En toen was 2019 alweer bijna voorbij...

Het jaar loopt alweer bijna op zijn einde dus hoog tijd voor een jaaroverzicht. Dit jaar waren er verschillende hoogte en dieptepunten in het leven van deze Drakenmama. Ik ga proberen terug te blikken op een aantal van deze punten. Mijn blogs van het afgelopen jaar stonden voornamelijk in het teken van de zorg om onze kinderen en mijn afvaltraject wat ik dit jaar gestart ben. Ik vind het fijn om dit soort onderwerpen met jullie te delen en kijk altijd uit naar jullie reacties. Door deze reacties wordt ik soms met mijn neus op de feiten gedrukt of iemand laat mij met andere ogen naar een probleem kijken. En dat kan heel verhelderend werken.
Die blogs zijn natuurlijk heel leuk maar hoe ging het nou eigenlijk echt met mij het afgelopen jaar? Mijn leven, mijn gezondheid, onze kids .....een terugblik op een bewogen jaar.

Onze kinderen (die ik sinds dit jaar geen draken meer mag noemen in mijn blogs)
Het leven met drie kinderen die steeds ouder worden zou, naar verwachting, steeds makkelijker moeten worden. Maar zo voelt het nog niet echt. Je merkt gelukkig echt wel dat ze zelfstandiger worden maar nog zeker niet alles zelf kunnen of mogen. Maar wat een oud-collega altijd tegen mij zei: "Kleine kinderen, kleine problemen. Grote kinderen, grote problemen". Ik hoopte dit nooit toe te hoeven geven. Maar ze had gelijk, dat is dus echt waar. Waar ik mij een paar jaar geleden nog druk kon maken over hoe ik mijn kinderen op tijd bij het sporten kreeg. Of hoe ik mijn kinderen uit elkaar moest krijgen als zij weer eens ruzie hadden. Tegenwoordig maak ik mij druk over kinderen die 's nachts, over beter gezegd 's ochtends nog niet thuis zijn. Dronken op een fiets zitten. Drinken terwijl het wettelijk (nog) niet is toegestaan. Maar ook over wie er fikkie heeft gestookt in het toilet. Dit alles zorgt ervoor dat ik regelmatig bij de Kruidvat te vinden ben om een nieuw pakje verf te halen om al die grijze haren die ik van ze krijg snel weer weg te werken. En dat gaat me steeds beter af. Natuurlijk geniet ik ook enorm van de kinderen hoor. Zo is het steeds leuker om met de oudste twee te overleggen en te discussiëren. En helpen zij onze jongste geregeld met huiswerk. Daarnaast is het heerlijk om te zien hoe Maxim zich ontwikkeld met basketballen en hij hier zo van geniet.

Hoogtepunten van dit jaar
Deze hebben ook voornamelijk met de kinderen te maken. Vooral Gioya heeft dit jaar een hoop hoogtepunten gehad. Zo leerde zij haar vriendje Jur kennen. Een leuke jongen uit Utrecht die heerlijk in onze familie past. Slaagden zij en Jur voor hun examen en hadden gala op school. Vertrok zij na haar examen naar Tsjechië om daar vakantiewerk te gaan doen en begon zij in september aan een nieuwe opleiding. Ik denk dat zij ook echt wel terugkijkt op een leuk en spannend jaar. Diémo had afgelopen jaar een tussenjaar maar heeft in die tijd flink gewerkt bij McDonalds en loopt daar nu rond als manager. Dat laat dus wel zien dat hij beschikt over een hoop kwaliteiten. En hij is zich gaan voorbereiden op zijn reis naar Thailand die steeds dichterbij komt. Het plan is dat hij daar gaat nadenken over wat hij precies wil met zijn leven. Dus wij zijn erg benieuwd wat Thailand naast al dat moois nog meer kan betekenen voor hem. Maxim had ook best een goed jaar. Hij werd dit jaar getest en daarmee zijn ze nu eindelijk op school mee aan de slag. Stapte over van basketbalvereniging en maakt grote stappen in het basketballen. En mag binnenkort mee naar een toernooi in Zweden.

Vakantie
Afgelopen jaar hebben we mogen genieten van een een heel bijzonder weekje Frankrijk. Het was wel wennen met één kind op vakantie in plaats van drie, maar we hebben enorm genoten. En volgend jaar gaan we Gioya opzoeken in Tsjechië. Want ja ze gaat weer vakantiewerk doen daar. Samen met een hele leuke vriendin. Aankomend jaar dus geen zes weken zonder Gioya, maar gaan we haar lekker opzoeken!

Mijn gezondheid en stress
Afgelopen jaar ben ik via de huisarts bij een GLI coach terecht gekomen om te kijken of zij mij verder kon helpen met afvallen en beter voor mezelf te zorgen. Hierbij ben ik mijzelf enorm tegen gekomen. Door de gesprekken die daar gevoerd werden kwam ik erachter dat mijn gedachtes niet altijd zo positief waren. En komen de zinnen als: Ik moet....., en ik ben niet goed genoeg steeds weer terug in mijn hoofd. Omdat dit een reden zou kunnen zijn dat het afvallen niet zo lekker gaat heb ik besloten hier wat mee te gaan doen. Momenteel krijg ik begeleiding om die zinnen in mijn hoofd uit te werken en een beetje te relativeren. Ik hoop door dit "probleem" op te lossen ik mezelf wat makkelijker kan accepteren en weer wat meer schijt aan de rest krijg. Uiteindelijk gaat het erom dat ik mezelf weer leuk ga vinden, van mezelf ga houden en niet doe wat anderen van mij verwachten of willen. Want daar wordt ik dus niet echt vrolijk van. We blijven lekker positef en gaan ervan uit dat dit in 2020 ook echt goed gaat komen.

Vrienden
Dit jaar onderging mijn beste vriendin een spannende operatie. Ik ben superblij voor haar dat het gelukt is. En ik ben nog blijer dat ze geen ernstige complicaties heeft gekregen. Haar doel was van de medicatie af te komen en dat is haar (bijna) gelukt. Ik ben zo trots op haar hoe zij dit allemaal aangepakt heeft en mee omgaat.
Daarnaast ben ik enorm trots op onze vriendengroep. En wat hebben zij veel voor ons gedaan het afgelopen jaar. Vrienden die ons door dik en dun steunen. Meedenken over beslissingen die genomen moeten worden. Vrienden die vast wel eens een oordeel over het één en ander hebben maar ons nooit veroordelen. Dat zijn vrienden! Binnenkort hebben we een nieuwjaarsborrel bij ons en zullen we deze vrienden bedanken voor alles wat zij doen!

