Het einde van het jaar komt in zicht

Terwijl we de eerste sneeuw al hebben gehad en de oliebollenkramen hun positie weer hebben ingenomen. De kerstbomen alle huizen verlichten en de kerstborrels al gepland staan. Tikt de tijd door en tellen we langzaam de dagen af naar een nieuw jaar. Dus is het nu de tijd om weer terug te blikken op het oude jaar.

2017, een jaar met vele hoogte en vast ook wat dieptepunten. Het jaar waarin we geregeld opgeschrikt werden door aanslagen en schietpartijen op alle plekken van de wereld. Micheal van Gerwen voor de tweede keer de PDC World Darts Championship won. Nederland twee panda's kreeg. Wat me er gelijk aan herinnerd dat we daar nog eens een keer moeten gaan kijken. En het jaar dat het Nederlands damesvoetbalteam Europees kampioen werd. Wat een magisch moment was dat zeg! Mijn kinderen wegliepen met de nieuwste rage...een spinner. Ik heb het nooit echt begrepen, en wat met de meeste rages gebeurt...ze verdwijnen ver weg in een lade. Despacito een grote zomerhit werd. Een heerlijk nummer waarvan niemand de tekst juist kon meezingen. Maar helaas ook het jaar waarin Anne Faber door één of andere gek van het leven werd beroofd. En je als ouder je toch weer zorgen gaat maken over de veiligheid van je eigen kinderen. Alhoewel ik overtuigd blijf van het feit dat je je kinderen nooit helemaal kunt beschermen voor zo'n gek...helaas.

Dit was ook het jaar waarin onze oudste draak een hoop meemaakte. Zo begon hij met zijn autorijlessen. En heeft ondertussen al heel wat ervaring opgedaan. Deed hij eindexamen voor zijn havo. Sloot hij deze periode af met een geweldig gala, waar ik als moeder naast mijn schoenen liep. Daarna de diplomauitreiking. Zo bijzonder om dit allemaal mee te mogen maken. En als klapper is hij dit jaar begonnen aan de HBO-ict. Echt superstoer, alhoewel het voor mij wel een beetje abracadabra is wat hij daar allemaal leert. Maar ben supertrots op hem dat hij het zo goed doet en eindelijk ergens goed op zijn plek zit.

Onze meisjesdraak dit jaar de overstap moest maken naar een andere middelbare school, en wat zij geweldig heeft gedaan. Ze ging er vol nieuwe energie naar toe en heeft het enorm naar haar zin. Madame gaat dit jaar zelfs al in een paar vakken eindexamen doen. Daarnaast heeft ze ook een nieuwe groep geweldige vriendinnen om haar heen. Met de nodige feestjes die daarbij horen. Heerlijk dat ze zo geniet van haar puberleventje. Maar ook het jaar waarin ze een hoop heeft moeten trainen om mee te kunnen doen aan de Vierdaagse van Nijmegen. Op je veertiende in vier dagen tijd 160 km. lopen. Ik ben echt supertrots op deze prestatie. En wat was ze blij dat ze het gehaald had en haar eerste kruisje in ontvangst mocht nemen.

En natuurlijk niet te vergeten ons derde draakje. Die dit jaar feest vierde omdat zijn school 30 jaar bestond. Hij zijn zenuwen overwon en zijn eerste rit in de Baron maakte omdat hij lang genoeg was. Hij een steeds intiemere band kreeg met zijn mattie, en ze elkaar begrijpen zonder iets te zeggen. Tevens het jaar waarin hij voor het eerst competitie met de basketbal mocht gaan spelen. En zijn team het ook nog best leuk doet. Maar ook het jaar waarin hij, zonder dat hij het wist, voor de laatste keer genoot als "gelovige" van de Sinterklaasperiode. En nu op de hoogte is van het grote geheim van Sinterklaas.

En natuurlijk het jaar waarin ik zelf solliciteerde naar de baan die ik heel graag wilde en werd aangenomen. Uiteindelijk echt een topkeuze, maar heb wel erg moeten wennen. Heb nu het gevoel eindelijk een beetje mijn plekkie gevonden te hebben in het ziekenhuis. Wij genoten van een heerlijke vakantie in Tsjechië en Duitsland. En waarschijnlijk was dat de laatste keer met z'n vijven...maar we zullen zien. Ook het jaar dat wij een held op een wel heel bijzondere manier op een bijzonder plek mochten herdenken.
Maar ook het jaar dat de zaak werd overgenomen, en Dave weer begon te werken voor een baas en met collega's. En we zijn er allebei wel achter gekomen dat we dat erg fijn en prettig vinden. Iemand die met je mee kan denken of je kan helpen. Maar ook iemand die goedemorgen zegt en wil horen wat je het weekend hebt gedaan. Echt heel waardevol.

Ook dit jaar versturen wij geen kerstkaarten.
Daarom willen wij jullie via deze weg allemaal hele gezellige kerstdagen wensen. Geniet van een geweldig uiteinde en maak er een mooi feestje van!
En zorg dat 2018 een jaar wordt om nooit te vergeten. Wij hopen dat al jullie dromen en wensen uit mogen komen. Dat gaan wij ook proberen!

Wat een spanning

Wat kan er toch een spanning zitten in zo'n klein mensje.

Wij vieren al voor dag en dauw Sinterklaas. Dat kan ook niet anders met drie kinderen. Dus al 17 jaar spanning, al 17 jaar het Sinterklaasjournaal, schoenen zetten, gedichten en surprises maken en pakjesavond. De periode rond Sinterklaas is altijd gezellig en knus maar ook erg spannend. Komt de pakjesboot wel aan? Weet Sinterklaas ons huisje wel te vinden? Wat krijg ik van Sinterklaas? Ben ik lief geweest. Maar het was altijd nog wel te doen in huis. Totdat Maxim wat ouder werd en het hele verhaal voor hem ook begon te spelen. Sindsdien is de spanning te snijden in huis. Vanaf begin oktober totdat deze beste man weer vertrokken is naar Spanje. Hij is zo zenuwachtig en gestresst dat het bijna zielig is. Dus besloten wij vorig jaar dat Maxim het grote geheim van Sinterklaas maar moest weten. Alleen maar om hem te beschermen. Maar hij begon alweer zo vroeg dit jaar over Sinterklaas dat wij al snel doorhadden dat we eigenlijk te laat waren dit nog te bespreken. Dus hadden we besloten dat als hij zou twijfelen wij het alsnog zouden zeggen.

