te leggen wat ze bedoelt. Terwijl dan de hele sauna al naar haar kijkt wat ze allemaal aan het doen is kan ik mijn lach niet meer bedwingen. Ik probeer mijn lach te onderdrukken, weg te hoesten en noem maar op. Maar dit lukt niet in een hete sauna. Dus het is helaas al vaker voor gekomen dat ik met de slappe lach, in mijn eentje, de sauna uit moest gaan. Het is tenslotte een stilte sauna. Ook heb ik al vaker geprobeerd mezelf weer te herpakken en opnieuw naar binnen te gaan, maar dat was nooit een succes dus dat plan heb ik maar opgegeven. Je kunt je voorstellen dat ik enorm veel zin heb om samen naar de sauna te gaan en dat ik, ondanks dat ik soms echt denk "hou je eens in", dit voor geen goud wil missen. Want wat is er nou leuker dan samen om zoiets onbenulligs zo te kunnen lachen dat je er buikpijn van krijgt. Heerlijk toch? Ik ben dus klaar voor een dagje ontspannen. Ik ben klaar voor een dagje lachen. En ik hoop morgenavond relaxt terug te komen met hele strakke buikspieren ;-)
En na morgen hoop ik ook iets af te kunnen vinken van mijn bucketlist!

Time flies when you're having fun!!!

Na een vervelende zomervakantie hadden wij het gevoel zo vreselijk moe te zijn. Toen dit een tijdje geleden op school ter sprake kwam werd ons aangeboden dat wij best even weg mochten gaan met het gezin om even tot rust te komen en te genieten van elkaar. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Een weekje vakantie werd geboekt en pa zou meegaan. Dus hier zitten we dan vanaf vorige week vrijdag in het Hof van Saksen. We zitten in een hele mooie boerderij naast het meer en dichtbij het zwembad. Afgelopen weekend was het nog druk met weekendgasten, maar de rest van de week zijn er voornamelijk gezinnen met kleine kinderen. Echt heel relaxt, maar ook wel een beetje vreemd. Het park is echt super! Er is van alles te doen, dus vervelen doen we zeker niet. De kinderen kunnen hun lol op in het zwembad, waar menig wedstrijdje wordt gehouden wie het snelst door de wildwaterbaan heen kan. Maar ook in de Harrewar, een soort Ballorig, is het rustig en kan Maxim lekker rennen en spelen. De modeacademie, de lampionnenoptocht, de hunebedden, de stad Assen, het bowlen, jeetje wat hebben we al veel gedaan hier. Ook de gastvrijheid hier is geweldig. Ze zijn allemaal even aardig en vriendelijk. Ook na een probleempje met een ziek kind kregen wij zo een nieuw dekbed met schone hoezen. Niets is teveel. Maar ook ons eigen gezinnetje en pa.....je merkt gewoon dat we hier echt aan toe waren. Het is gezellig en alles gaat heel gemoedelijk deze week. Heerlijk! Dit hadden we echt even nodig. Tijd voor elkaar. Maar helaas komt er aan deze vakantie ook weer een eind. Morgen gaan we alweer inpakken en naar huis. Time flies when you're having fun! Maar we kunnen allemaal terugkijken op een heerlijke week vol gezelligheid, rust, ontspanning, genieten en vooral veel wedstrijdjes. Wij kunnen er weer even tegenaan!

Het is maar een fase.....

Brutale mond, overal tegenin gaan en harde stampende voeten op de trap.
Dit tafereel speelt zich momenteel wel een paar keer per dag bij ons in huis af. Ik heb een puber en een beginnende puber, dan zou je denken ja duh dan snap ik het wel. Maar nee van die twee heb ik nu niet echt veel last. Het is ons derde draakje die op het moment de boel hier probeert over te nemen. Nadat je dit twee keer hebt meegemaakt denk je overal op voorbereid te zijn. Maar dit kleine, normaal zo lekkere ventje is op het moment niet om uit te staan. Als iets niet gaat zoals hij wil lijkt er ergens kortsluiting te zijn en is meneer boos. Heel boos! En dan is het mijn taak om te kijken wat dé manier is om hem aan te pakken. En dat vind ik nou niet echt de gemakkelijkste taak. Het voelt als het zoeken naar een speld in een hooiberg. En als je denkt hem te zien verdwijnt hij weer net zo snel tussen het hooi. Erg frustrerend allemaal. Maar gelukkig weet ik dat het uiteindelijk allemaal weer over gaat en we ons weer mogen voorbereiden op een nieuwe fase bij één van onze kinderen. Want dat is het, een fase. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik deze fase, waar je niet zoveel mee kunt, het minst leuk vind.