Vooruitblik op 2020
Ik ga door met mijn afvaltraject. En hoop dat ik door de extra begeleiding die ik krijg weer wat positiever en niet zo gestrest in het leven sta. Dat ik mezelf weer vind en er weer sta! En als ik daardoor wat af ga vallen is het helemaal leuk. En zo niet dan moet ik mezelf leren accepteren zoals ik ben! Gaan we weer genieten van een mooi voetbalfeest op de boerderij, want Nederland is na zes jaar eindelijk weer eens van de partij op het EK.
Zullen we, net als voorgaande jaren, op blijven moeten komen voor Maxim. Zodat ze op school het beste uit hem blijven halen. Ook zullen wij in 2020 weer zorgen krijgen om onze kinderen die langzaam hun eigen pad gaan bewandelen. Maar iets in mij zegt dat er iemand op een mooie wolk ergens daarboven over ze waakt en zorgt dat ze altijd weer heelhuids thuis zullen komen.

Lieve lezers, bedankt dat jullie mijn verhalen lezen en ik hoop dat jullie dat zullen blijven doen. Daarnaast wil ik jullie allemaal leuke dagen toewensen. Kijk uit met vuurwerk en heel veel geluk en liefde toegewenst voor 2020!

Black out en kut roepen in de kerk...ik keur het goed!

Ik heb de periode voor kerst nooit leuk gevonden. Je bent druk met van alles en nog wat en o ja er moet ook nog gewerkt worden. Met de komst van de kinderen werd deze periode nog drukker want er werd natuurlijk ook kerst op school en later op de scouting gevierd. Dus helpt deze Drakenmama al vele jaren met het optuigen van de kerstbomen op school. Loop ik mee naar de kerkdienst, heb ik vele baksels gemaakt voor verschillende kerstdiners en probeerde ik er altijd voor te zorgen dat de kinderen op hun kerst best op school verschenen.

De oudste vond alles prima en ging netjes gekleed met zijn hapjes naar school, had een leuk kerstdiner en daarmee was het klaar. Bij nummer twee werd het allemaal wat uitgebreider. Zij wilde natuurlijk het pronkstuk van de klas zijn. Dus zat deze mama hier 's middags nagels te lakken, haren te krullen, glitters te spuiten en de nieuwe outfit nog te strijken. Wat een stress kan een kind hebben over zo'n kerstdiner. Ik was dus ook erg blij dat zij naar de middelbare school ging en dit zelf allemaal ging regelen. Nummer drie is een jongen dus die laatste jaren kerst met hem op de basisschool zouden een makkie worden. Nou niet dus!

Dit heerlijke ventje kan dus niet zo goed tegen nieuwe dingen en spannende gebeurtenissen wat ervoor zorgt dat hij in deze periode volledig in de stress kan schieten. Deze normaal stoere vent veranderd op zo'n moment in een onzeker jongetje wat vaak van gekkigheid niet meer weet wat hij moet doen. En dan vaak nog stoerder gaat doen wat helaas niet in altijd zijn voordeel is. Iedereen die hem kent prikt hier wel doorheen, maar "vreemden" begrijpen er niks van en zien hem dus als een "vervelende" jongen.
Waren wij net blij dat Sinterklaas niet meer zo'n ding was krijgen we dit!
Hoe dichterbij het komt hoe erger het wordt. Stress om zijn kleding, stress om de hapjes, om wie er naast hem zit tijdens het kerstdiner en of we echt wel aanwezig zijn tijdens de kerstborrel op school. Deze hele grote jongen met zo'n klein hartje zit zichzelf enorm in de weg. En als klap op de vuurpijl bedacht de meester ook nog dat het leuk was als hij een stukje ging voorlezen in de kerk...
Dus kwam hij net als een aantal andere kinderen van de school thuis met een briefje met vier regels die hij voor moest lezen tijdens de kerstviering van school. Hij heeft geoefend op de tekst, heeft het uit zijn hoofd geleerd en heeft zelfs geoefend met het rustig en duidelijk uitspreken van de tekst. Hij wist de tekst en kon het thuis duidelijk voordragen. Ja hè, nou dag mam tot straks! Dag jongen. En weg is de stress. En al lachend loopt hij hand in hand met een kleuter terug naar school. Hopen dat de stress voor het kerstdiner vanavond mee zal vallen.

Thailand

Dat dit het jaar van het loslaten is daar ben ik al achter. Zo ging Gioya afgelopen zomer al zes weken lang vakantiewerk doen in Tsjechië. En kwam Maxim zelf voor het eerst uit Utrecht fietsen. Maar daar blijft het niet bij. Begin januari vertrekt Maxim voor een basketbaltoernooi naar Lund in Zweden en een paar dagen daarna gaat Diémo zeven weken backpacken in Thailand.
Nu zijn wij hier wel wat gewend en hebben wij geleerd om onze kinderen los te laten. Na twaalf jaar scoutingkampen kunnen we ook niet anders. Dus die paar dagen Zweden komen wel goed. Maxim is gewend zonder ons weg te gaan. Zijn spullen pakken we samen in en ik weet dat alle tips die ik meegeef toch niet nageleefd worden. Waarschijnlijk eet hij al zijn snoep in de bus binnen een uur op en komt de meeste kleding ongedragen mee terug. Maar dat weet ik en dat is niet erg.

Dan iets anders. Diémo gaat dus backpacken in Thailand. Iets wat wij nooit hebben gedaan en dus voor ons onbekend terrein is. Om toch een beetje te weten waar hij heen gaat en wat voor voorbereidingen hij moet treffen heb ik mezelf ingelezen op verschillende backpacksites en blogs. Ook een aantal collega's van mij die naar Thailand zijn geweest hebben mij wat info gegeven.
Ook in dit traject vind ik het belangrijk dat hij zelf dingen regelt en zelf beslissingen neemt. Maar ik merk dat het hier wel gaat over andere zaken, en ik bij bepaalde dingen vind dat het gewoon goed geregeld moet worden. Alle simpele voorbereidingen zoekt hij zelf maar uit. Want hoe erg is het nou om iets te vergeten? Je kunt daar vast ook van alles kopen. Dus daar maak ik me echt geen zorgen over. Maar over andere dingen wel. Dekt je zorgverzekering voldoende in het buitenland? Is je visum op tijd geregeld? Maar ook dat hij naast zijn inentingen goed reisadvies heeft gekregen over gezondheid in het buitenland. Ik heb er namelijk geen zin in dat ik straks een kind in het ziekenhuis heb liggen in Thailand. Dat is toch één van je grootste nachtmerries als ouder. Maar zolang ik niet weet dat dit allemaal goed geregeld is blijf ik dus als een "zeurende" moeder achter hem aanlopen. Als ik tips en adviezen geef worden die standaard aan de kant gezet en begrijpt meneer niet wat ik nou beter dan hem zou weten. Hij heeft zich toch echt goed verdiept in het land, de mensen, het backpacken en de voorbereidingen. En dat weet ik ook echt wel, maar toch wil deze moeder graag gehoord en serieus genomen worden. Maar hoe doe je dring je bij een eigenwijze jongvolwassene door?