Een paar weken geleden werd hij door papa naar bed gebracht en ineens werd ik erbij geroepen. Maxim had een vraag. Zijn beste vriend had hem verteld dat Sinterklaas niet bestond. Papa wist niet zo goed wat hij hiermee aan moest dus werd ik erbij gevraagd. Met twee slaperige grote ogen keek hij mij aan. "Mam, mijn vriend zegt dat Sinterklaas niet bestaat. Is dat zo?" Och ik smelte helemaal weg en besefte me dat dit nog niet het juiste moment was. Hoe kunnen wij dit nu al voor hem wegnemen? Nee dat kon ik niet. Dus zei ik: "Wat denk jezelf mop?" "Nou, ik denk wel dat hij bestaat!" was zijn antwoord. Dat denk ik ook zei ik met een dubbel gevoel. Vanaf dat moment zat onze kleinste draak weer vol in het Sinterklaasverhaal. En heb ik nu af en toe spijt dat ik toen niet eerlijk ben geweest......

Dus zijn we alweer weken aan het aftellen. Zitten we vanaf afgelopen maandag alweer iedere avond voor de tv voor het Sinterklaasjournaal. Kijken we zaterdag naar de intocht en gaan we volgende week lekker naar het Oude dorp om te kijken of Sinterklaas Houten weer heeft kunnen vinden. Nog één keer, want volgend jaar zal deze kleine man niet meer geloven. Dus gaan wij er nog één keer volop van genieten. Maar nu weet ik ook weer heel goed waarom we hem het geheim wilden vertellen. Hij maakt zich zo druk over van alles. Aflevering 1 van het Sinterklaasjournaal bijvoorbeeld. Het boek van Sinterklaas drijft in het water en er is geen contact met de stoomboot. Ons draakje trekt dat bijna niet. Stijf van de spanning of er niets met Sinterklaas gebeurt is, echt sneu eigenlijk. En dat uit hij door druk gedrag en zich niet 'voorbeeldig'gedragen op school. Maar ach ja het is de laatste keer dus we hebben een beetje geduld met hem de komende weken en leven leker met hem mee.

Gisterenavond na het Sinterklaasjournaal zit dat mannetje weer vol spanning voordat hij naar bed gaat. Gelukkig is hij moe en slaapt hij snel. Als ik dan 's avonds naar bed toe ga en nog even bij hem ga kijken wordt ik toch weer blij. Ik ruik de lucht van een slapend, warm kind. Ik hoor de zware adem en zie een mannetje dat heerlijk ligt te snurken in zijn bed. Volledig ontspannen.

Dus ondanks dat hij de komende weken onder spanning staat ben ik blij dat hij 's nachts toch heerlijk kan ontspannen.

Lieve Justin

Het voelt heel raar deze brief naar jou te schrijven. Omdat ik jou niet, zoals velen om jou heen, al vijftien jaar kende. Ik heb je maar een paar jaar gekend, en eigenlijk alleen maar van de zijkant. En ik kan je vertellen grote vriend daar baal ik enorm van. Want alle verhalen die ik over jou heb gehoord, de foto's en video's die ik van jou heb gezien en de momenten die ik zelf met je mocht beleven zeggen genoeg over jou en je veel te korte leventje.
Je was een vrolijk ventje die iedereen om zijn vinger kon winden. Iedereen was gek op jou en wist je te bespelen met je geweldig mooie lach. Je was een doorzetter, een bikkel een held. Je ging door waar iedereen het op zou geven en zorgde ervoor dat anderen in jou en de toekomst geloofden. Nou Justin ik kan je vertellen dit alles heb jij gelukkig niet van vreemden!
Het afgelopen jaar was jij er niet meer en heb ik van dichtbij mee mogen maken wat dat doet met jouw gezinnetje. Jouw ouders en enorm stoere broer missen jou! En niet zomaar een beetje missen. Nee ze missen jou van hun haren tot hun tenen. En dat missen doet enorm veel pijn. Pijn die ze niet altijd toe willen geven, maar die ik echt wel zie en voel. Maar Jus wat mag je trots zijn op je ouders. Ik ken maar weinig mensen die zo'n groot gemis zo mooi verwerken. En natuurlijk is het niet altijd makkelijk en zijn er ook echte rotperiode's. Maar ze doen het maar wel allemaal. Van de mooie verhalen die wij allemaal mogen lezen over het verdriet van je moeder op facebook tot jouw verjaardag vieren in de Efteling. Ieder zwaar moment gaan ze op hun eigen bijzondere manier aan. En ik weet diep in mijn hart dat jij ze die kracht geeft om door te gaan en dit allemaal aan te kunnen.
O ja Justin en dan is er natuurlijk nog dat kleine mannetje, jouw broertje, die steeds groter en zelfstandiger wordt. Och jongen wat zou jij trots zijn op hem! Hij is al zoveel groter en wijzer dan een jaar geleden. En ik voel gewoon dat hij zoveel mooie karaktereigenschappen van jou in zich heeft. Dus met mijn kleine grote vriend komt het echt wel goed. En ik voel me trots dit van dichtbij mee te mogen maken.
Ik ben zo blij dat wij dit speciale weekend op Terschelling mogen zijn. Om zo dicht bij jou en je familie te zijn en ze te steunen tijdens dit zware weekend.
Justin ik hoop dat je genoten hebt van al het bier dat je gisteren hebt gekregen en niet dronken bent geworden. En daarna heb je vast genoten en gelachen om de wensballonnen die je ouders voor jou hadden geregeld vannacht. Vijftig ballonnen gingen de lucht in speciaal voor jou en voor je ouders om deze moeilijke nacht door te komen. Helaas hebben niet alle ballonnen jou bereikt. Maar ik hoop dat je vanaf je wolk hebt mogen genieten van iedereen die aan het stuntelen was met die ballon, en dat je begreep waarom we dit deden. Speciaal voor jou!

Lieve superheld, je hebt een speciaal plekje in mijn hart gekregen en ik zal je nooit vergeten. Jij zorgt ervoor dat jouw ouders en broer doorgaan en weer genieten van het leven. Proost lieve vriend op het leven!!!

52 weken fotoproject

Waar iedereen waarschijnlijk al dacht dat ik gestopt was met mijn project blijkt niets minder waar. Mijn doel was om iedere week een foto te maken van iets wat Dicht-bij-mij staat. En dat kan dus heel veel zijn. Maar merk dat ik het erg leuk vind portretten te maken en dan vooral van onze draken die bezig zijn met iets. Dus gewoon alledaagse dingen zodat ik aan het einde van het jaar een leuk boekje heb. Ik ben dus nog steeds bezig maar moest wel een inhaalslag met bewerken doen. Door mijn baan en drukke leventje is dit zo'n dingetje wat gemakkelijk naar de achtergrond geschoven wordt. Niet omdat ik het niet leuk vind of omdat het minder belangrijk is. Maar gewoon omdat ik soms opgeslokt wordt door het dagelijks reilen en zeilen van een gezin. Aan het begin van het volgende jaar wil ik echt een soort college maken van alle foto's die ik heb gemaakt het afgelopen jaar, zodat jullie allemaal mee kunnen genieten met die Dicht-bij-mij foto's. En ik kan al verklappen dat het erg leuk gaat worden. Hierbij wat willekeurige foto's die ik gemaakt heb. Op naar een compleet document aan het einde van het jaar!!!