Voor nu houdt ik me maar weer vast aan de briljante poster van Relaxmama.....

Zussen bij toeval, vriendinnen bij keuze

Vandaag, op de nationale broer en zussendag, wil ik ook even wat extra aandacht aan mijn zussen besteden.

Ik heb twee zussen. Dit betekende voor mijn vader dus een huis vol vrouwen, maar volgens mij vond hij dat helemaal niet erg hoor. Mijn ene zus is drie jaar ouder dan mij en mijn andere zus is zeven jaar jonger. Vroeger waren we echte zussen. We konden niet met maar ook niet zonder elkaar. Van de optredens iedere zondag in onze mooiste kleding met ma's lange laarzen, tot het bij elkaar in bed slapen omdat zuslief weer eens bang was. Het spelen met elkaar, en het vooral niet spelen met elkaar. Van het delen van elkaars kledingkast tot het elkaar in de haren vliegen omdat jouw kledingstuk vies in de kast hing. Met mijn jongste zusje had ik eerst een andere band omdat zij een stuk jonger was. Zij was negen toen ik David tegenkwam. Maar gaandeweg werd zij ouder, en wijzer, en konden ook wij niet meer zonder elkaar. Nu we alledrie moeder zijn begrijpen we elkaar nog beter en hangen we geregeld met elkaar aan de telefoon om bij te kletsen of om onze "problemen" even te bespreken. En dan hebben wij ook nog eens het grote geluk dat onze mannen en kinderen het ook erg goed met elkaar kunnen vinden. Dat hebben we getroffen. Ook in de bijzondere periode voor het overlijden van onze moeder hebben wij zoveel gedeeld. Gelachen, gehuild, gediscussieerd, spelletjes gedaan en ruzie gemaakt. Want ook hier gold weer die regel...we kunnen niet (te lang) met en zonder elkaar.

Meiden van uit de grond van mijn hart wil ik jullie zeggen dat jullie toppers zijn die er altijd voor me zijn als ik ze nodig heb! En nog 11 nachtjes.....

Tijd voor een andere aanpak. Tijd voor positiviteit!!!

Volgens mij spreekt de titel voor zich. Na een lange periode vol negativiteit is het tijd om de welbekende knop om te zetten. Wisseling van baan, moeite met mijn gewicht op peil te houden, willen sporten maar niet kunnen door blessures, strijd met de pubers in huis, overlijden van mijn moeder en Pebbles die we moesten laten inslapen. Dit alles heeft er bij mij voor gezorgd dat ik helemaal niet meer lekker in mijn vel zit. Ik voel me lamlendig, niet fit, dik, chagrijnig, opgefokt en ongeduldig. Tijd dus om het roer om te gooien en daar zelf verandering in te gaan brengen. Want ik ben er wel achter gekomen dat ik dit zelf moet doen. Alleen ikzelf kan ervoor zorgen dat ik die knop omzet en weer ga genieten van het leven en alles in en om me heen. Dus ik ga naar de fysio voor mijn enkel, ga me inschrijven voor een sport, ga iedere dag iets aan beweging doen en ga weer flink op mijn eten letten. Want als ik weer wat ben af gevallen zit ik veel lekkerder in mijn vel dan hoe ik me nu voel. Daarnaast wil ik, de komende maand, iedere dag een post op Facebook zetten met iets positiefs van die dag. Zo hoop ik het knopje om te kunnen zetten waardoor ik mijn snel weer beter ga voelen. Mijn positieve post van vandaag zal gaan over het terrasje wat wij vanavond met vrienden gaan pakken. Want hoe bijzonder is het dat we nog zo'n mooie nazomer hebben met zulke zwoele avonden. En hoe fijn is het om daar met je beste vrienden lekker van te gaan genieten! Ik zeg proost en geniet allemaal van die warme avond!