Dus Diémo als ik je een tip mag geven...alweer...regel die zaken en laat het mij gewoon even weten dat het geregeld is. Dan laat ik jou met rust en kunnen we samen genieten van de voorpret.

En iets wat wij als ouder erg op prijs zullen stellen als je dan eenmaal in Thailand bent is dat je ons iedere dag even laat weten dat je nog leeft. Dit klinkt natuurlijk een beetje gek. En je hoeft ons ook echt niet iedere dag te bellen. Maar een foto of appje wordt erg gewaardeerd. Laat ons in ieder geval zien dat je online bent geweest. Zodat wij ons in hier Nederland geen zorgen hoeven te maken.

Stress en afvallen

Vandaag mocht ik weer naar de diëtiste. Zoals de meesten van jullie weten ben ik bezig met een tweejarig traject om wat kilo's kwijt te raken en daardoor beter in mijn vel te zitten.

En vandaag mocht ik dus weer naar de diëtiste. Vorige keer was het niet echt een succes en was ik aangekomen. Maar tijdens de vorige afspraak heeft ze mijn ogen behoorlijk geopend en ben ik voortvarend aan de slag gegaan met een nieuwe manier van eten. Ik eet meer en anders, en zit daardoor ik langer vol. Wat betekend dat ik dus tussendoor ook niet meer zoveel zin in lekkere dingen heb.
Ik beweeg door een aantal keer per week flink te wandelen, en dat vind ik heerlijk om te doen. Dat alles zou ertoe moeten resulteren dat ik ga afvallen. Mijn weegschaal is mijn grootste vijand en geeft niet echt aan wat ik wil zien. Er gaan wel onsjes af, maar veel meer ook niet. Soms een kilo, die er dan een paar dagen later weer aan zit. En ja natuurlijk weet ik dat ik me maar één keer per week moet wegen, maar ik wil zo graag zien dat er wat af is, dat dat erg lastig vol te houden is. En ik dus vaker op de weegschaal sta. Vandaag moest ik me dus ook wegen en gaf de weegschaal een min aan. Een kleine min. Vanaf mijn startgewicht ben ik nu in totaal 0,8 kilo afgevallen. Pfff is dat alles?! De diëtiste zei wel dat ik in vergelijking met vorige keer 2,3 kilo was afgevallen, maar ergens hoorde ik dat toch niet echt meer. Ze gaf aan dat mijn mindset echt veranderd was en ik goed bezig was. Maar ik zie het dus nog niet. Voor mijn gevoel ben ik goed bezig, en dan wil ik meer zien dan dit. De diëtiste gaf ook aan dat mijn lichaam gewend is aan het lopen en ik wellicht iets anders erbij moet gaan doen. Ik wil proberen om te gaan zwemmen. Daarnaast gaf zij aan dat ik mij niet teveel moet focussen op de weegschaal omdat ze zag dat het mij stress bezorgd. Zij legde mij uit dat stress ervoor kan zorgen dat je niet afvalt. Oeps dan moest ze eens weten dat ik al lange tijd kamp met stress en dat dat misschien de reden is dat ik dus niet afval. Ik besloot om haar nu geen details te vertellen maar me eerst zelf maar eens te verdiepen in stress en afvallen.

Stress en afvallen is dus echt geen goede combi, dus als ik echt af wil gaan vallen moet ik iets verzinnen om te gaan ontspannen. Lopen alleen is dus niet voldoende. Dus als er mensen zijn met tips om te ontspannen, te ontstressen of tot rust te komen kom maar op. Ik sta bijna overal voor open.

Hoe gaat het nu met...mijn afvaltraject

Zo het wordt tijd jullie eens mee te nemen in mijn afvaltraject. Zoals ik een tijdje geleden vermeldde ben ik een traject ingegaan waarin ik twee jaar lang begeleid ga worden. En zo startte ik voor mijn vakantie met een eerst afspraak bij de GLI coach.

Tijdens deze afspraak was ik erg positief en had ik veel zin in het hele traject. Maar een paar dagen erna begon mijn vakantie en heb ik genoten van al het lekkers wat Frankrijk te bieden heeft. Natuurlijk weet ik dat dit niet de bedoeling was, maar ach het was toch ook vakantie. En ach het is een traject voor twee jaar dus dat wijntje of kaasje kan nog wel want ik heb hierna nog 23 maanden. Dom gedacht natuurlijk, maar dat gebeurt er in mijn brein als ik wil eten. Ik ga langzaam allemaal mooie excuses vinden om toch te kunnen eten. Met als resultaat dat ik onlangs bij de diëtiste aan moest geven dat ik aan was gekomen. Dat is natuurlijk het ergste wat je kan overkomen, en ik schrok er ook wel van. Een traject starten en dan aankomen!
Dus toen ik bij haar wegging was ik vastbesloten dingen anders aan te pakken. Ik heb een heel duidelijk plan voor mezelf gemaakt waarin staat wat ik wil en belangrijk vindt. Bijvoorbeeld verse groente eten, geen snoep en geen wijn. Ik heb verschillende collega's hierover ingelicht. En wordt er ook erg blij van als die me daadwerkelijk helpen. Van de week was er een collega jarig en stond er een enorme bak met pepernoten. Bo pakt een handdoekje, schrijft er de tekst Afblijven op en legt die over de bak heen. Voor haar een kleine handeling, maar voor mij net die zet die ik nodig had. En ik ben dus met mijn hand uit de pot gebleven. Dus Bo bedankt!
Daarnaast wil ik een doelenlijst gaan maken, met momenten dat ik bepaalde doelen wil gaan halen. Zodat ik doelen kan gaan afstrepen. Dit klinkt misschien heel kinderachtig, maar geeft wel telkens reden tot een klein feestje.

Vanavond hadden we de eerste groepsbijeenkomst en ik moet eerlijk bekennen dat ik er een beetje tegen op zag. Maar het viel me echt 100% mee. Het waren allemaal "dikke" mensen met een verhaal. En je weet wat ze over "dikke" mensen zeggen hè, het was dus erg gezellig en ik heb een hoop geleerd. De bedoeling van deze groepsbijeenkomsten is van elkaar te leren en elkaar te helpen d.m.v. tips en tricks. Iedereen zit daar met hetzelfde probleem en iedereen kent elkaars valkuilen. Het voelt dus vertrouwd en ik hoop echt dat we samen een hoop kilo's kwijt gaan raken en dat gewicht dan kunnen behouden. Want daar gaat het om.