Spannende tijden breken aan...

Hoe kan het gebeuren dat je je na een vakantie ineens een stuk ouder voelt dan daarvoor?

Voor de vakantie was alles "normaal", net als voorgaande jaren had ik twee schoolgaande pubers en een nakomelingetje die nog lekker op de basisschool zat. Nu, ongeveer twee maanden later voel ik me anders, ouder. Ik ben ineens moeder van een student!?!?! Dat voelt toch echt wel anders. Na zijn examen veranderde onze puber zich langzaam in een beginnend studentje. Inschrijving aan de HBO was compleet, OV pas werd aangevraagd, studiefinanciering geregeld en ga zo maar door. Het is echt grappig om te zien dat je kind door dit soort dingen zelf te doen en alles uit te zoeken ineens heel zelfstandig is en een wereld ingaat die nog verder van me afstaat. Maar dat is goed, zeggen ze hihi. Ik vind het heel stoer maar hoop dat het niet te snel gaat zodat ik er langzaam aan kan wennen.

Onze tweede puber begint van de week op een nieuwe school. En dat is natuurlijk retespannend als je 14 bent. Want ik weet uit ervaring dat je op die leeftijd niet echt heel erg sterk in je schoenen staat en overal over twijfelt. Maar ze heeft er erg veel zin in dus ik hoop dat het haar biedt wat ze verwacht. Maar dat komt vast wel goed, want als er iemand sociaal is en snel aan de klets is met mensen dan is zij dat wel.

Ons kleinste draakje gaat naar groep 5 en volgens hem krijgt hij de grappigste meester ooit dus dat wordt een topjaar! Wij, als ouders, zullen er bovenop zitten om geen dingen meer te missen en te zorgen dat ze hem behandelen zoals afgesproken. Omdat dat tot nu toe de beste manier bleek.
Daarnaast gaat er op zakelijk niveau ook het een en ander veranderen maar daar later meer over. Maar is natuurlijk ook best spannend.

Met andere woorden gaat deze "oude" moeder een hele spannende tijd tegemoet met haar gezin.

Vierdaagsekoorts slaat weer toe...

Na een week lang ons nichtje aangemoedigd te hebben bij de Tour de Schalkwijk is het aankomende week tijd voor een nieuwe sportieve uitdaging. Onze dochter van 14 vertrekt morgen naar Nijmegen om mee te lopen in de 101ste Vierdaagse.

Nadat ikzelf de Vierdaagse een aantal keer heb mogen lopen is een paar maanden geleden het idee ontstaan dat Gioya hem ook gaat lopen. Zij wilde dit al langer en wilde dit samen met mij gaan doen. Maar door een blessure kan ik hem dit jaar niet lopen dus dat idee werd snel van tafel geveegd. Totdat Romy zich meldde om ook te gaan lopen en zij wilde dit wel met Gioya gaan doen.
Dus werd er getraind in weer en wind. Beginnend met korte stukjes want wellicht werden ze helemaal niet ingeloot. Maar toen dit wel gebeurde werd er al snel begonnen aan de lange stukken. Zo hebben ze al heel wat kilometers gemaakt in de provincie. Hebben ze een heleboel ijsjes op onderweg. Maakten ze samen vele maffe filmpjes, en hebben ze elkaar beter leren kennen. En na het schoolkamp en het scoutingkamp is het dan morgen zover. Ze gaat ons weer verlaten en nu voor de Vierdaagse. Dus hebben we net samen alle spullen gepakt die mee moeten. En begin ik eindelijk door het nonchelante pubergedrag wat zenuwen te herkennen. Die zenuwen zijn heel normaal want het is natuurlijk iets heel nieuws en spannends waar ze aan gaat beginnen. Maar moppie het wordt iets wat je nooit meer zult vergeten en ik weet zeker dat het vast allemaal wel goed gaat komen.
Morgen gaat papa mee voor de aanmelding op het Wedren en daarna gaat ze naar het studentenhuis waar ze slapen. En dan gaat het vanaf dinsdag allemaal voor ze beginnen. De eerste dag zullen ze het met veel support van buitenaf moeten doen. Maar zo'n eerste dagje doen ze het vast heel goed. Vanaf woensdag zullen wij elke dag een plekje langs de route bemachtigen om ze live wat mental support te geven. Want uit ervaring weet ik dat dit heel fijn kan zijn.
En ik weet zeker dat het een geweldige ervaring gaat worden voor ze. Ik hoop dat ze niet te veel last krijgen van hun voeten of blessures. En dat ze zullen genieten van alles wat ze zien en meemaken, want dat het een hele ervaring gaat worden dat is zeker. Dames zet hem op en ik wacht op de eerste filmpjes van jullie!!!

De dames zijn te volgen via de 4Follower app. Het loopnummer van Gioya is 40T652. Daarnaast zullen ze van de week ook te volgen zijn en filmpjes plaatsen op hun eigen facebooksite Nijmeegse vierdaagse YOLOsquad 2017

Loslaten

Na een jaar voorbereiding en voor genieten is het morgen dan zover, onze kinderen gaan op kamp. Dat betekent voor deze Drakenmama weer een stukje loslaten.

Al sinds zijn zevende zit onze oudste draak op scouting. En meneer ging toen ook meteen op scoutingkamp. Doodeng vond ik het, maar ik had er ook alle vertrouwen in dat het wel goed zou komen. En dat kwam het natuurlijk ook. Ook de jaren daarna ging hij mee op scoutingkamp en ging hij zelfs een paar keer hiken terug naar huis. Zijn zusje en broertje belandden ook bij de scouting en gingen dus mee op kamp. En het gevoel dat ik het in het begin zo eng en spannend vond werd later vervangen voor een gevoel van vertrouwen. De kinderen slapen een aantal keer per jaar op de scouting. En tijdens die weekenden worden ze losgelaten door de geweldige leiding en mogen ze groeien naar zelfstandigheid.
Daar waar je de eerste jaren in een kamphuis slaapt, de boodschappen gedaan worden en er eten gekookt wordt. Wordt er een paar jaar later van je verwacht dat je zelf een tent opzet en eten kookt. Iets wat mij enorm heeft geholpen de kinderen thuis ook zelfstandig te maken. Als ze het daar kunnen, mogen en doen dan kunnen ze dat thuis natuurlijk ook. En bij de oudste pubers moeten ze alles zelf doen. Van de kamplocatie uitzoeken, tot regelen dat je er komt. Het eten verzorgen tot de activiteiten uit kiezen en betalen. Nou dan blijkt dus dat meneer echt al veel meer kan dan ik vermoedde. Het is goed dat ik dat nu weet hihi...