Stilte na de storm

Na een zware week in Nijmegen kreeg ik te horen dat mijn moeder ernstig ziek was. Zomaar vanuit het niets was mijn sterke moeder ineens ziek. Die rotziekte was ook ons gezin binnengedrongen. En ze ging hard achteruit. Heeft ook nog een week in het ziekenhuis gelegen waar haar werd verteld dat zij al te zwak was om te gaan behandelen. Nou ik kan je vertellen dat de grond dan onder je voeten vandaan wordt geslagen. Het ging ineens allemaal zo snel dat vakanties afgezegd werden en ik uiteindelijk, samen met mijn zussen nog anderhalve week thuis bij pa en ma hebben geleefd. Helaas is mijn moeder op 22 augustus jl. op 66 jarige leeftijd overleden, vijf weken nadat zij kreeg te horen dat zij ziek was. Natuurlijk veel te snel en veel te vroeg, maar ik ben blij dat we, als gezin, nog zoveel voor haar hebben kunnen doen. En dat we haar een waardig afscheid hebben kunnen geven, waar zij gedeeltelijk de regie nog in eigen hand had. Bij deze wil ik dus mijn pa en zussen bedanken voor die bijzondere maar zware laatste anderhalve week. En natuurlijk mijn man, zwagers en kinderen bedanken voor al hun hulp zodat dit ook allemaal gewoon maar kon. Ik ben trots op hetgeen wij de afgelopen weken samen hebben geflikt. Het is nu ruim een week na de begrafenis en het voelt voor mij als een stilte na de storm. De kids zijn weer naar school en manlief is weer werken. Daar zit je dan alleen thuis. Gelukkig heb ik mijn zinnen kunnen verzetten bij het poetsen van mijn huis, wat na al die weken alleen bijhouden, wel een flinke poetsbeurt kon gebruiken. Maar toch is het raar. Ik sprak mijn moeder niet iedere dag en zag haar ook niet elke week, maar toch voel je je op de een of andere manier leeg. Leger dan eerst. Morgen mag ik weer gaan werken en misschien zorgt dat weer voor wat afleiding. Het leven stond voor mij aan de ene kant een paar weken stil, maar aan de andere kant ging het gewoon door. En zo werkt het ook.....het leven gaat door maar het gemis zal altijd blijven.....

Nog maar één nachtje

Morgen is het dan zover....dan ga ik richting Nijmegen voor de Vierdaagse. Vandaag de laatste dingen regelen, tas pakken en dan ben ik er klaar voor. Ik heb naar aanleiding van mijn vorige blog geluisterd naar een goed advies wat ik kreeg en geprobeerd de rest hier los te laten. Ik vind het erg lastig, maar het komt vast wel goed hier thuis. Ik ga vijf dagen mijn lieve mannetje en kids achter laten voor een weekje gezelligheid in Nijmegen. Dit is het derde jaar dat ik ga lopen en ik heb er zin in. Morgen ga ik mij als eerste aanmelden op het wedren en even de sfeer proeven in de stad. Daarna ga ik richting camping waar ik de eerste nacht bij mijn oom en tante ga slapen. De rest van de week slaap ik op dezelfde camping bij mijn grote neef. Deze bikkels lopen allemaal met gemak de 50 km. Ik ga 40 km. per dag lopen en hoop daar leuke mensen te ontmoeten en lekker weer te hebben. Tevens ben ik helemaal voorbereid om mezelf te vermaken met een ipod voor muziek, een extra batterij voor mijn telefoon en aansluiting op mijn laptop om op een wifi-vrije camping toch mijn blog te kunnen schrijven. Ik hoop dat jullie mij de komende dagen gaan volgen en mij door de moeilijke momenten heen zullen slepen, want die zullen er ook vast komen. Fijne dag allemaal en tot morgen!
Groeten een goed voorbereidde mama

Je kunt mij volgen via een app 4follower. Het nadeel is dat je voor deze app moet betalen. Mijn loopnummer is 40-W-467.

Rennen, vliegen, hollen.....