Het duurde dus even voor ik doorhad dat ik echt aan de bak moet. Dat ik mijn eigen coach ben. Maar ik durf nu wel te zeggen dat ik het gevoel heb juiste weg gekozen te hebben. Het zal niet zonder slag of stoot gaan, en hoop dan dat jullie mij hierop niet afrekenen maar zullen steunen en mij helpen weer op het goede pad uit te komen.

Drakenmama blijft Drakenmama

Gisteren had ik het met een aantal collega's over onze kinderen en mijn blog.

De naam van mijn blog heb ik een aantal jaar geleden zorgvuldig uitgekozen. Mijn Chinese sterrenbeeld is Draak, ik ben sinds 19 jaar mama, mijn moeder noemde mij vroeger geregeld een draak en dit laatste deed ik ook toen onze kinderen klein waren.

Op de vraag van mijn collega of mijn kinderen het niet erg vonden dat ik over hen schreef zei ik direct dat ik ze er nooit over gehoord heb. Maar ook dat ik ze nooit belachelijk maak in mijn blogs. Toch zette haar vraag mij aan het denken. Dus gisteren tijdens het eten kwam deze vraag naar voren. Geen van onze kinderen gaf aan het erg te vinden. Soms vonden ze de blogs die ik naar hen schreef zelfs mooi en lief.
Maar toch kwam er een vraag van onze pubers of ik hen geen draken meer wilde noemen. Ze waren nu oud genoeg om niet meer zo genoemd te worden. Ook gaven zij aan niet meer zulke draken te zijn als vroeger.En hier kan ik mij helemaal in vinden en ik heb aangegeven dit dus ook niet meer te doen.

Ik stelde ook maar meteen de vraag of ik dan mijn blognaam aan moest passen. Maar dat hoefde niet. Deze naam kent iedereen. Jouw Chinese sterrenbeeld is nog steeds Draak en je bent onze moeder. Oké duidelijk! Na overleg met onze drie pubers is dus besloten dat Drakenmama Drakenmama blijft, en dat ik hen geen draken meer zal noemen.

Dus collega bedankt en kids bedankt voor het meedenken.

Loslaten, het blijft moeilijk

Loslaten. Iedere ouder krijgt ermee te maken, maar dat betekend niet dat het makkelijk is.

Vanaf het moment dat je ouder bent begint ook al snel het loslaten van je kindje. Het begint met het zelf vasthouden van een flesje. Daarna gaan kindjes kruipen en op ontdekkingsreis in de grote wereld. Ze gaan naar de peuterschool en de basisschool. Willen zelf lopen of fietsen naar school. Willen buiten spelen, zelf boodschappen doen. Dan alleen naar de middelbare school, waar je de vriendjes en hun ouders niet meer kent. Het stappen, het drinken, het wachten tot ze thuiskomen. En iedere keer moet je als ouder je kindje loslaten. Steeds een stukje meer. Dat loslaten is ook goed. Daar groeit je kind van. Maar het is ook spannend. Ik denk dat iedere ouder weleens achter zijn kind aan is gereden om te kijken of het wel goed gaat. Of zenuwachtig in de straat liep omdat het wel heel lang duurde voordat hun kindje uit school aan kwam fietsen. Terwijl de school toch echt al een kwartier uit was.
Ik heb dit natuurlijk ook meegemaakt. Lang geleden begon bij ons het loslaten en ook ik vond dat moeilijk. Maar ik vond het ook belangrijk dat ons kind zich ontwikkelde en zelfstandig werd. Onze oudste van 19 is inderdaad erg zelfstandig. En daar ben ik trots op. Ook onze middelste is zelfstandig. Alhoewel ik moet bekennen dat ik het bij haar soms nog wel moeilijk vind haar los te laten. Zij is toch een meisje waarbij er weer andere gevaren op de loer liggen dan bij een jongen.

En dan onze jongste draak. Hij is nu tien en we zitten met hem dus middenin in het loslaten. En ik merk dat ik het nu ook weer spannend vind. Wellicht omdat er een groot leeftijdsverschil tussen zijn zus en hem zit, maar misschien ook wel omdat hij een heel ander kind is dan die andere twee. Ik probeer het echt en laat hem best al veel los. Maar vandaag had meneer een nieuw plan. Op de fiets naar de scouting in Utrecht zei hij dat hij wel alleen terug kon fietsen. Het is dat ik hier geen smiley's toe kan voegen over hoe ik mij toen voelde, maar ik was lichtelijk in shock. "Wat wil jij?" vroeg ik hem. "Ik kan heus wel zelf naar huis toe fietsen mam" was zijn antwoord. Dus onderweg verzon ik allemaal excuses waarom dit nog niet zou kunnen. Hij was nog te jong, het was veel te druk op straat, zijn oudere broer mocht dat ook niet op zijn leeftijd, hij had nog geen verkeersexamen gedaan en ga zo maar door. Maar hij bleef doorzeuren, en uiteindelijk zei hij: "Jij vertrouwt mij ook nooit he!" Oké en daar had hij mij. Ik wil juist mijn kinderen kunnen vertrouwen. Dus de rest van de weg hebben we een aantal verkeersregels besproken en gezegd wat hij wel en niet mocht doen.
Over een kwartier is de scouting afgelopen en appt zijn grote broer mij als hij vertrekt. Hij moet dan een grote weg oversteken en daar zit ik het meest over in, maar ja eens moet de eerste keer zijn. En er zijn veel ouders en kinderen die op dat moment daar oversteken. Daarna is het één lang fietspad naar huis. Maar ik vind het spannend! niet normaal! Alsof ik het voor het eerste doe, het loslaten.

Dus terwijl deze mama hier met buikpijn dit bericht post geniet Maxim waarschijnlijk van het mooie weer, de omgeving en van het feit dat deze stoere mama haar stoere zoon vertrouwd en hem loslaat!

Het is weer voorbij...

Het is weer voorbij die mooie zomer. Maandag begint het "gewone leven" weer.