De oudste is nu zelfs leiding over de jongste draak hier in huis. Dus hij gaat morgen mee om hun kamp te begeleiden. Dat betekent dat er morgen drie kinderen hier op kamp gaan. En onze oudste zelfs een week later nog een keer een week met zijn eigen groep.
Ondanks dat de voorbereiding en het pakken dit keer een hoop stress opleverde bij iedereen staat nu alles gepakt en bezakt klaar om morgen mee te nemen. En wens ik al onze kids een hele gave week met elkaar. Maak vrienden, heb plezier, zorg ervoor dat je groeit, doe geen dingen die ik ook niet zou doen, of juist wel, controleer jezelf en anderen op teken, wordt smerig en laat ons bovenal trots op jullie zijn!

Deze Drakenmama zal morgen met een zonnebril bij de bus staan, want ook ik vind loslaten nog steeds erg moeilijk. Maar ik weet dat dit het beste is voor onze kids en weet dat ze hierdoor gaan groeien en zelfstandig worden.

Onbeschrijfelijk

Onbeschrijfelijk was de benefietshow waar wij vanmiddag bij mochten zijn...
En toch ga ik proberen het gevoel te delen.

Vandaag was de benefietshow ten goede van het WKZ en ter nagedachtenis aan die grote held. En wat een geweldige show was dat zeg. Ik wist natuurlijk van tevoren al dat het een show werd om nooit te vergeten, maar dit had ik echt niet verwacht. Alle sprekers, dansers, zangers en aanwezigen hadden maar één doel. En dat was voelbaar. Alles wat gedaan werd was voor die ene grote held. De Dancing Queens die ik heb ontmoet op Terschelling en bij mij al een diepe indruk achterlieten waren geweldig. Zij dansten de sterren van de hemel en mogen zeker trots op zichzelf zijn. Zoveel dansen in één show neerzetten en dat allemaal doen voor dat ene mannetje, jullie grootste (en enige) fan die er voor het eerst niet meer bij was. Wat hebben jullie alles mooi in elkaar gezet en mooi vertoont. En ik weet dat jullie naast het vele oefenen ook superveel voor jullie choreograaf hebben gedaan. Wat een bijzondere club meiden zijn jullie!!!

De Rebels...wat een kanjers zijn dat! Hun wedstrijd afzeggen om hier te mogen dansen. Hoe bijzonder is dat. En wat kunnen die kids dansen zeg. Zij mogen zeker trots op zichzelf zijn. En wat is het bijzonder om te zien dat deze kinderen ook geëmotioneerd raakten door alle verhalen die zij hoorden en de dans die zij dansten.

De dans die speciaal in elkaar gezet was voor die grote held door het nichtje en de oud leerling. Jeetje jongens wat hebben jullie mij weten te raken. IK heb het nog niet eerder gehad dat een dans mij tranen bezorgde, maar bij jullie hield ik het niet droog. En toen de Rebels er ook nog eens bij kwamen en stil stonden bij die grote held...slik...wat een moment was dat zeg. Ik zei al het is onbeschrijfelijk, maar die muziek, die intense dans, het gevoel.....kippenvel over mijn hele lichaam. En ik weet dat ik niet de enige was die dat gevoel had.

En last but not least...de dans van mama voor haar zoon. Pffff........Ik heb geprobeerd het te filmen, maar dat lukte niet. Na tien seconden moest ik mijn telefoon wegleggen omdat ik meegenomen werd in een prachtig verhaal. Een verhaal vol passie en emotie. Emotie voor de danseres maar ook emotie bij het publiek. Wat een heftig verhaal wat jij daar zo mooi in een dans weet neer te zetten. En wat wist je me weer te raken. En niet alleen mij. Ons jongste draakje vertelde net in vertrouwen dat hij echt moest huilen bij jou dans. In één woord geweldig.
Lieve vriendin wat ben ik trots op je dat je dit allemaal hebt georganiseerd. Dat heb je toch maar weer even geflikt. Naast al het verdriet en de zorgen die jullie thuis hebben. En wat hebben jullie een hoop geld opgehaald voor het WKZ. En wat een geweldige meiden heb je om je heen staan. Wees daar maar zuinig mee. En meiden let een beetje op jullie choreograaf de komende tijd. Dat zal ze zeker nodig hebben!

Lieverd rust uit en kom bij en van de week maar even bijkletsen met een bakkie koffie of een glaasje wijn!

De ellende van een vakantie boeken

Elk jaar in december, als ik mijn vakantie aan moet vragen, begint het al te kriebelen. Waar gaan we volgend jaar op vakantie? Wat willen we zelf en, wellicht nog belangrijker, wat willen de kinderen? Vorig jaar werd duidelijk dat ze alle drie nog een keer naar Tsjechië wilden. Mooi! Ook wij wilden dat nog wel een keer dus de vakantie werd geboekt. Makkie dit jaar. Tot bleek dat er geen koelkast voor ons beschikbaar was. Iets wat ik toch wel erg handig vind. Dus werd onze vakantie afgezegd en moesten we op zoek naar iets anders.

En daar begint de ellende. Discussies van gaan we wel of gaan we toch niet op vakantie? Gaan we dagjes uit of pakken we een paar dagen een hotel? Gaan we naar het buitenland of blijven we in Nederland? Wordt het een camping of gaan we naar een huisje? En wat doen we met Saar?
Het zoeken naar een vakantie op internet vind ik aan de ene kant superleuk. Lekker kunnen voor genieten op de zomer. Maar aan de andere kant zie ik door de bomen het bos niet meer. Elke camping ziet er leuk uit. Maar is er genoeg te doen voor twee pubers en een jong draakje? Dan denk ik weer tja waarvan maken die pubers nu echt gebruik? In Tsjechië is eigenlijk helemaal niks en die vakantie vinden ze geweldig! En als ik dan denk een leuke camping gevonden heb dan geeft Zoover weer een slecht cijfer. En ja ik weet dat ik de beoordelingen niet allemaal moet geloven, maar als de meerderheid negatief spreekt gaat het hem niet worden.
Het is nu juni en onze vakantie is nog steeds niet geboekt en dat alles omdat ik gek wordt op het internet en gewoon geen keus kan maken. Straks is alles vol dus er moet nu echt wat gebeuren. Dit weekend ga ik er eens goed voor zitten en ga ik op zoek. En hoop ik toch echt eindelijk een keer wat te kunnen boeken. Want het is wel duidelijk dat we weg willen...maar waar naartoe?????