Nog even een verjaardag van een juf, een dansuitvoering, voorbereidingen voor scoutingkamp, laatste zwemles. Ja het hoort er allemaal bij zo aan het aan het einde van het schooljaar. Het lijkt wel of we allemaal het hele jaar naar die weken toeleven en pas dan echt iets gaan doen. En dan moeten we dus rennen om alles op tijd af te hebben, ingeleverd te krijgen en noem maar op. Ook ik heb daar dit jaar weer last van. En ieder jaar neem ik mij voor mezelf goed voor te bereiden, maar soms ben je afhankelijk van anderen en lukt het gewoon niet. Dit jaar is het net als vorig jaar een drama aan het einde van het schooljaar omdat ik er zelf de laatste week niet ben. Ik heb namelijk mijn Vierdaagse weekje. Dat betekent dus dat ik nu, gelukkig ben ik vrij, dubbel zo hard moet rennen, vliegen, hollen om alles een week eerder af te krijgen. Dus ben ik deze week al bezig alles af te ronden en klaar te leggen zodat iedereen zijn of haar ding kan afronden. Ben ik kleding aan het maken voor kamp, verjaardagscadeautjes aan het knutselen, maar ook een boodschappen lijst voor volgende week maken, een lijst maken wie wanneer waar moet zijn en waar en wat er volgende week gegeten wordt. Tja ik weet wat jullie nu denken, dat zoeken ze zelf maar uit. Maar dat kan ik helaas niet. Ik wil het allemaal geregeld hebben in mijn hoofd zodat ik volgende week met een gerust hart kan gaan lopen. En bovenop alles ben ik bezig met de voorbereidingen voor de Vierdaagse zelf. Dat betekent langzaam aan spullen klaar gaan zetten, een outfit bedenken, contact opnemen met de familie over mijn slaapplaats. Outfit heb ik vandaag gekozen. Ik loop met roze compressiekousen aan, dus daar moet wel iets passends bij en volgens mij is dat gelukt. Oordeel zelf maar.

Vanaf volgende week probeer ik dus dagelijks te bloggen vanuit Nijmegen. Hier zal ik bij mijn familie, die mij besmet hebben met het Vierdaagsevirus, verblijven op de camping. En zal ik 's avonds proberen jullie op de hoogte brengen van al mijn belevenissen daar. Dit jaar zal het voor mij ook anders zijn dan voorgaande jaren omdat ik voor het eerst zonder wandelpartner ga lopen. Dit betekent natuurlijk niet dat ik alleen loop, maar het zal toch anders zijn. Dus ook best spannend, maar dat komt vast wel goed. Ik ga lekker aftellen......nog 7,5 dag......
Groetjes een drukke mama

Falen of wijsheid?

Zoals de meesten van jullie weten ben ik momenteel aan het trainen voor de Vierdaagse van Nijmegen. Dit jaar ga ik voor mijn derde medaille. Gisteren en vandaag liep ik als voorbereiding hierop mee aan de tweedaagse van Amersfoort. Een tocht die bekend staat als een zware tocht. Gisteren hadden we prima weer en hebben we heerlijk gewandeld. Veel door de bossen en over militair terrein. Veel ongelijke paden, heuvels en mul zand. En iedereen om ons heen was het er wel over eens dat het best een pittige tocht was. Maar ondanks het gebikkel waren wij ruim op tijd binnen. Op naar huis, eten, slapen en ons opmaken voor dag twee. Vanmorgen vroeg op en weer naar Amersfoort. Net na de start kreeg ik last van mijn been. Mijn shinsplints, een blessure die ik door het hardlopen heb opgelopen, liet duidelijk merken dat dit niet de bedoeling was. Het was nog prima te houden, dus ik liep gewoon lekker door. Het weer en de sfeer waren goed en ik laat me niet zomaar kennen. Kom nou, vorig jaar heb ik de Vierdaagse ook met veel blaren en pijn gelopen, en dat ging toch ook? Maar dan wordt het langzaam pijnlijker en ga je naast de strijd met jezelf en je lichaam ook een discussie met jezelf aan. Wat moet ik doen? Stoppen? Maar dat wil ik helemaal niet, ik wil door, ik moet door! Maar ja als ik doorga en de pijn wordt erger? Stel dat ik daardoor langere tijd last heb, is dat het me allemaal waard? Pffff doodmoe werd ik van mezelf, en de enige die deze beslissing kon nemen was ik zelf. Bij ieder rustpunt moest er gestopt worden.....hmmmm. Na 23 km. heb ik besloten om te stoppen en niet twee keer veertig te lopen, maar in twee dagen 63 km. Een man die naast me zat zei:"Tja het is makkelijker te beslissen om door te lopen dan te stoppen". Nou inderdaad! Mijn gevoel zegt dat ik gefaalt heb, maar mijn lichaam zegt dat het verstandiger was nu te stoppen. Maar ik begrijp nu wel de mensen die, om wat voor reden dan ook, naar hun lichaam moeten luisteren maar dat o zo moeilijk vinden. Nu nog hopen dat ik de juiste beslissing heb genomen en dat mijn lichaam snel hersteld zodat ik over een maandje wel aan de start in Nijmegen sta!
Een vermoeide maar aftellende mama
(nog 23 dagen)