Het is altijd zo jammer dat iets waar je het hele jaar naar uitkijkt zo snel voorbij vliegt. Maar wat hebben we genoten! Het begon allemaal met het afscheid van Gioya die voor zes weken naar Tsjechië ging om daar vakantiewerk te gaan doen. Wat had ze daar zin in. Alhoewel het afscheid wel lastig was, vooral van Jur. Daarna, tijdens mijn nachtdiensten, genoten van de Tour de Schalkwijk in dat prachtige dorp waar ik me zo thuis voel. Waar Yke en Jop supergoed hebben gereden. Twee kids die terugkwamen van kamp en wij dus niet meer alleen waren. Want dat voelt toch altijd een beetje gek. Een week later hadden we alleen nog maar Maxim in huis omdat Diémo nog een weekje wegging. Maxim moest hier erg aan wennen. En als dan ook nog al je vriendjes weg zijn is dat niet zo leuk. En toen was het eindelijk zo ver dat wij ook vakantie hadden. Een vakantie was nog niet gepland en ons plan was om richting Gioya te gaan en haar dan een week later mee terug te nemen. Maar de weersvoorspellingen waren niet echt fijn in Tsjechië. En om nu voor één week vakantie in slecht weer te gaan zitten vonden wij niet echt een goed idee. Dus werd er op het laatste moment uitgeweken naar Frankrijk waar we heerlijk genoten hebben van het Franse leven. Ook nog een dagje met mijn zusje afgesproken wat Maxim natuurlijk heerlijk vond.
Na een week moesten wij weer naar huis omdat Gioya terug zou komen.
Met z'n allen, later dan gepland, naar Schiphol om Gioya op te halen. Ze was kapot maar heeft enorm genoten en roept nu al dat ze volgend jaar weer wil...we zullen zien. Die avond waren we eindelijk na weken weer een compleet gezin en dat hebben we lekker thuis gevierd met een etentje.
Wij hadden nog twee weken vakantie en het werd gelukkig heerlijk weer. Dus genoten wij van al het water wat er in de buurt te vinden is. De Lek, De Rietplas, Down Under en het strand. Met of zonder vriendje. Wat was dat heerlijk zeg! Afgelopen week nog in en om het huis wat dingen gedaan. En het sporten begon alweer. Daar moest ik even aan wennen. Dat in onze vakantie de rij en wasschema's alweer rondgingen. Daar was ik nog helemaal niet klaar voor. Maar ja klaar of niet ik moet er toch weer aan vrees ik. Vandaag zag ik ook mijn werkrooster alweer langskomen dus het is uit met de pret. Maandagnacht verwachtten ze mij toch echt weer in het WKZ.

Het wordt weer een lekker druk jaar met Maxim die sinds dit jaar in De Meern basketbal speelt. Dus dat wordt inderdaad via een rijschema werken en veel tijd in De Meern doorbrengen. Maar ik had al bedacht om mijn fotoboeken daar te gaan maken. Daarnaast gaan we na jaren zeuren eindelijk een nieuwe traject in met Maxim op school. Dus ben benieuwd hoe dat allemaal gaat lopen. Gioya begint aan een nieuwe opleiding en blijft daarnaast voetballen. Dus de zaterdagen dat ik vrij ben wordt het rennen om bij iedereen te gaan kijken. Diémo die momenteel werkt als manager en in januari vertrekt naar Thailand om daar een aantal weken te gaan rondreizen. Wij allebei ons werk en hobby's. Dus de komende weken wordt het ook weer kijken wat handig is met eten. We zullen weinig samen eten vrees ik met al dat sporten, bijbaantjes en onregelmatig werken.
En ik? Ik ga eens rustig nadenken of ik niet iets meer wil dan dit. Misschien dat ik me ga verdiepen in een opleiding ofzo. Druk, druk, druk....

Vandaag en morgen proberen we naast de voorbereidingen voor de komende week ook nog wat te genieten voordat we weer het drukke leventje gaan leidden zoals we gewend zijn en we weer af mogen gaan tellen naar volgend jaar.

Succes allemaal om weer in het ritme te komen!

Uit mijn comfortzone

Zoals de meesten van jullie weten ben ik al jaren in strijd tegen mijn overgewicht. Mijn dochter zei laatst zelfs tegen me:"Je bent mijn hele leven al aan het lijnen!"
En dat is ook zeker zo. Vanaf mijn bruiloft ben ik inderdaad aan het lijnen. De ene keer om af te vallen en de andere keer om op gewicht te blijven. En ik heb zo'n beetje alle diëten van binnen en van buiten geleerd om ze daarna ook weer snel te vergeten en verder te gaan met wat nieuws. Noem ze maar op: Hartstichting dieët, Sonja Bakker, Cambridge, Weight Watchers, Koolhydraat beperkt, Weight Care ik heb ze allemaal gedaan. En ze hielpen mij allemaal stuk voor stuk van een aantal kilo's af, zelfs een keer van heel veel kilo's, maar daarna zaten de meeste kilo's inclusief wat extraatjes er zo weer aan.
En waar ik vol goede moed aan een dieët begon eindigde het vaak weken of maanden later met een heel slecht gevoel over mijzelf omdat het mij weer niet was gelukt. Dit heeft er in de loop van de jaren voor gezorgd dat ik een stuk minder lekkerder in mijn vel zit en niet tevreden ben met mijzelf.

Natuurlijk weet ik ook wel dat een gedeelte echt aan mezelf ligt. Ik hou van lekker eten, drink graag een wijntje en als ik stress heb weet ik echt de snoeppot wel te vinden. En dit in combinatie met het lijnen zorgt ervoor dat ik al jaren aan het jojo-en ben, wat natuurlijk erg slecht voor je is. Maar ik ben ervan overtuigd dat er een manier moet zijn die er wel voor zorgt dat ik op lange termijn gewicht ga verliezen.
Dus ben ik een paar weken geleden naar de huisarts gegaan om advies te vragen en uit te leggen dat het zo niet langer gaat. De huisarts adviseerde mij na een gesprek met hem eens contact op te nemen met een GLI coach (Gecombineerd Leefstijl Interventie). Na wat zoekwerk heb ik contact gezocht met een GLI coach in Nieuwegein en een afspraak gemaakt. Vanmorgen ben ik op intake geweest en ben ik enorm opgelucht en positief.

Wat houdt het nu allemaal in?
Ik word twee jaar lang begeleid door een coach, een diëtiste en een fysiotherapeut. In die twee jaar heb ik verschillende sessies en zal ik een hoop leren over mezelf, mijn gewoontes en wat nu gezond is. De sessies zullen zowel individueel als in groepsverband plaastvinden. Ik zal ook niet een dieët krijgen, maar leren wat goed voor mij is en hoe ik mijn gewoontes aan kan passen zodat ik hier de rest van mijn leven plezier van heb. De volgende gebieden komen aan bod: dagindeling, voeding, ontspanning, bewegen en slaap. Het gaat dus echt om het opstarten en behouden van een gezonde leefstijl!
Omdat ik wil dat iedereen in mijn omgeving hiervan af weet en me in de toekomst wellicht kan helpen en steunen in het veranderen van mijn leefstijl deel ik dit allemaal in mijn blog. En ik moet bekennen dat ik dat best wel spannend vindt.

Het is dus niet zo dat ik niets meer mag en dat ik me schuldig moet gaan voelen als ik een snoepje pak en iemand mij dus met een scheef oog aan zit te kijken. Ook ik mag genieten. Maar als ik ervoor kies om een taartje of een heerlijk wijntje af te slaan verwacht ik eigenlijk van mijn omgeving dat iedereen dit accepteerd en niet aandringt. Ik moet namelijk leren om nee te zeggen en me daaraan te houden. Dit alleen is al moeilijk genoeg en wordt er niet makkelijker op als jullie aandringen.