Wilhemina Kinder Ziekenhuis WKZ

Zoals velen van jullie weten werk ik sinds een paar weken in het Wilhelmina Kinder Ziekenhuis (WKZ) in Utrecht. Momenteel ben ik werkzaam op de kraamafdeling, maar als ik een beetje ingewerkt ben ga ik ook op de verloskamers werken. Maar dat inwerken is wel een dingetje. Het zorgen voor kraamvrouwen, hun partners en die lieve baby's, dat lukt me allemaal wel want dat is niet heel anders dan in de thuissituatie. Maar alles daarom heen is echt een wereld van verschil. Ik heb dus al heel veel geleerd en zal, denk ik, nog weken wellicht maanden nodig hebben om alles eigen te maken op deze afdelingen. Van heel veel lieve en leuke collega's, die ik eerder natuurlijk helemaal niet had, tot verschillende computersysytemen om alle patiëntgegevens bij te houden. Van mensen opnemen op de afdeling tot mensen ontslaan naar huis. Van feedbackformulieren en aftekenlijsten tot E-learnings. Van Nicu's tot MC's. Maar ook gewoon het zoeken naar luiers en doeken en het uitzoeken hoe de vele protocollen werken. Dus na een werkdag zit deze Drakenmama al gapend vermoeid op de bank bij te komen van een indrukwekkend dagje. En dan te bedenken dat het eigenlijk nog helemaal niet echt druk is geweest op de afdeling..... Maar ondanks dat alles nieuw is en ik bekaf ben na een dagje werken kan ik jullie nu al zeggen dat ik het echt zo leuk vind daar! Juist dat andere, dat nieuwe dat trekt enorm. Ik wil juist al die nieuwe dingen leren en eigen maken. Dit is echt die uitdaging waar ik op zat te wachten! En wat een superleuk team staat er op de afdeling. Ik heb al veel mensen mogen ontmoeten. En dan hoop ik maar dat ze mijn naam onthouden hebben, want ik die van hen nog niet. Er lopen hier namelijk zoveel mensen. Kraamverzorgenden, verpleegkundigen, gynaecologen, medisch verloskundigen, verloskundigen, teamleiders, en dan nog de mensen van andere afdelingen die iemand komen halen of brengen. Maar allemaal leuke en positieve mensen die allemaal voor één doel gaan en dat is te zorgen dat moeder en kind goede en passende zorg krijgen. En al deze mensen zijn allemaal even vriendelijk en behulpzaam. En ik kan je zeggen als nieuweling is het erg fijn dat je geholpen wordt als je het computersysteem niet helemaal begrijpt of als je weer eens verdwaalt bent in het doolhof van het WKZ.

Dat het WKZ een bijzonder ziekenhuis is wist ik natuurlijk al voordat ik ging solliciteren. En dat de mensen die er werken stuk voor stuk kanjers zijn wordt nu toch ook echt bewezen. Vrienden van ons hadden het er altijd al over dat hun zoon werd verzorgd door kanjers. Nou dat weet ik wel zeker. Voor al deze kanjers in het WKZ, met name op de afdeling Eekhoorn gaan zij een benefiet dansshow organiseren, ter ere van hun held Justin. De kaartjes voor deze show waren binnen no-time uitverkocht maar je kunt nog steeds geld doneren voor dit fantastische doel, deze fantastische lieve mensen en de afdeling Eekhoorn van het WKZ.

Ik zeg doen!

Steun deze actie voor het WKZ en voor die geweldige held Justin!

Mooie dochter

Vandaag wordt je 14 jaar. Je bent een prachtige blonde, lange meid en een echte puber. Je geniet van het leven en doet lekker je eigen ding. Niets om je zorgen over te maken zou je zeggen. Maar er zijn ook zoveel gevaren in jouw wereld. Gevaren waar ik je graag voor zou beschermen maar die je toch ook zelf een beetje moet gaan ervaren. Ik doe mijn best je voor te bereiden op deze wereld en jouw toekomst.

Je bent zo'n mooie meid. En ook al ben je nu in een leeftijd dat je waarschijnlijk, net als iedere puber erg onzeker over jezelf bent, laat nooit iemand zeggen dat je niet mooi bent. Waarschijnlijk is deze persoon alleen maar jaloers op je en probeert je naar beneden te halen alleen maar om er zelf beter van te worden. Maar sta daar boven! Wees trots op jezelf en laat een ander daar nooit verandering in brengen.

En als jij in de spiegel kijkt zul je waarschijnlijk niet altijd voldoen aan het ideaalbeeld. Maar lieve schat ik weet uit ervaring dat het ideaalbeeld niet bestaat. De jongens uit jouw klas en om je heen zullen verwachten dat je eruit hoort te zien als een topmodel. Maar onthou dat je prachtig bent zoals je bent! Zoals al je vriendinnen ook prachtig zijn. Ieder op haar eigen manier, maar dat maakt jullie nu juist zo bijzonder anders allemaal.
Blijf vriendinnen met meiden die jou respecteren en altijd achter je zullen staan. En probeer niet jaloers te zijn op anderen. Je weet nooit wat voor ellende iemand heeft achter dat o zo mooie muurtje.

Ontwikkel al jouw goede eigenschappen en blijf zoals je bent. Niemand heeft het recht zich aan jou op te dringen. Niemand heeft het recht op een respectloze manier met jou om te gaan. Praat met me als je het gevoel hebt dat dit wel gebeurt. Schaam je hier nooit voor. Zeker niet als iemand tegen jouw wil iets met jou doet. Dreig desnoods met je grote of kleine broer, je grote neef of als het echt moet met je vader of mij hihi. Wij zullen er staan als het nodig is. Durf ook nee te zeggen. Of heel hard te gillen. En alsjeblieft praat met me, ik zal mijn best doen je te begrijpen. Bovendien zal ik je altijd kunnen helpen, ook al denk jij soms van niet.

Maar lieve schat mijn allerergste nachtmerrie is wat er kan gebeuren op het internet. Dus wat er ook gebeurt, echt wat er ook gebeurt, stuur nooit naaktfoto’s van jezelf naar je veel te jonge vriendje, je veel te oude vriendje of je beste vriendin. Strip nooit voor een webcam of voor die gast op zijn scooter die altijd bij jouw school staat. Doe dat niet, loop dan liever hele dagen in je blootje door ons huis. Doe dat niet en dan komt alles helemaal goed. Dat beloof ik je.