WK koorts

Binnen een week gaat het WK van start. Al weken kleuren alle winkels oranje en proberen ze iedereen klaar te stomen voor het voetbal. De vlaggetjes zijn niet aan te slepen en ook alle "gratis" acties van de supermarkten zijn weer begonnen. En iedere keer als er een EK of WK aan zit te komen denk ik, als niet voetbalkenner, nou ik doe er niet aan mee. Al die onzin, hou toch eens op. Maar op de één of andere manier blijk ook ik wel gevoelig blijk te zijn voor de kleur oranje. Dus ook hier in de straat en in de tuin hangen de mooie oranje vlaggetjes te wapperen. En ook hier doen we mee aan de spaaracties van de supermarkten. In al die jaren dat wij kids hebben zijn er al zoveel acties voorbij gekomen, maar deze poppetjes hadden we natuurlijk nog niet. De oranje shirts zijn al van zolder gehaald en de schmink is gecheckt. En ook dit jaar wordt er met familie en vrienden weer voetbal gekeken op een groot scherm op de boerderij. Gezelligheid alom dus tijdens het WK. Maar toch blijft het vreemd dat ik, iemand die niets om voetbal geeft, toch vóór het WK alweer om is en net zo hard meedoet met al die gekkigheid.En ik moet je eerlijk bekennen dat ik het, nu het bijna zover is, ook allemaal weer erg leuk vind. En natuurlijk hoop ik net als iedereen dat die gekkigheid in Nederland een maand gaat duren. Dus ik wens het Nederlands elftal veel succes. Zet hem op jongens! En iedereen die net als ik gaat genieten van de gekkigheid en het voetballen. Geniet van de wedstrijden en maak veel lol, want daar gaat het uiteindelijk om!
Groeten van een "tijdelijke" voetbalmama

Loom

Het was ergens afgelopen herfst dat mijn dochter thuis kwam uit school en aangaf dat zij tien euro uit haar spaarpot wilde halen voor iets heel leuks. De vader van een klasgenootje was in Amerika geweest en had een apparaatje meegenomen waarmee je elastieken armbandjes kon maken. Heel gaaf zei dochterlief. Ik zag het niet zo zitten en vond het zonde van haar zakgeld. Maar madame vond echt dat het de moeite waard was en kocht het apparaat, loom genaamd. De eerste armbandjes waren snel gemaakt en samen met vriendinnen werd er steeds gekeken naar nieuwe ontwerpen. Tot de elastiekjes op waren....en nu....nergens waren die dingen te krijgen. Gelukkig vonden wij ze, tijdens een weekend weg, in Duitsland. Nu, dik een half jaar later, is iedereen aan het loomen. . Armbandjes werden beestjes, boekenleggers, telefoonhoesjes en riemen. Facebook staat er vol mee, Youtube staat bol van alle tutorials en de kids hebben allemaal looms, elastiekjes en natuurlijk niet te vergeten de opbergdozen. Die opbergdozen is een geval apart, want die zijn in de verste verte nergens meer te krijgen. De vakkenvullers bij de Action hoorde ik van de week voor de zoveelste keer zeggen: "Nee mevrouw die hebben we niet meer, en worden voorlopig niet geleverd.....tja al dat loomen he" Dan krijg ik bijna medelijden met al die kluspapa's of freubelmama's die deze dozen hard nodig hebben. Ik hoop eerlijk gezegd wel dat ze snel weer leverbaar zijn zodat ik straks al die mooie creaties op kan bergen als deze rage weer over is.
Groeten van een "loom" mama

Voor alles is een eerste keer!

Zoals de titel al zegt moet voor alles een eerste keer zijn. Zo dus ook voor mijn blogs. Vanaf vandaag wil ik gaan proberen om al mijn belevenissen op te schrijven. Ik kan zo genieten van andere mama's die dit doen, leer erg veel van creatieve mensen en lig geregeld dubbel van het lachen bij het lezen van blogs. Daarom trek ik de stoute schoenen aan en ga het ook eens proberen....