Mijn doelen voor de komende tijd zullen niet zijn zoveel mogelijk kilo's te verliezen. Het programma duurt twee jaar dus als ik 1 kilo per maand verlies ben ik na twee jaar ook 24 kilo kwijt. Dat alleen klinkt al als een droom.
Wat ik wil is:
* Geen pijn meer na een dag werken of flink bewegen
* Een weg vinden om op een gezonde manier te leven
* Lekker kunnen bewegen
* Genieten van eten
* En het allerbelangrijkste is lekkerder in mijn vel zitten. En zo lekker dat ik weer ga stralen. Echt ga stralen omdat ik trots ben op wie ik ben en me zelfverzekerd voel. En niet een masker voorhouden zoals ik nu vaak doe.

Mijn startdoelen om mee te beginnen zijn klein, maar het moet vol te houden zijn:
* Iedere dag minimaal 2 liter water drinken
* Iedere dag een uur bewegen (wandelen)
* 's Avonds een klein bord gebruiken om de maaltijd op te scheppen

Als je dit hebt gelezen vraag ik niets van je. Het is voor mij een manier om kenbaar te maken wat ik van plan ben. Ik zou het geweldig vinden als er mensen in mijn omgeving zijn die mij hierbij willen steunen daar waar nodig, maar geen verplichtingen, alleen als het jou ook blij maakt.

Op naar een gezond leven!!!

We zijn op de helft!!!

In december zagen wij op Instagram een advertentie voorbij komen van de camping waar wij al vaker waren geweest in Tsjechië. In deze advertentie vroegen zij voor de komende zomer receptie en animatiemedewerkers. Omdat wij niet het plan hadden dit jaar op vakantie te gaan vroeg ik aan Gioya of haar dat wat leek. Zij zou dit jaar eindexamen doen en dus lang zomervakantie hebben. Na wat navraag gedaan te hebben besloot Gioya te solliciteren en ze werd aangenomen. Ze zou dus deze zomer, terwijl zij net 16 is, in haar eentje naar Tsjechië gaan voor 6 weken.
Ik hoor meteen al die bezorgde ouders denken: Nou, nou dat is nogal wat een meisje alleen naar zo'n vreemd land. Maar we hadden het best goed geregeld. De camping waar ze heen zou gaan was voor ons bekend. Het gaat hier om een kleine Nederlandse camping met Nederlandse eigenaren, die wij ook kennen. Gioya zou voor het eerst gaan vliegen en opa en oma, die toevallig in die periode op vakantie waren in Praag, zouden haar opvangen en naar de camping brengen.

Toen dit allemaal geregeld werd had madame nog geen verkering, dus dat was nog wel een dingetje. Na haar examen, toen de dag van vertrek dichterbij kwam nam ook de spanning toe. Ze zou haar liefje zes weken lang niet zien, ze zou gaan vliegen en dat ook nog eens in haar eentje. Maar ook dingen als: Wat zeg ik dan als eerste als ik op de camping aankom kwamen aanbod. Natuurlijk ging haar vriendje mee naar Schiphol en werd ze daar ook nog eens verrast door haar beste vriendin die afscheid kwam nemen van haar. Bij de douane aangekomen moesten we afscheid van haar nemen. Tranen van spanning kwamen naar boven en ik was blij dat ik snel alles vast kon leggen voor later. Door de douane en weg was ze....voor zes weken.

Van tevoren zei ik steeds dat ik het niet zo erg vond dat ze weg ging. We zijn hier wel wat gewend met logeerpartijen en scoutingkampen. En inderdaad ik vond het echt niet zo erg. Geen rondslingerende tassen, elastiekjes, stringetjes, opladers en noem maar op. Eindelijk een opgeruimde kamer die langer dan een paar uur opgeruimd bleef en geen gezeur over wat eten we vanavond.
Maar nu we drie weken verder zijn begin ik haar toch echt wel te missen. Ze is, naast mij, het enige meisje in huis. Dus gezellig kletsen zit er niet bij. Iemand die het voor me opneemt als de mannen hun zin door willen zetten is er niet. De meidengesprekken, haar slaap lekker kusje, haar nonchelante gedrag en gewoon haar aanwezigheid.
Dus deze mama is blij dat we op de helft zijn en dat we nog maar drie weken hoeven wachten tot ze terug is. Maar ik denk dat het toch iedere dag een beetje minder leuk wordt...

Voor Gioya, als je tijd hebt om dit blog te lezen. Ik weet dat je heerlijk aan het werk bent, het enorm naar je zin hebt en geniet van alles en iedereen daar. Je draait de receptie, bakt broodjes, vermaakt de kinderen, bent spook tijdens de spooktocht, geeft de dieren eten en bakt pizza's. En naast dat alles heb je een gezellige vriendengroep waar je naast werktijd lekker mee op stap gaat en het gezellig hebt. Maar toch als je wat tijd hebt, zou het fijn zijn als je wat vaker een berichtje stuurt of belt. En dan niet midden in de nacht met gekke vragen of enge verhalen, maar gewoon om te vertellen hoe leuk jhet is en wat je allemaal gedaan hebt. Al is het alleen maar om deze moeder gerust te stellen.
Dag lieverd, geniet er nog even van en tot over drie weken!!!!

Bonuszoon

Vandaag wordt onze bonuszoon 10 jaar. Reden genoeg om hem even in het zonnetje te zetten.

Zo'n zes jaar geleden kwam er voor de grote vakantie een nieuw jongetje in de klas van Maxim wennen. Een klein maar goed gebekt jochie Kyano genaamd. Vanaf dag 1 had Maxim een klik met hem. Ik begreep eerst niet waarom, hij was namelijk twee koppen kleiner dan Maxim en was veel rustiger. En dat terwijl Maxim op dat moment echt een stuiterballetje was. Maar ik ben er ondertussen wel achter dat dat echte vriendschap niet in de weg staat. Ze speelden veel samen en kwamen uiteindelijk ook samen in een basketbalteam. In de periode dat de broer van Kyano erg ziek was hadden die mannen aan één blik genoeg. Het was soms gewoon bizar om te zien dat Maxim 's ochtends op het schoolplein een arm om Kyano heen sloeg en zonder iets te zeggen toch genoeg zei. Ik keek dan z'n moeder aan om te kijken of er iets speelde thuis, wat helaas vaak het geval was. Die twee voelden elkaar gewoon aan. Waar Maxim staat te stuiteren zorgt Kyano juist voor wat rust. Waar Maxim iets doet zonder na te denken, zorgt Kyano er vaak voor dat er geen domme dingen worden gedaan. Echt grappig om te zien. Nadat Kyano is blijven zitten is het contact iets minder geworden, maar ze blijven elkaar opzoeken en weten elkaar altijd te vinden. Na het overlijden van Justin hebben die twee ook bijzondere gesprekken gehad. Achteraf baal ik gewoon dat ik het niet gefilmd heb, dat was echt goud waard.
Sinds een paar maanden zitten ze samen in het talententeam bij de basketbal waar ze enorm van genieten. Ik hoop dat ze samen nog een hoop mooie avonturen gaan beleven. Want zo'n vriendschap is niet voor even maar voor een heel leven. En ik volg jullie maar wat graag. Al is het alleen maar om te zien of die grote vriendschapstattoeage op jullie ruggen waar jullie het over hebben er ooit komt...hihi