En natuurlijk moet je op de eerste plaats gaan genieten van je heerlijk puberleven. Wees onzeker over het proefwerk dat je moet leren, over of die leuke jongen je wel ziet staan, over je sportprestaties of, of dat nieuwe jurkje dat je hebt gekocht je wel staat. Wees onzeker over tijdelijke omstandigheden, maar nooit over jezelf!

P.s.: Had ik al gezegd hoe mooi je bent? Gewoon zoals je bent?

Wat een eyeopener

Ik ben absoluut geen lezer. Maar toen ik dit boek zag dacht ik die moet ik hebben!
Maar ja 250 pagina's voor een niet-lezer is een hele klus. Maar ik hoop dat ik dat het me lukt dit boek, het liefst zo snel mogelijk, uit te lezen.
Ik heb geregeld botsingen met mijn temperamentvolle maar o zo prikkelgevoelige draakje. Ik ben zelf een overenthousiaste moeder die lekker impulsief te werk kan gaan. En steeds maak ik weer dezelfde fout. Dan wil ik graag iets laten zien terwijl meneer druk is, stel twee of soms drie vragen tegelijk en zet een muziekje aan terwijl hij zich net aan het concentreren is. Dit leidt geregeld tot boze reacties of explosies vanuit zijn kant.
Nu ik dit boek aan het lezen ben wordt ik behoorlijk met mijn neus op de feiten gedrukt en leer ik dat mijn acties niet echt slim zijn. Natuurlijk wist ik dit al maar dit gaat zo in tegen mijn eigen gevoel dat ik geregeld weer terugval in mijn enthousiaste gedrag. Vanaf nu ga ik proberen nog maar één ding tegelijk te doen, geef informatie die past bij het moment en focus mij op echt contact met mijn draakje. Dit zal mij echt niet in één keer lukken en ik zal nog vaak op mijn tong moeten bijten, want voor mij voelt het zo onnatuurlijk dat je niet meerdere dingen tegelijk kan processen. Ik hoop dat mijn draakje nog even geduld met mij heeft tot ik het boek uit heb en hem meer en meer doorkrijg, begrijp en ermee weet om te gaan.
Daarna hoop ik dat mijn draakje rustiger en blijer zal worden. Ik weet dat mijn gemoedstoestand van invloed is op het gedrag van mijn draakje. Maar dat mijn "Ikje" ons zo tegenwerkt is behoorlijk confronterend en frustrerend.
Tevens wil ik ervoor gaan zorgen dat iedereen die dichtbij hem is weet wat fijn voor hem is zodat zijn leventje een stuk leuker en makkelijker wordt!!!

Omdat ik geen lezer ben zou het fijn zijn als ik dit boek in gesproken vorm had, dan was ik er sneller doorheen en zou het hier wellicht sneller beter gaan. Helaas is dit niet zo dus zal het nog wel even duren voor ik klaar ben. Maar ik doe mijn best...Dus lief, temperamentvol draakje heb geduld met me!

It started with a kiss...25 years ago...

Al drie maanden was ik verliefd. Eerst op een foto en later echt op jou. Je hoort weleens dat liefde op het eerste gezicht niet bestaat. Nou ik kan je vertellen dat dat wel degelijk bestaat. Ik heb drie maanden achter je aan gelopen, je de grootste valentijnskaart gestuurd die ik kon vinden en uiteindelijk op 6 maart 1992 kuste jij mij voor het eerst...

En vanaf dat moment begon ons nieuwe leventje. We waren nog erg jong en niet iedereen stond meteen achter onze relatie. Mijn moeder moest erg wennen aan jou. Je was voor haar op het eerste gezicht niet echt de ideale schoonzoon. Je droeg een oorbel, reed op een brommer en rookte. Nou niet echt dingen waar ik mee thuis mocht komen, maar ja ze accepteerde het en ging ervan uit dat die kalverliefde van ons niet lang zou duren. Tevens vond zij dat ik eerst een diploma moest halen en die jongens maar eens uit mijn hoofd zetten! Wat?!? Uit mijn hoofd zetten? Echt niet! Ik was verliefd en liet dit niet zomaar lopen!
We begonnen met een periode van dansfeesten, uitgaan in de Kleine Geer en briefjes sturen via jouw zusje. Van hele liefdesbrieven tot korte notities, jouw zusje was onze postbode en zorgde ervoor dat onze liefdesverklaringen aan elkaar veilig bezorgd werden. Aangezien jij al iets ouder was ging jij vaak stappen met vrienden. Dus was het eerst met mij afspreken waarna je met vrienden op pad ging. Ik heb vaak op je moeten wachten en een hoop geduld moeten hebben. Nu denk ik weleens: Dat ik dat allemaal heb gedaan.....
Na mijn middelbare school wilde ik eigenlijk als au pair naar Amerika. Mijn moeder zei toen heel wijs:"Nat als je nu weggaat ben je hem kwijt na een jaar." Ik ben dus gebleven en heb gekozen voor een vervolgopleiding en voor hem. Mijn moeder had je ondertussen beter leren kennen en jullie waren echte maatjes. En ik kan nu zeggen dat ze maar wat blij met je was.


De jaren verstreken en wij kregen een huisje aangeboden bij het winkelcentrum. Verhuizen terwijl de laatste Elfstedentocht op tv was is heel bijzonder en zal ik ook nooit vergeten. Maar het was ook eng. Het was namelijk overal spekglad, en verhuizen wordt dan best een uitdaging. We namen een hondje en vermaakten ons prima met z'n tweeën. Onze liefde werd sterker en het besluit werd genomen om te gaan trouwen. Er waren in die tijd genoeg mensen die het allemaal te snel vonden gaan bij ons, maar daar trokken wij ons niets van aan. En als ik achteraf terugkijk is het helemaal niet zo snel gegaan. We waren gewoon jong. Maar we hebben wel voor alles de tijd genomen. Als het goed zit dan zit het gewoon goed was ons motto. We verhuisden naar een ééngezinswoning en wilden heel graag kindjes. Binnen een paar jaar tijd waren we de trotse ouders van twee kinderen. Een jongen en een meisje, een koningswens zei men. Maar daar waren wij het nog niet helemaal mee eens. We verhuisden nogmaals naar onze huidige woning en mochten hier voor de derde maal ouders worden van een zoon.