Lieve Kyano of bonuszoon,

Ik hoop dat je een geweldige verjaardag hebt op dat voor jullie zo bijzondere eiland. Geniet er maar lekker van.
Maxim kan niet wachten tot je terug bent en wij eigenlijk stiekem ook niet...
En onthoud dat je altijd welkom bent hier.

Dikke knuffel van mij, je bonusmoeder zoals je me noemt....

Ultieme geluksmomentje

Het is lente. Dat betekend dat alle planten uit de grond schieten, alle knoppen openspringen en er overal kleine eendjes zwemmen. Maar het betekend ook dat het weer alle kanten op kan gaan. En dat hebben we de afgelopen weken wel gemerkt. Zo ging het van zacht met een waterig zonnetje naar regen. Heel veel regen. Ik ben echt een zonmens. En van teveel regen achter elkaar wordt ik echt chagrijnig. De wereld om me heen wordt dan een stuk kleiner en ik zie het allemaal wat somberder dan wanneer de zon schijnt.

Gelukkig schijnt vandaag de zon. En hoe. Dus ik heb al lekker gewandeld en in de zon gezeten. En omdat wij zo'n heerlijk plekje in de tuin hebben zonder wind heb ik net voor het eerst dit jaar mijn bikini aangetrokken. En ga ik zo "stiekem" in de zon liggen. Dat is echt mijn ultiem geluksmomentje. Even tijd voor mezelf, even lekker bakken in de zon. Heerlijk!
En wie weet val ik nog wel even in slaap zodat ik vanavond uitgerust aan mijn nachtdienst kan beginnen.

Wat is jullie ultieme geluksmomentje?

Open brief aan mijn dochter

Vandaag wordt je 16 jaar oud. Hoe graag ik hier nu ook zou willen zitten en jou een hoop wijsheid zou willen geven als toekomstige jonge vrouw, denk ik dat het tijd wordt voor wat eerlijkheid.

Ik weet eigenlijk maar bar weinig.

Al 16 jaar lang probeer ik jou ervan te overtuigen dat ik alles beter weet en dat ik een expert ben in ongeveer alles. Eerlijk gezegd is dat allemaal maar een toneelspel geweest. Speciaal als het over het moederschap gaat. Eigenlijk improviseer ik maar een beetje. Er zijn zelfs dagen dat ik naar je kijk en mezelf serieus afvraag hoe jij zo'n geweldig persoon bent geworden.

In feite, heb jij mij de afgelopen jaren meer geleerd dan ik jou ooit zou kunnen leren.

Je hebt me laten zien wat het betekend om van mezelf te houden en mezelf te accepteren. Op te staan voor wat goed is en te zoeken naar een goede manier om mezelf te uitten. Dit zijn kwaliteiten waar ik op mijn 43ste nog steeds mee worstel, en jij kunt of probeert dit al jaren. Hoe is dat mogelijk? Jij bent jezelf altijd en overal en dat siert je.

Je hebt me geleerd dat luisteren het meeste belangrijkste is in het ouderschap. Ik weet dat er dagen zijn dat ik nog steeds in de fout ga en doordender (sorry, het is soms een harde leerschool), maar ik probeer dan te stoppen en echt te luisteren naar jouw kant van het verhaal, omdat het niet alleen relevant is maar mij ook laat nadenken over een andere manier van denken. Jij leert me geduldig te zijn en ook al zijn de lessen soms hard toch weet ik dat het goed is. De beste lessen doen het meeste pijn zeggen ze dan he.

Je hebt me laten zien dat er meerdere wegen zijn die leiden naar geluk en succes. Het hoeft niet perse via de makkelijke weg, of de weg die in de lijn der verwachtingen ligt. Jij weet vanuit jouw hart wat jou gelukkig zal maken. En jij bent niet bang om deze dromen te achtervolgen.
Jij hebt bewezen dat iemand kan stralen zonder in de spotlight te staan.

Je hebt me jouw lach en jouw vreugde, jouw frustratie en tranen gegeven. Zo puur en eerlijk dat ik ze in mijn hele lichaam kan voelen. En om al deze dingen en zoveel meer voel ik me meer tot leven sinds de dag dat jij geboren bent. Dus, op deze speciale verjaardag, moet ik jou dus eigenlijk bedanken voor het geven van dit mooie leven. Je hebt me geholpen om me een betere moeder te maken, en nog beter, me een beter mens te maken.

Ik kan niet wachten tot ik kan zien welke andere verrassingen je nog voor me hebt als je opgroeit en uiteindelijk op jezelf gaat. Ik zie je langzaam aan al afstand van me nemen en je klaar maken om het leven te gaan ontdekken zoals ik het ooit bedacht had voor je. En, als je mijn tranen ziet, begrijp dan alsjeblieft dat het niet alleen is omdat ik het gevoel heb je kwijt te raken. Maar ook omdat ik erg trots ben om jou te mogen delen met de rest van de wereld.

Fijne verjaardag, Sweet 16!!!

Liefs, Mama

Nationale complimentendag

Vandaag, 1 maart, is het weer Nationale Complimentendag. Een dag waar ik altijd aandacht aan besteed, dus vandaag natuurlijk ook. En dus wil ik ook vandaag een aantal mensen in mijn omgeving een welgemeend compliment geven.

Allereerst wil ik mijn collega's van vandaag een compliment geven. Wat een heftige dienst hebben wij gehad, maar wat hebben wij goed samengewerkt vandaag! Daar ben ik jullie dankbaar voor. Dus hierbij een compliment voor Marthe, Suzanne, Roy en Eugenie.

Natuurlijk mijn vriendin Barbara, die na het overlijden van haar zoon Justin, een stichting is opgestart die gezinnen met een ongeneeslijk ziek kind een weekend op Terschelling aanbiedt. Wat ben ik trots op haar hoe zij dit allemaal doet en hoe zij van alles voor elkaar krijgt.

Ook een compliment voor mijn collega's Larissa, Marloes, Bea en Maud. Gewoon omdat ik altijd erg fijn met jullie samenwerk.
En collega Fabiënne, die mijn grote voorbeeld is op het gebied van afvallen. Ik hoop het gauw weer zo goed als jij op te pakken. Want wat ben jij goed bezig zeg!

Twee mensen die ik zeker niet mag vergeten. Mijn twee zussen Monique en Samantha. Die altijd voor me klaar staan en er altijd voor me zijn. Ik ben zo blij met twee zussen als jullie!

Een compliment voor mijn petekind Bas. Je wordt steeds ouder, en hopelijk ook wat wijzer, maar ik vind je echt steeds leuker worden. Blijf zoals je bent, en gebruik niet teveel bier, dan komt het echt wel goed hihi.

Pammela, jou vergeet ik natuurlijk niet. Jij bent echt een vriendin uit duizenden. Iemand die er altijd is al bel ik je midden in de nacht. Er komt ooit een moment dat ik dit allemaal voor jou terug kan doen.

En als laatste natuurlijk Dave, mijn grote steun en toeverlaat. Ook al heb ik mijn dag niet of zie ik het even niet meer zitten dan ben jij er altijd. Die rust, die liefde, dat gaat nooit meer over.

Deze complimenten komen niet uit de lucht vallen, maar komen recht uit mijn hart. Je hoeft hier niets mee te doen, ik wil alleen dat jullie dit weten.
Dikke knuffel van mij

Alleen nog maar tieners in huis!!!

Tien jaar geleden werd ik voor de laatste keer moeder van een heerlijk klein draakje. Klein is hij allang niet meer, en vanaf vandaag mag hij zich dan een echte tiener noemen. De laatste bij ons thuis, dus ben ik nu moeder van drie tieners...

Lieve vriend, wat ben je toch een heerlijk ventje. Met al je streken al je grillen. Helaas ziet niet iedereen dat. De meeste mensen zien eerst een stoere, grote vent die een duidelijk menining heeft, doet waar hij zin in heeft en niet altijd even tactisch is. Maar als diegene verder kijkt en de echte jou wil zien ziet die iets heel moois. Die ziet dan een mannetje wat zich soms geen raad weet met zijn lange, grote lichaam. Een mannetje wat graag door iedereen leuk gevonden wil worden, maar het vaak net wat onhandig aanpakt. Een ventje wat heerlijk kan knuffelen, een echte vriend kan zijn en met iedereen het beste voor heeft. Maar ook een kannetje met veel spanning en onrust in zijn lijfje. Vandaar dat jij al een paar weken voor je verjaardag onrustig wordt wat zich langzaam opbouwt tot je verjaardag, feest en kinderfeestje weer achter de rug zijn. Eigenlijk heel sneu, maar wel iets dat jij zelf onder controle moet zien te krijgen. Vandaag is het feest. En wat zul jij gaan genieten van het trakteren op school. Morgen je grote feest....en dan wordt de spanning weer wat minder. Dan ben je 10....en mag je eindelijk een kwartier later naar bed.....

En wat zal ik de komende jaren nog met jou mee gaan maken? Mijn jongste draakje waar ik al zoveel mee heb mogen beleven. Maar ook het draakje wat je overal ineens een knuffel kan geven. Zal je dat straks als tiener ook nog gewoon doen? Zullen we in het openbaar dan nog net als nu zijn? Of ga je je voor mij schamen?
We zullen zien wat de toekomst brengt....geniet eerst maar van dit prachtige jaar lieverd! Gefeliciteerd!!!

2018 in black and white

Al jaren heb ik het plan om een fotoproject te gaan doen. Fotograferen is een hobby van me en het leek me zo leuk om een keer een project te gaan doen waar ik later op terug kon kijken. Dat zou ik dan gewoon geflikt hebben. De afgelopen jaren waarin ik een dergelijk project opstartte merkte ik al snel dat ik door drukte of inspiratie al snel stopte met het project. Licht gefrustreerd stopte ik en baalde ik dan dat het weer niet gelukt was. Het zou me toch een keer moeten lukken.

En zo ben ik op 1 januari 2018 opnieuw gestart met een fotoproject. Mijn doel was om iedere dag een foto te maken van iets wat me die dag bezig hield. Zo zou je dus een jaar mijn leven in beeld krijgen. En ik wilde dan alle foto's ook nog in zwart wit omdat ik dat persoonlijk heel erg mooi vind. Dus zo gezegd zo gedaan. Als ik nu kijk naar de eerste foto's van het jaar zie ik dat ik nog een beetje zoekende was met wat ik wilde en dat niet alle foto's heel sterk zijn. Halverwege het jaar dacht ik wel eens waarom heb ik toch bepaalde foto's gebruikt als dagfoto. Maar nu denk ik dat het wel leuk is om die groei in de loop van het jaar te zien.
Het afgelopen jaar maakte ik dus iedere dag een foto van wat mij bezig hield. Dit kan met mijn gezin of werk te maken hebben, maar ook de vele wandelingen door de natuur zorgde voor veel mooie plaatjes. Daarbij kun je ook heel goed zien in welk seizoen we dan zitten. Dit laatste maakte het ook weleens lastig. Want hoe prachtig is de natuur in de herfst. De intense kleuren kon ik wel vastleggen maar zag je vaak niet terug als ik de foto omzette in zwart wit. Dus daar moest ik nogal eens zoeken naar een creatieve oplossing. En soms kon ik een prachtige foto helemaal niet gebruiken.
Daarnaast was het ook nog weleens lastig weer wat nieuws te verzinnen. De leukste foto's op mijn werk had ik in het begin van het jaar al genomen, dus het werd steeds moeilijker om daar nog iets te vinden wat ik kon fotograferen. En op mijn werk kan ik natuurlijk ook niet alles op de foto zetten, dus was het echt zoeken naar het juiste plaatje. En die hete dagen van afgelopen zomer waren ook wat lastiger. Je kunt niet tien foto's van de Lek nemen. Maar dat was ook wel een uitdaging.
Niet alle foto's zullen voor een ander herkenbaar zijn, maar voor mij is het een deel van mijn leven en een herinnering van het afgelopen jaar. Ik heb het zo leuk gevonden om dit te doen dat ik het zeker nog een keer ga doen. Maar dan iets met de natuur en die prachtige kleuren!

Ik wilde graag een fotoboek maken hiervan. Het leek me zo leuk dit als naslagwerk te hebben. Maar dit werd te groot en te kostbaar. Ook andere opties waren niet precies wat ik wilde. En na veel omwegen hebben we ervoor moeten kiezen om het op deze manier te showen aan jullie. Maar als je de foto's nog een keer in het groot wilt zien kun je altijd langskomen om te kijken.

Dave bedankt voor je hulp bij het maken van het einddocument. Dit zorgde voor een hoop stress bij mij de laatste dagen.