We zijn nu 25 jaar verder
25 jaar lief en leed met elkaar gedeeld
25 jaar geven en nemen
25 jaar met hoogte en dieptepunten
25 jaar van kleine en grote problemen
25 jaar met hele mooie en helaas minder mooie herinneringen
25 jaar met opkomen en klaarstaan voor elkaar
25 jaar veel stappen vooruit en soms ook wat achteruit gemaakt
25 jaar lepeltje lepeltje in één bed
25 jaar lang genieten van de blikken in je ogen
25 jaar ergenis aan kleine dingen
25 jaar samen met mijn maatje
25 jaar iemand om van te houden

Maar helaas, zoals in iedere relatie, is het bij ons ook niet altijd rozengeur en maneschijn en kunnen we flink vlammen. Er zijn mensen die vroeger al zeiden: "Die twee blijven niet voor altijd bij elkaar, die hebben zo vaak woorden." Wij hebben geen woorden maar discussies. Wij komen graag allebei voor onze mening op en geven het duidelijk aan als we het niet met elkaar eens zijn. Maar ondanks dat het af en toe best kan vlammen hier zijn we nog steeds bij elkaar.

Vandaag 25 jaar geleden kreeg ik mijn eerste kus van jou en stond ik letterlijk in vuur en vlam! En dat vlammetje is nog niet gedoofd dus gaan we nog maar lekker een paar jaar door schatje. Op naar 25 jaar huwelijk dan maar!!!

Een echte ram

Mijn sterrenbeeld is ram. En het is niet zo dat ik alles geloof wat je over een ram leest. Maar steeds vaker herken ik mezelf in het karakteristieke beeld dat er van een ram is.

Een ram is bijvoorbeeld iemand die ondernemend is en sterke indrukken achterlaat. Een ram is spannend, levendig en spraakzaam. Ze zijn impulsief en denken vaak niet na voor ze handelen. Nou ik kan wel zeggen dat dit best wel aardig overeenkomt met de werkelijkheid. Iets wat ook lijkt te kloppen is dat rammen enthousiast zijn over nieuwe doelen. Jaaaaaa ik ben altijd enthousiast over nieuwe plannen. Dit kan bijvoorbeeld gaan over een nieuw dieet. Daar begin ik vol goede moed aan om er dan al snel achter te komen dat ik het niet doorzet. Want een echte doorzetter is een ram helaas niet. En ik merk dat ook op mijn blog helaas. Ooit begonnen met maanddoelen te stellen. Ik zou een jaar lang iedere maand een nieuw doel stellen. Ik begon hier, zoals jullie wel van mij gewend zijn, aan met veel passie en veel leuke ideeën. Uiteindelijk heb ik het maar vol gehouden tot mei. Ook dit jaar begon ik aan een nieuw doel. Het leek mij superleuk een fotoproject te gaan starten dit jaar. Iedere dag een foto in zwart wit. Dit zou iets worden waar ik later een boekje van wilde maken. Ik moest dit al snel veranderen van dagelijks naar wekelijks omdat dit voor mij, met een baan en gezin, niet vol te houden was. Maar zelfs iedere week lijkt me niet te lukken. Het is ook een samenloop van omstandigheden. Ik zit al een paar weken thuis met een blessure en maak niet echt veel mee. Dus leuke foto's zijn er niet echt bij. Maar ook hier mis ik een stukje doorzettingsvermogen helaas. Het is niet zo dat ik helemaal geen doorzettingsvermogen heb hoor. Ik heb ondertussen al bewezen dat ik dat wel heb. Zo heb ik natuurlijk al doorgezet toen ik besloot De Vierdaagse te gaan lopen. En dit heb ik zelfs vier keer gedaan. En heb ik me ingezet voor Vlinderkind en flink wat geld opgehaald. Maar het is wel frustrerend dat ik over zoveel dingen zo enthousiast kan zijn wat binnen no time niet zo boeiend meer is als het eerder leek.

Gelukkig heeft een echte ram ook goede eigenschappen waar ik me misschien wat meer op moet gaan richten. Zo zijn rammen optimistisch, enthousiast (maar niet te impulsief daarbij handelen), moedig, onafhankelijk en gul. Onder dat optimisme en enthousiasme zit een hoop onzekerheid waar ik eens wat mee moet doen.
Dus bij deze geeft deze ram aan te stoppen met het fotoproject omdat ik het niet boeiend genoeg vind om door te zetten. Aan de ene kant baal ik dat ik nu niet kan doorzetten, want fotograferen vind ik superleuk. Maar ik ben er ook van overtuigd dat je wel dingen moet doen die je leuk blijft vinden en waar je energie van krijgt. Ondertussen ben ik wel begonnen met het "stippen van servies", wat ik erg leuk lijk te vinden. Maar mijn man zei al weer terecht; "Voor hoelang?" We zullen zien schatje, we zullen zien....

Een jarig draakje

Vandaag is het dan zover. Vandaag wordt ons kleinste draakje alweer acht jaar. Dat is altijd wel een momentje om even terug te blikken. Want tja wat deed ik acht jaar geleden op dit tijdstip?

Acht jaar geleden moesten we op Valentijnsdag naar het ziekenhuis om eens te kijken of ons derde wondertje al plannen had om uit die veel te dikke buik te komen. Helaas was dit niet het geval en werd er besloten de bevalling in te gaan leidden. En wij mochten zelf beslissen wanneer dit zou gaan gebeuren. Dus gingen wij de volgende dag met een tasje en een maxicosi naar het ziekenhuis voor de geboorte van onze tweede zoon.
Het inleidden ging snel en ik zat al snel volop in de weeën. Ik denk dat ik acht jaar geleden op dit tijdstip mijn man vroeg wie ook alweer graag een derde kindje wilde?!?! Bevallen is namelijk niet echt mijn ding. Maar uiteindelijk werd einde van de middag een hele mooie baby geboren. Ons derde draakje, onze tweede zoon en wat heel duidelijk was ons laatste kindje!
Je was een superleuke baby die om alles lol had. Maar ook een baby die maar wat graag alles uit wilde proberen. Dit zette je door in je peuterpuberteit. En je hebt mama heel wat rimpels en grijze haren bezorgd. Gelukkig werden al die acties wat minder toen je naar school ging en je daar je ei kwijt kon.

En nu, acht jaar later, zit je alweer in groep 4 en ben je een heerlijk jong. Natuurlijk heb je een enorme lange gebruiksaanwijzing die ik stukje bij beetje begin te begrijpen. En baal ik nog steeds dat deze niet bij de placenta is meegeleverd. Maar je hebt ook zoveel eigenschappen waar een ander jaloers op zou worden. Je bent bijvoorbeeld heel behulpzaam, sociaal, zorgzaam, sportief, grappig, een knuffelkont, een durfal en een echte vriend. En ondanks dat wij door onze temperamentvolle karakters nog weleens kunnen botsen ben ik dol op je!
Ruim voor jouw geboorte waren er mensen om ons heen die zeiden: "Een derde? Daar moet je toch niet aan denken?" Nou ik ben heel blij dat wij bewust voor jou gekozen hebben en dat je er bent want ik zou je echt niet meer kunnen missen!

Vandaag mocht je trakteren op school, iets wat je heel spannend maar ook superleuk vind. Helaas kan mama er niet bij zijn. Maar wat zul je genieten als je al je klasgenootjes die heerlijke donuts voorzet. En wat zul je stralen als de klas voor je zingt en je met je vriend alle klassen langs mag gaan. En vanaf vandaag mag je dan ook een half uur later naar bed. Het idee is leuk. Ik ben alleen heel benieuwd of je het ook vol gaat houden, maar dat komt wel goed denk ik. Je wordt echt een grote jongen dus daar hoort later naar bed natuurlijk ook een beetje bij.
Lieve schat, geniet van alles vandaag en ik kijk al uit naar je kinderfeestje die we later in het jaar gaan vieren. Ik weet zeker, ook al vind je het wachten daarop nu al te lang duren, dat het een geweldig feestje gaat worden!!!!

Week 3 en 4 van het 52 wekenproject

Zo we zijn weer twee weken verder in het project dus hierbij weer twee foto's. Ik merk wel dat ik portretten echt het leukste vind om te doen. De andere dingen zijn zo niks zeggend. En ik moet erop letten dat ik me niet alleen focus op onze jongste draak. Het is natuurlijk heel makkelijk hem te fotograferen omdat hij het meest thuis is....maar de rest is net zo leuk om te fotograferen, maar daar moet ik meer moeite voor doen omdat die het na al die jaren niet zo leuk meer vinden.

Déjà vu

Vroeger was ik een enorme durfal. Als iemand zei:"Dat durf jij echt niet!" Dan was ik degen die aan moest tonen dat ik dat juist wel kon of durfde. Dit zorgde geregeld voor grijze haren bij mij ouders. Je kunt het zo gek niet bedenken of ik heb het wel gedaan of geflikt. En ik was altijd degene die vooraan stond als niemand durfde. Ik kan me nog een keer herinneren mijn moeder mee op schoolkamp ging en ik als enige van de klas in het topje van de boom zat, daar waar de takjes echt heel dun waren. Mijn moeder kreeg bijna een hartverzakking toen zij werd ingelicht hierover. En het ging ook geregeld mis, dus dan kwam ik met een gat in mijn broek of een natte broek thuis. Of nog erger, ik had weer eens wat gebroken...

Mijn moeder heeft mij vaak gezegd:"Ik hoop als jij kinderen krijgt, het net zulke donderstenen worden als jij. Dan zul je ook meemaken wat ik nu doe." Onze oudste werd geboren, een schatje eerste klas. Echt een kind uit een boekje wat eigenlijk nooit gekke dingen deed. Jammer ma, maar die wens van jou komt niet uit. Nummer twee werd geboren. Een echt meisje die de oren van je kop af kletste, net als mijn oma, maar verder was ze best lief. Ze haalde weleens wat uit, maar het was allemaal niet zo erg. En toen kwam nummer drie. Een klein druk vurig draakje dat geen uitdagingen uit de weg gaat en juist op zoek is naar die spanning. Iets wat zijn moeder dus ook graag deed. Dus al snel kwamen er blikken van mijn moeder van: zie je wil...Of wist ze mij keer op keer weer te wijzen op mijn acties als ik haar weer eens een spannend verhaal over zijn acties vertelde.

Het intieme gesprek op mijn moeders sterfbed zal ik ook nooit vergeten. Zij zei mij:"Dat nummer drie zoveel op mij leek en dat ze vaak van boven af zal blijven meekijken en lachen als hij weer eens wat uit zou spoken. Hij heeft dat echt van jou hoor. Je hebt nu ook een kind wat jou grijze haren zal bezorgen." Maar ik had net daarvoor van haar zus gehoord dat zij net zo erg of misschien wel erger was dan mij. En dat zij mijn oma grijze haren bezorgde. En dat als haar zussen iets niet durfde zij het wel even zou doen. Dus hij heeft het van mij, maar ik heb het van jou! Zij moest hier alleen maar om lachen. Weet je nog zei ze dat jij op het ijs fietste terwijl het nog flinterdun was? Mijn moeder was ingelicht door één van haar vriendinnen en ik werd van het ijs afgetrokken en met bijbehorende straf kon ik naar binnen. Tja ma dat weet ik nog wel....

Vandaag, na een paar dagen flinke nachtvorst liepen de eerste kinderen op school op het ijs. Op de terugweg naar huis heb ik natuurlijk heel duidelijk uitgelegd dat dat nog gevaarlijk is en dat meneer dat dus echt nog niet mag doen. Maar je snapt vast wel wie wij vanmiddag van het ijs moesten halen met een paar natte schoenen... En ook hij kreeg heel duidelijk te horen dat dat niet de bedoeling was. Maar wat een déjà vu momentje was dit....en wat zal ma boven ergens keihard hebben zitten lachen. Nou ma geniet er maar van! Dat zal ik ooit ook doen als hij kinderen heeft die zich zo gaan gedragen hihi

Project nu al aanpassen

Het jaar is nog maar net begonnen of ik moet mijn project nu al aanpassen. Waar ik van tevoren geen rekening mee had gehouden was dat je ook ziek kunt worden en dan loopt je project al snel in het honderd. Dit overkwam mij afgelopen dagen met als resultaat saaie binnenfoto's die weinig tot geen toegevoegde waarde hadden. Om dit te voorkomen heb ik vandaag besloten mijn project aan te passen naar 52 weken project. Ik heb veel liever 52 mooie foto's waar ik straks een mooi boekje van kan maken dan 365 halve foto's waar ik totaal niet achter sta. Hierbij de eerste twee foto's. Omdat ik in de vakantie moest werken ging ons jongste draakje een dagje naar opa. Einde van de dag ging ik hem ophalen en hij voelt zich al helemaal thuis in opa's nieuwe huisje. Ze zaten/lagen heerlijk te chillen. Samen naar de markt, maar niet voordat hij eerst wat nieuwe stunts op zijn stuntstep heeft laten zien. Het blijft toch lastig om een foto te maken van een dagelijkse gebeurtenis want het wordt al snel een "gemaakte" foto en dat wil ik zien te voorkomen. Zodra ik weer wat foto's heb plaats ik ze weer online!